‘’Gökyüzünü öpmek isterdim Ömür Haným, gözlerimle deðil
dudaklarýmla. Yoruldum bulutlarý kirpiklerimde taþý-
maktan.’’ (Alýntý)

Saðanaðýna yakalandým: yaðan düþlerden bir küre inþaat ettim cihana kardeþ bellediðim bir dünyayý yüreðimle kalemimle küredim önceme küskün yarýna meftun belki de bir aðacýn kurutulmuþ direði idim:

Kâh kökü kurumuþ bir aðaç gövdesi…

Kâh, þehrin beyhude ekseninde saklý bir elektrik direði aydýnlattýðým kadar sokaðý aymazlýðýnda yalnýzlýðýn sonsuzluða mahal veren bir ýþýma saklý iken ruhumda dünümden ayýrt edemediðim günümden sürgün edildiðim o talaþlý lahza.

Telaþýmý mazur gör ama yitimimden de haberdar edeceðim elbet seni lakin öncesinde eseceðim yetmedi gürleyeceðim yetmedi solan tenimden yeniden doðacaðým sönen ýþýðýmdan da büyük bir kasveti taþýrken yüreðimde deliþmen deli cesaretimle azýcýk daha yanacaktýr caným ben ki bir mevta ben ki saydam bir yürek ben ki þakýyan kuþun saðdýcý mevsim gibi deliþmen rüzgâr gibi içime ters esen.

Günümü uyuttum dizlerimde.

Annemin beþiðini týngýr mýngýr salladým gün bitiminde.

Geride kalansa o sessizlik ve O Ulvi Çaðrý:

Hazanýn bam telinde basýlý geçmek bilmeyen bir aðrý.

Öncem kayýp, Ömür Haným anda saklý mevcudiyetim ve yüreðimde saklý o devasa yarýk.

Bir inilti iken duyduðum.

Seferisiyim sözcüklerin ve güvendiðim saðduyum:

Mademki solumla yatýp kalkarým.

Mademki solumdaki tahakküm ile yaþarým.

Solumdan saðýma uzanan o yol ve iþte aþkla eþelediðim aþ erdiðim ve de aþk iken tek servetim.

Ruhumun hicranýna b/andým kalemi ama yetmedi.

Çok ama çok sevdim ben kederi:

Acýmla beslendim kaderime yüklendim açamadýðým kapýlarý ise Rabbime havale ettim…

Havale geçiren çocuksu yüreðimle.

Hazzýndan deðil acýsýndan gelen çaðrý ile.

Açýða alýndýðým kadar bazen bir muallime bazen bir memur tünediðim yüreðin kerameti ve iþte gözümden de sakýndýðým kadar sevgiydi arz ettiðim talep bulmasa da yaðan laneti öteledim öncemde mahcup anda iken tevazuum yarýna odaklý bir meyyal iken göðsümden sökün eden yüreðimden dökülen her zerre…

Ýfa ettiðimden de öteydi yaþam.

Öncesiz bir anaç yürek.

Sonrasýz yetim bir ayraç

Verdiðim o devasa Es.

Acýmdan doðdum.

Açýmdan geçemedi acýlarým.

Açmaza girip Rabbimde buldum teselliyi temennim odur ki:

Kimsenin yüreði aðlamasýn.

Varsýn olsun çaðlayým.

Varsýn olsun için için aðlayým.

Sevgili Ömür Haným, sefasýný sürdüðüm kadar cefamýn minnet de etmezken bir Allah’ýn kuluna meylettiðim bir Rakýmdýr bir Makamdýr konduðum.

Ýnsan sevgimden çýkýp da yola kendimden firar ettiðim.

Sevdiðim kadar sevilmediðim neydi hem?

Ýçimdeki izdihamý önce yere sonra göðe serdim.

Eziyet bildiðim deðilken sevgim bir meziyet babýnda herkesi ama herkesi yüreðimde aðýrladým.

Ve iþte saf tuttuðum safiyet

Yüreðimden gelen o afiyet.

Kaf Daðýnda gezinenlere meyletmediðim kadar da af diledim aralýksýz Rabbimden kimse þirk koþan Rabbine kimse nefreti þiar edinen.

Þiarým nasýl ki sevgi ve Ýlahi Adalet…

Ben seni çok sevdim:

Bazen durduk yere.

Bazense sebepsiz.

Öykündüðüm kadar aþka kavuþulasý mizacým Rabbim için yandýðýmdan da öte yaðan rahmeti tek tek çekmiþken içime bahþettiðim bu yoldan da yoktur asla dönüþüm.

Benim bir tek öyküm de bu deðildir elbet.

Diðer öykülerimde buluþuna dek emanet ol Mevla’ma…