Yýllar geçmiþ, Toprak  Hakkari'ye sýnýf öðretmeni olarak atanmýþtý. Annesi kýzýný oralara göndermeye pek razý gelmediyse de, babasý kýzýna güvendiðini söyleyerek onu görev yerine uðurlamýþtý. Güneþ ise, Toprak'tan bir sene sonra kazandýðý týp fakültesinden üç sene sonra mezun olacaktý. Okulu kardeþinden sonra bitirecek olmasý bile onu çýlgýna çeviriyordu. 

”En azýndan ben daha fazla paraya çok iyi bir yerde çalýþacaðým.” diyordu kendince. Güneþ, okulunun þehir dýþýnda olmasý nedeniyle, Toprak ile vedalaþmaya, onu yolcu etmeye gelememiþti. Hoþ, çok da umurunda deðildi bu durum aslýnda.

Toprak Hakkari' de bir köy okulunda göreve baþladýðýnda soba yakmayý,suyu idareli kullanmayý birden beþe kadar ayný sýnýfta olan öðrencilere ders anlatmayý öðrenmiþti bile. Elbette onca varlýðýn  içinden geldikten sonra böylesi bir manzaraya alýþkýn deðildi, ama  zamanla her þeyin üstesinden gelebileceðine inanýyordu. Durumlarý olmayan öðrencilerine maaþýndan yardýmcý olur, kitap bulunmayan kütüphane raflarý için etraftan yardým toplar, öðrencilerinin  tüm bunlar karþýsýnda gözlerindeki ýþýltýyla mutlu olmak için elinden geleni yapmaya çalýþýrdý. Üç yýllýk zorunlu görevi bitiyordu, annesi ise sürekli yaþadýklara þehire  tayinini almasýný istiyordu. Çünkü annesinin yaþý gereði birtakým hastalýklarý ortaya çýkmaya baþlamýþtý ve ona yanýnda yardýmcý olacak kimsesi yoktu. Bunun üstüne bir de  annesinin göðüs kanseri olduðunu duyunca baþýndan aþaðý kaynar sular dökülmüþtü. Ýstemeden de olsa, ailesinin yanýna Ýstanbul'a dönmesi gerekiyordu. O sýralarda Güneþ' de Akdeniz Üniversitesi Týp Fakültesini bitirmiþ, fizik tedavi doktoru olmuþ ve Ýstanbul'da özel bir fizik tedavi ve rehabilitasyon hastanesinde göreve baþlamýþtý. Ailesi Anadolu yakasýnda, kendisi Avrupa yakasýnda ikamet etmesine ve annesinin durumunu bilmesine raðmen ayda bir ya uðrar ya da çoðunlukla: "Ýþlerim yoðun.” Der, yalan söyler, oraya gitmeye  tenezzül etmezdi bile. Annesinin tedavisi boyunca kemoterapi gördüðünden dolayý  sýzlanmasý onu sinir ederdi; bu nedenle de oraya gitmeyi pek istemezdi.

Çalýþtýðý hastane son derece güzel, manzaralý, teknolojik aletlerle donatýlmýþ, modern bir yerdi. Staj yaptýðý zamanlardaki hastaneyi, oradaki yaþlý, kimsesiz, yoksul hastalarý hatýrladýkça bu konumuna þükrediyordu.  “Ýyi ki orada kalmamýþ, buraya gelmiþim” derdi. Annesi vefat ettiðinde, kendisi Paris'te idi. Ölüm haberini duyduðunda hiçbir þey olmamýþ gibi gelmiþti. Bir iki aðladý, sonra yine eski hayatýna dönmüþtü. Toprak ise çok sevdiði mesleðine halen devam ederken, ablasýnýn nasýl böyle duyarsýzlaþtýðýna anlam veremiyordu. Babalarý ise tüm bunlar karþýsýnda ne diyeceðini, ne yapacaðýný þaþýrmýþtý. “Biz nerede hata yaptýk da, bu kýzýmýz böyle oldu.” derken, kahrýndan felç olmuþtu. Maddi durumu iyi olduðu için, kýzýnýn hastanesine yatýrýlmasýný ve orada  tedavi olmayý istedi. Güneþ, bu defa "Olmaz" dememiþti. Özel odalardan birine yatýrýlan Güney Bey, kendisine gösterilen ilgiden hoþnuttu. Hastaneye yeni alýnmýþ bir personel  henüz doktorlarý tanýmadýðý için ilk günden dert yanmaya baþlamýþtý bile çarþaflarý deðiþtirirken

"Ah þu Güneþ Haným yok mu Güneþ Haným!" dedi sinirini çarþaftan alýrmýþçasýna 

"Ne olmuþ Güneþ Haným'a?"

"Ya bey amca, temizlik elemanýyýz diye de bir insana bu kadar hor gözle bakýlýr mý? Nasýl bir aile terbiyesi almýþ bu kiþi, nasýl anne babasý varmýþ anlamadým inan ki. Daha iþe baþlayalý bir hafta  olmadan bezdirdi beni. Neyse…  Buyrun çarþafýnýzý deðiþtirdim."

Bu sözler üzerine çok utanmýþtý Güney Bey. Artýk kýzýna nasihat etmenin bir faydasý yoktu. Koskoca doktor olmuþtu ne diyebilirdi ki!

Toprak'tan, Mevlana'nýn Mesnevi adlý kitabýný istedi. Toprak ertesi gün getirdi  ve "Sanýrým, vaktini boþa harcamak istemiyor." diye düþündü.  Güney Bey o kitabý  kýzý Güneþ'e hediye etti. Okumasý için  de ýsrar etti. Güneþ: "Peki, okuyacaðým vakit buldukça, teþekkür ederim baba." dediyse de, sýkýcý gelmiþti ona bu kitap. Kitabýn sürekli iyi ve güzel þeylerden bahsetmesi  ona göre komikti sanki. Kitabýný rafa kaldýrdý.

 Babasý gün geçtikçe daha iyiye gidiyordu. Öyle ki artýk hastaneden çýkmýþ, kendi ihtiyaçlarýný tek baþýna görebilecek dereceye gelmiþti.

Aradan iki ay geçmiþti. Güneþ acil bir durum için,  o gün ayaðýna giydiði ince uzun topuklu ayakkabýsýyla koþup, merdivenlerden hýzla inmeye çalýþýrken birden ayaklarý dolanmýþ ve yuvarlanarak aþaðý kadar inmiþti. Kimselerin olmamasý, olanlarýnsa dönüp bakmamasý ve acý içinde kývranýrken; o kötü davrandýðý, aþaðýlayarak emir verdiði temizlik görevlisi hemen yardýmýna koþmuþ, gerekli birimlere haber vermiþti. Hastanede ayaðý alçýya alýnmýþ ve istirahat için evine gönderilmiþti. Toprak, babasýný tek baþýna býrakmak istemiyordu. Güneþ'i de evine alýp ona da bakýyordu. Güneþ mahcup olmayý öðrenmiþti bu sayede. Toprak'a  yaptýklarý olsun, hizmetliyi hor görmesine  raðmen, hizmetlinin düþtüðü anda  yardýmýna koþmuþ olmasý olsun... "Tüm bunlar bana bir uyarý da olabilir." diye düþündü bir zaman. Caný çok sýkýldý yattýðý sürece . Babasý Mesnevi'yi  okuyup okumadýðýný sordu. Okumadýysa da okumasý için þimdi elinde bundan daha iyi bir  fýrsatý olamayacaðýný söyledi.. Bunun üzerine Toprak, kitabý Güneþ'e uzattý. Güneþ, okumaya baþladý. Okudukça içinin ferahladýðýný ve bambaþka biri olduðunu fark etti. Bir cümle onu çok etkilemiþti tüm olanlarýn üstüne.

"Sevgide güneþ gibi ol, dostluk ve kardeþlikte akarsu gibi ol, hatalarý örtmede gece gibi ol, tevazuda toprak gibi ol, öfkede ölü gibi ol, her ne olursan ol, ya olduðun gibi görün, ya göründüðün gibi ol"  (Mevlana)

Ýyileþmiþti artýk. Eskisinden çok daha iyi olduðunu hissediyordu ruhen ve bedenen. Hastanede görevine baþladýðýnda ise, ilk iþ kendisine yardýmcý olan  temizlik görevlisine hediye vermek oldu. Artýk iyiliðin ve hoþgörülü olmanýn tadýný almýþtý Güneþ.