Online Üye
Online Ziyaretçi
“Mutluluktan yazmaz insan”
Okuduğum kitabın içindeki onca cümleden sadece bu kalıyor aklımda.Sanki beynimin içinde her bir harfi raks ediyormuş gibi oluyor.Hayır,hayır yazara hak verdiğimden değil.Ama başka bir şey bu.İnat ediyorum,hiçbir suçu olmadığı halde yazarı haksız çıkarmak için geçiyorum aynanın karşısına.Yüzüme en güzel tebessümümü yerleştiriyorum.Tanıyamadığım bir yabancıya dönüşüyor çehrem; gülünce.Dudaklarım kasılıyor,hissediyorum yüz kaslarımın nasıl gerginleştiğini.Yadırgıyorum görüntümü.Gözlerimden aşağı süzülen yaşlar dudak kıvrımlarıma doluyor.Bir damlası süzülüyor içeri,hissediyorum tuzun yakıcı tadını.Gözlerimi dolaştırıyorum yüzümde,aynadaki halimin tezatlığına anlam veremiyorum,haliyle isyan ediyor içimdeki ;
“Neden kahkahalarla ağlayamaz insan yahut neden gülemez hıçkırarak ? “
Cevap veremiyorum,istemsizce buruşturuyorum yüzümü,kayboluyor çehremdeki iğreti tebessüm.Bir kez daha deniyorum,başarır gibi oluyorum.Avuç içlerimle siliyorum gözyaşlarımı.Eğilip çekmeceden kalem ve kağıdımı alıyorum.Nasıl yazılırmış mutluluktan gör işte diyorum,sanki yazar karşımdaymış gibi.
Saçlarımı omuzlarıma atıp alıyorum kalemi elime…
Harfleri incitmekten korkarcasına,yavaşça eğiliyorum kağıdın üstüne.
Sonrası boşluk…
Hiçlik…
Oraya buraya saçılıyor kelimelerim,şaşırıyorum ihanetlerine ve yazarın kehanetine.
Ardından ;
Siyah’a yüklenen bütün suçu üstüne alınırcasına,kirleniyor beyaz kağıdım.
Bir cümle dökülüyor kalemimden,ama yazan ben değilim ;
Mutluluktan yazmaz insan !
Kalemim kayıyor ellerimden,kağıt yere düşüyor.” Haddini aştın” diyor bana bir beden büyük gelen maskem.Kucağıma bırakıyor kendini.Titriyorum,kafamı kaldırıyorum yerden.Yabancı olmadığım ben’le karşılaşıyorum.Ağlamaktan küçücük kalmış bir çift göz,genç yaşıma rağmen alnımın ortasındaki kırışıklık ve ortaya çıkıp çıkmamak arasında gidip gelen çenemdeki gamzem…
İnadımı kırıyor gördüklerim,kırıyorum kalemimi.Kendimce eğiliyorum yazarın önünde.Dağılan kelimelerimi topluyorum,bir başka acıya saklayarak ;
Susuyorum..!