Ölümü düþledim bu gece. Mehtabýn altýnda. esen rüzgarýn tenime deðen ýlýk rüzgarýnda. Hafif bir uðultu kulaklarýmda... Gözlerim boþlukta gönlüm kim bilir nerelerde. Ölümü hayal ettim. Bana bir beden büyük gelen o bulunmaz Hint kumaþýný hayal ettim.

Onlarca hap kutusunun biraz gerisinde, etrafýmda serzeniþte bulunan insanlarýn en orta yerinde, bir köþeye kývrýlmýþ bedenimin ve özgürlüðe kavuþmuþ ruhumun hemen yanýbaþýndaydým. Oracýkta. Daðýnýk yataðýmýn, üzerinde binlerce boþ parfüm þiþesinin bulunduðu komodinin hemen sað yanýnda. Tepemdeki pencereden devir eden taptaze bir hayat doðarken güneþin camdan süzülen ýþýltýsý düþüyordu baþýma. Neydi bu hal yahut bu durum, bilmiyordum. Veya bilmek istemiyordum.

Kimsecikler bilmesindi öldüðümü ve kimseler aðlamasýndý arkamdan. Kurtulmaktý benim gibiler için ölüm ve ben kurtulmuþtum oysa. Ama ne çare ki aðlayacaktý bir kýsmý. Birkaç damla süzülecekti gözlerden, dudaklar titreyecek, gülmeyi kendine ödev bilmiþ yanaklar gülmeyi hicap sayacaktý bundan sonra. Annemin derin feryatlarý, babamýn bir ömür sürecek donuk bakýþlarý… Hepsi de bir bir geçti gözlerimin önünden. Mamafih yaþamak bu kadar zor idiyse ölmek de bu denli aðýrdý. Ölsen suçtu þu dünya da yaþasan suç. Ne yapardý bu ikilemin en ortasýnda kendine hayrý olmayan Âdemoðlu/Havvakýzý?

Ambulans geldi kaldýðým yerin önüne. Birkaç gün önce adýmladýðým dar patikayý ambulansýn haþin tekeri geçti, birkaç gün önce gülerek geçtiðim dar koridoru elinde sedye taþýyan saðlýk görevlileri adýmladý.

Hayatýn kaidesiydi bu iþte. Kimileri erkenden ölür gider kimileriyse yaþamaya mahkûm bir vaziyette önüne konulan kurallarla yaþardý. Ve ben, o gün ambulansýn kaldýðým yerin önüne geleceði gecenin sabahýnda kurallara karþý gelmiþ; insanlarýn önüme koyduðu kurallarý tek bir kalemde çizmiþ, yaþamaya ahd etmiþlerin ahdýný ufacýk bir hareketimle silmiþ olacaktým. Olmalýydým. Zira yaþamak bu denli aðýrsa, insanlarýn koyduðu kurallarýn veya onlarýn geliþtirdiði kanunlarýn ne hükmü vardý ki?

Gökyüzünün üzerime çullandýðýný hissetmiþ olmalýyým o gece. Yýldýzlarýn atmosferi delip geçtiðini ve üzerime bir bir yaðdýðýný hissetmiþim galiba. Öyle olmasa neden onlarca hapý mideme indireyim ya da bilmediðim onlarca intihar senaryolarýný tek tek gözden geçireyim ki? Yapmazdým. Bir þeyler aðýr gelmiþti iþte de neyin aðýr geldiðini bilememiþtim. Ve belki o gecenin sabahýnda da bilemeyecektim.

Ne oluyor, sorularý kaldýðým yerin önüne yýðýlan polisin siren seslerine karýþtý. Bir yýðýn resmi iþlem gerçekleþtirirken yere uzanmýþ cesedim pencereden süzülen güneþi selamlamakta halen. Öldüðün gün bile topraða koymadan önce hakkýnda binlerce tutanaðýn tutulduðu þu dünyadan mý beklentilerimiz veya beklediklerimiz? Birkaç kiþi baþýmda duran saðlýk görevlilerinin araladýðý yerden beni izlemekte… “Bunu yapacaðýna ihtimal bile vermezdim” demekte içlerinden en þiþko olaný. “Yapamazdý abi” demekte cýlýz olan. “Yapmamalýydý” sözünü eklemekte kumral saçlý olan kýz. “Ama yaptý iþte” diyerek kesiliyor tüm sesler, “Siz ne derseniz deyin yapmýþ iþte.”

Ceset torbasýnýn siyah görüntüsünü görmezden evvel bir adamýn “ölmüþ. Ölüm saati 07:30” sesini duyuyorum. Sonra simsiyah bir torbanýn içine yerleþtiriliyor gencecik bedenim. Yazýk olmuþ ifadesine soyunan envai çeþit renk gözlerin bakýþlarýyla buluþuyor soðuk bedenim. Buz gibi bir fermuar ile kapanýyor sonra dünyayla olan iliþiðim.

Kaç kiþi gelir cenazeme bilmiyorum. Eðer birilerinin beni topraða býrakmasý gerekiyorsa; pek kimseyi istemem orada. Birkaç kiþi. Sevdiklerim iþte. Gerisi sadece kuru kalabalýk. En yakýnlarým yahut en yakýn saydýklarým bir kürek topraðý çok görmesinlerdi iþte yeter. Yeter de artardý. Daha ne isterdim ki hayattan þu son günümde daha?

Gelirler. Yüzlerce, binlerce kiþi doluþur yeþillerle örtülmüþ tabutumun arka yerinde. Erkekler saf tutmuþtur sýrtüstü uzandýðým bedenimin önünde. Peki ya sonra?! Sonra… Sonrasý kara toprak iþte.

Evin halini düþünüyorum yine ayný mehtapta. Bir köþe de aðlamaktan mosmor olan gözleriyle gelene gidene bakan annem, bir köþede usulca eðilmiþ, baþý önünde kardeþim ve gerilerde bir yerde kendisinin hak ettiðine inandýðý ölüme torunun yürümesine üzülen büyüklerim.

Ne desinlerdi bu saatten sonra? Ne diyebilirlerdi ki? Ölüm sebebi þu, damgasýný kimse yakýþtýramazdý gencecik çocuða. Yakýþmýyordu zira daha ölüm bu körpecik yavruya. Kime yakýþýrdý ki ölüm? Ya da kim isterdi bir an evvel ölmeyi? On sekiz yaþýndaki birisinin de önünde yaþayacak bir yýðýn seneleri vardý; yüz elli yaþýndaki birisinin de almak istediði yýðýnla nefes vardý. Sahi ya benden baþka kim isterdi bir an evvel ölmeyi? Kimse. Ben bile ne istediðimi bilmediðimden istemekteyim ölmeyi. Ýstemekteyim sadece.

Hiçbir söz fýsýldanmayacak arkamdan. Dedikodu kazanlarý kurulacak elbette ama kimse içindekileri bir baþkasýna aktaramayacak ilelebet. Yapamayacak. Kýyamayacak küçük bir kasabanýn en ücra köþesine kurulan mezarlýkta yatan çocuða. Bir selvi aðacý yahut çýnar aðacýndan baþkasý konuþmayacak üzerimde. Ve bazý vakitler rüzgar adýmlayacak dostlarýn, sevdiklerimin attýðý kuru topraðý.

Ve bir söz duyulacak ardýmdan.

Sessiz harflerin sesli harflerle anlamlandýðý bir cümle dilden dile dolaþacak.

Belki kimileri durmadan paylaþacak, belki de kimileri unutup gidecek.

Ama bir söz hiç durmadan yankýlanacak dört bir yanda.

Bir söz.

Ufacýk ama yormadan insanlarý, bir ömrü anlatan.

Ve diyecekler ki arkamdan:

“Anlam kaybýndan öldü!”