Moreli  anlýk bozulsa dahi, yine de yýlmadý. Bu sene olmazsa dedi, seneye kesin olacak!

Bunun üstüne, diðer kýz kardeþi Týp Fakültesi'ni kazanmýþtý. Yaþadýklarý þehrin çok uzaðýndaydý kazandýðý üniversite. Kýz kardeþinin Týp okumak istemesindeki en büyük etken ablasýnýn hastalýðý olmuþtu. Doktor olup onu iyileþtirecekti. Ablasýnýn geceleri acýlar içinde kývranmasý mahvediyordu onu. Hepsi birbirinden temiz, pýrlanta gibi 4 tane kýz evladý vardý Hayriye Haným'ýn ve Memduh Bey'in. Hepsiyle ne kadar gurur duysa azdý. Bazen kahroluyordu, onlara iyi bir yaþantý saðlayamadýðýný düþünerekten. Ama evlatlarý hiçbir zaman dem vurmamýþtý yaþadýklarý sýkýntýlardan, maddi zorluklardan. 

Evin en küçük kýzý, ablalarýna mahcup olmadan, Anadolu Lisesi'ni kazanmýþtý bile. Devlet bursluluk sýnavlarýný da kazanmýþ, kendi ihtiyaçlarýný karþýlayabilecek az da olsa bir miktar  yardým alýyordu. Arada ergenliðin ve evin en küçük kýzýnýn vermiþ olduðu  durumla nazlý ve kaprisli olabiliyordu, ama  geçici olduðunu bilen ailesi çok da üstelemiyordu bunu.  Zaman sonra O da olgunluða eriþtiðini hissediyordu davranýþlarýyla.

Nursel, hastalýðýna mý üzülsün,  o yýl KPSS'yi kazanamadýðýna mý, öðrenim kredisini ödeyemediðine mi ve icra geleceðinden korkmasýna mý, ailesine yük olduðunu düþünmesine mi, þaþýrmýþ kalmýþtý artýk. Stres hiç yaramýyordu O'na. Aniden  bir olumsuzlukla karþýlaþmasý iþten bile deðildi. 

Vücudu ödem topladýðýndan dýþarý çýkýp, gönlünce gezip tozamýyordu bile. Hem onun için para da gerekliydi. Can sýkýntýsýndan patlýyordu, ders çalýþmaktan dahi býkmýþtý artýk. Birgün internette bir siteye denk geldi. O sitede kendine yakýn hissettiði biri ile arkadaþ oldu. Herþey o kadar ani geliþmiþti ki. O kýz ile dertleþirken, yazýþýrken, konuþurken rahatladýðýný hissediyor, dualarýnda yer aldýðý için apayrý bir mutluluk sarýyordu. Kendisinden daha zor durumda olan yaþantýlarý  öðrendiðinde haline ne kadar þükretse az kalacaðýný düþünüp, kendisini nankörlükle suçluyordu. Bir yandan o arkadaþýyla  muhabbet edip, diðer yandan motivasyon olup, derslerine daha da sýký sýkýya sarýlýp, dört koldan  mücadelesine baþladý. Hastalýðý devam ediyordu, fakat o hasta olduðunu hiç hissetmiyordu bile. Sýnav zamaný yaklaþtýkça heyecaný kat be kat artýyordu. Her ne kadar arkadaþý ona elinden geleni yaptýðýný söylemiþ olsa da, bu sefer de kazanamamaktan korkuyordu. Sýnav zamaný yaklaþmýþtý. O günü onunla ayný heyecaný yaþayan milyonlarca insan vardý. Evine geldi, ilk iþ aylardýr sohbet ettiði arkadaþýna mesaj yazmak oldu; sýnavýnýn çok iyi geçtiði müjdesini vermek için.

Mesajýný okuyan arkadaþý, telefon edip, baþaracaðýna inandýðýný söyleyerek morel verdi ona. Nursel'in evindeki  telefonlarý kapalý idi, birde o masraf olmasýn diye kullanýma kapatýlmýþtý, arkadaþý ise Nursel'in annesine ait olan cep telenunu arayarak konuþurdu. Nursel, utanýrdý, sürekli sen arýyorsun, ben hiç arayamýyorum kontör olmadýðý için dese de, arkadaþý bunu pek önemsemez, kendisini üzmemesi gerektiðini ve ileride memur olduðunda sen de ararsýn þeklinde cümleler kurardý.

Sýnav sonuçlarý açýklanmýþ, Nursel istediði puaný almanýn mutlulunu yaþýyordu, 1 ay sonra yaptýðý tercihlerinde, internetten tanýþtýðý arkadaþýnýn þehrine sosyoloji öðretmeni olarak atanmýþtý. mutlu ve heyecanlý bir þekilde mesaj attý yine. Ama bu defa ne mesajýna yanýt vardý ne de telefonu çaldý. Hevesi kursaðýnda kalmýþtý ya,  okuyunca bana döner nasýlsa demiþti. Aradan 1 hafta geçti, fakat arkadaþýndan halen bir ses soluk çýkmýyordu. Endiþelenmiþti,  aklýna olumsuz þeyler getirmiyordu. Hem ne olabilirdi ki diyordu içinden. Belki onun da kontörü yoktur, ya da bilgisayarý bozulmuþtur veyahut interneti kesiktir gibilerinden düþünceler geçiyordu zihninden.

Aradan 1 ay geçti, Nursel atandýðý lisede göreve baþladý, ama bu zaman sürecinde ona her konuda destek olan arkadaþýndan bir haber alamýyordu.  Birgün bakkaldan gazeteye sarýlmýþ ekmeðini almýþ, evine dönerken gözüne bir haber iliþmiþti. Manþette þu yazýyordu :" Bursa yolunda inanýlmaz kaza!" Kendisi de oralý olduðundan, haberi dikkatle okumaya  koyulmuþtu ki, olduðu yerde dona kalmýþtý

Arkadaþýnýn isminin ne iþi vardý gazetede. Bu nasýl olabilirdi! Sanýrým isim benzerliði diyerek, geçiþtirdi.  O anda annesinden gelen o telefon, " Kýzým, sana uygun böbrek bulunmuþ, kurtuluyorsun bu hastalýktan." Nursel, þaþkýnlýk ve mutluluðu bir arada yaþýyordu adeta.  Alelalade Bursa'daki hastanelerine gitmiþ, ameliyat için gerekli tetkik ve hazýrlýklar yapýlýyordu. Böbreðin nasýl bulunduðunu ve kime ait olduðunu öðrenmek en doðal hakkýydý, ailesinden bu sorularýn yanýtýný bulmasý için doktoruyla görüþmek istediðini belirtmesini söyledi.

Doktor, trafik kazasýyla gelen 10 hastanýn birinin ölü olduðunu ve cüzdanýnda " Organlarýmý baðýþlamak istiyorum." yazýlý bir not bulduklarýný, ailesini arayýp gerekli yasal izinleri de alarak, dokulardaki uyuþmalarý saptayýp ona göre size haber ettik þeklinde bilgilendirmesini yaptý. Peki, kimdi bu kiþi, erkek miydi, bayan mý ?

Doktor, ailenin Ýstanbul'dan geldiðini, böbreðin bir bayana ait olduðunu söyledi.

Ölen kiþinin ailesi, kýzlarýný kaybetmenin acýsýný yaþýyorlardý, ama biryandan da kýzlarý sayesinde hayata tutanacak hastalarýn mutluluðunu gördüklerinde kýzlarýyla bir kez daha gurur duyuyorlardý.  Yaþadýðý zamanlarda yardýmseverliði ile tanýnan kýzlrý, öldüðünde dahi býrakmamýþtý bu huyunu.

Ameliyat sonrasýnda, ziyaretine gelen o kiþinin annesini karþýsýnda gören Nursel, narkoz etkisini halen daha üzerinden atamadýðýný düþünmüþ olsa da, "Bu bir hayal deðil" dedi kendince. Karþýsýnda gördüðü kiþiyi, daha önce bir yerlerde defalarca görmüþtü sanki, ama kimdi!

"Þimdi sen de benim Sevinç'imden bir parçasýn." dedi, acýlý anne.. "Ben Sevinç'imi kaybettim, ama size bir sevinç oldu." deyince, Nursel,  artýk herþeyi anlamaya baþlamýþtý. O kiþi, karþýsýnda gördüðü o kadýn, aylarca konuþtuðu, dertleþtiði, kendi kýz kardeþleriyle dahi paylaþamadýðý sýrlarýný  anlattýðý internet arkadaþýnýn annesi idi. Facebook'da, resimlerini görmüþtü, tabi ya!

Sarýldýlar, aðlaþtýlar, Nursel herþeyi anlattý onlara, her iki ailede kaderin bu denli çizilmiþ olmasýna þaþýrmýþlar, vardýr Rabbimin bir bildiði diyorlardý. Nursel, artýk Sevinç'in odasýnda kalýyordu okulunda çalýþtýðý müddetçe.  Kýzlarýnýn yokluðunu hissetmemeleri,  arkadaþýnýn ona giderayak yapmýþ olduðu karþýlýksýz iyilik için,  ne kadar teþekkür etse azdý. En azýndan bu þekilde þükran borcumu ödeyeyim dedi.

Ve Sevinç izliyordu onlarý mutlulukla gökyüzünde..    

*** 

Ve son..