AÞIK OLMASAM BÖYLE OLMAYACAKTIM.

Bir gece… Þafaðýn karanlýða, dolunayýn göðün en ortasýna yerleþtiði bir gece, gökyüzü yýldýzlarý kuþanmýþ bir nefer misali, dolunay tüm yýldýzlarýn en baþýnda, sanýrsýnýz ki baþkumandan… öylesi bir gece. Issýz. Karanlýk. Yalnýz. Göðsümden çýkan nefes, gökyüzüne ulaþmadan evvel kulaðýma uðradýðý ve o buðunun burnumun ucundan süzülüp göklere yol aldýðý bir gece. Nasýldý? Hatýrlamýyorum. Yüzü, eþkâli yahut mevkii… Gözleri mesela, güler miydi, yoksa suskun muydu, maharetli miydi bakýþlarý? Ýnanýn hatýrlamýyorum.

Ýstanbul’da. Kýþ. Ýþte o vakitten bir gece. Gök kararmýþ, kül rengi bulutlar evvela Kýz Kulesini sonra Üsküdar’ý en sonunda da Beþiktaþ’ý kaplamýþ. Hafif bir sis, karþýmda duran Boðaziçi Köprüsü’nü kapatmaya çalýþsa da onunla cebelleþen halat ýþýklarý “ben buradayým” demeye epey bi’ cesaretli. Dalgalar ayaklarýmýn dibinde yeni yetme çocuklar gibi tepiniyor, kýyý þeridini boydan boya dövüyordu. Ýnsanlar elleri ceplerinde, alacalý bulacalý kýyafetlerin, eskimiþ, pejmürde deri eldivenlerinin, siyah süetlerinin, zamaný olmamasýna raðmen üzerine geçirdiði kaþmir montlarýn, deri ceketlerin içerisine sýðýnýyor. Her biri siyah gölgeler, alacalý bulacalý siluetler gibi duruyor karþýmda.

Bilmiyorum bu þehir neden böylesine gizemli yahut bu þehrin ortasýnda kývranan insanlar neden bu kadar naçar? Bir cazibesi olmalýydý, ki vardý. Bunca insan neyine kapýlýyordu bu þehrin? Neden buradaydý gördüðüm tüm yüzler? Deniz mi,  kýz kulesi mi, martýlar mý yoksa metropol bir þehir olmasý mý? Yahut âþýk mý olmuþlardý bu þehre?

Birisi elini, üzerine geçirdiði ve iskeleden buyana sýðýndýðý kaþmir ceketinin ceplerinden çýkarýyor ve yüzünü sað tarafýna döndürüyor. Eliyle gözlerinden sýzan bir damla yaþý kuruladýktan sonra denize tükürüyor. Hýrsla ve nefretle…Gözlerindeki nefreti, hýrsý ve haykýrýþý duyuyorum.

“Sahi ya neden?” diye haykýrmak isterken bir martý geçiyor önüm sýra. Göz göze geliyoruz. Onun kurþunî renkteki kaftanýnýn arasýna serpiþtirilmiþ ay kadar beyaz tüylerini izlerken küçücük, karpuz çekirdeði misali siyah gözlerini görüyorum. Hey hat! Kýpkýrmýzý kesilmiþler. Ateþ saçýyorlar sanki dört bir yana.

Ýnanýn bana nasýl sevdim yahut nasýl gördüm hatýrlamýyorum. Kim bilir belki de sevmedim. Kim bilir, belki de ona olan sevgim Ýstanbul’a olan aþkýmdandý. Yo, hayýr haksýzlýk ediyorum. Onu Ýstanbul’da görmüþ olmam veyahut onunla Ýstanbul’da, þu sahil þeridinde, martýlarýn þahitliðinde ve yine dalgalarýn tepiþtiði yerde görüþmemden deðildi içimde saklý tuttuðum sevginin nedeni. Öyle olmalýydý ve öyleydi. Ya gözleri? Onlarý bu denize nazar ederken mi aklýma kazýmýþtým? Açýk kahve gözleri... Ne garip ama!.. Denizle tam bir tezat içindeydiler. Mavi ve kahverengi… Ben ve o. Ne kadar da benziyorduk birbirimize.

“Bir yazara âþýk olmak ya da bir yazarýn sevgilisi olmak…” diye sormuþtu o gün. “Nasýl bir þey?”

Terzi kendi söküðünü dikemezmiþ ya o misal, dikemeyecektim kendi söküðümü. Bunu adým kadar iyi biliyordum. Kem küm ettim. Ne diyecektim? Bir yazar… Nasýl olurdu ki? Seçmediðim hayatýn, seçmediðim dünyanýn ceremesini çekiyordum.

“Bir yazar sana ilgi göstermez, seni mutlu etmez, çekilmezdirler fakat seni öyle çok sever, öyle çok sever ki adýna methiyeler, kasideler, þiirler, yazýlar dizer.” Sesli düþündüm. Her bir kelimeyi istemeyerek de olsa söyledim. “Sýradan bir insan sana hediyeler alýr, sinemaya gidersiniz mesela, hatta birlikte el ele tutuþur birbirinize sevdiðinizi söylersiniz defâtle, ama bir yazarla sinemaya gidemezsin, hediye de bekleme o mendeburlardan. Akýllarý fikirleri kelimelerdir. Yazmaktýr. Ama þöyle bir þey ki, bir insan sana sevgisini verir, bir yazar ise sana tüm dünyanýn imrendiði bir aþký ve sevgiyi bahþeder.”

Denize baktým yine. Deliþmen dalgalarýn çizdiði siluetleri inceledim. Çocukluktan beri severim gökyüzünün ve denizin hareketlerinden anlam çýkarmayý. Denizden bir þey göremeyince gözlerimi gökyüzüne çevirdim. Bulutlarý izledim. Balýk vardý sanki. Orada, dolunayýn sað tarafýnda, ufacýk bir balýk. Gülümsedim.

“Peki” dedi, “çekilmez misin?”

“Sence?”

“Ýnatçýnýn, çocuk ruhlu, gözlerinden sevgi ve þefkat fýþkýran, utanmasa insanlýðýn durumuna hüngür hüngür aðlayacak, bazen gaddar ruhlu ama dünyanýn en iyi kalbine sahip bir adamsýn!”

Ýltifat ve hakaret... Ýnsanýn düþtüðü ikilemler… Hepsine bir anda itmiþti beni, kahverengi gözleriyle denizin dibini, yosunlarý, balçýklarý ve batýk gemileri seyretmeye çalýþan o kýz.

“Sað ol. Daha önce hiç kimse benden böyle bahsetmemiþti.”

“Gidelim” dedi, “soðuk oldu.”

O gün gittik; fakat gittiðimiz günden beri ayný saatte, ayný yerde, ayný kýyafetlerle bekliyordum. Kýyýda. Denizi döven dalgalarýn tam önünde, kül rengi bulutlarýn altýnda, yýldýzlarý kendime kandil ederek bekliyordum.

Telefonum çaldý. Uzaklardan bir yerden yakasý açýlmamýþ bir küfür duydum. Birisi yine ayný hýþýmla ellerini cebinden çýkarýyor, denize tükürüyor ve küfrediyordu.

“Alo” dedim. Sýcacýk bir ses beni sarýp sarmaladý. Denizi seyreden kahverengi gözlü kýz olduðunu anladýðýmda gülümsedim. “Bekliyorum… Her zamanki yerdeyim. Kahve mi?.. Aldým say…”

Uzun zaman sonra yeni bir yazýyla merhaba deðerli dostlarým. Selam ve muhabbetle…

Kaynak: www.galipargun.com