Şiirlerimden asın beni yetmedi kalemimin başını b/ağlayın ölümle…

Sözcüklerim var yerle yeksan ve imgelerim kâh karaltı kâh güneşin ta kendisi.

Özverim ve önsezilerim.

Öteki âleme gidip gelmişliğime biat…

Dünyada yaşanan bunca kaosa ve nefrete inat…

Batılı gezgenin bir de atıfta bulunduğum hüznümün güftesi kasıtsız şiirlere mahal verdiğim mutluluğun alfabesi hem bakmayın siz hüznüme yeter ki gözlerimin ta içine b/akın ve görün oradaki sonsuzluğu ve görün umudu.

Kefilim aşka.

Kefal gibi atladığım her söze her lafa…

Lakin itibar etmiyorum artık söylenen yalanlara.

Ben bir rengim aslında bir gök kuşağı aslında…

Aslında bir karaltı sıvazlarken sırtımı açtığım kadar kollarımı kucakladığım cihan ve umut bir o kadar aydınlık bildiğim sevginin değişmezken mutu ufukta saklı umudu sererim ben şiirlerime…

Bir şair ölürse eğer ki…

Nice şair de ölmedi mi…

Bir şair ölürse sahi, ben de anılır mıyım şiirlerimle yoksa şair olduğumu kolay kolay kabul edemediğimden midir ne üstüne ant içtiğim kadar sevgiye azat edilir miyim sahi sözcüklerden?

Azadesiyim ben şiirlerin ve Han zadesi yalnızlığın:

Kulluğum Rabbime kölesi olduğum kalemin de ziyadesiyle farkında ve bir adım ötemde beklerken beni ölüm:

Ölümü görün ki: yazmadan yaşayamam.

Hikâyesi olduğum şiirlerin yanan tabanlarında saklı bir çift pabuç gibi çıplak ayakla tavaf ettiğim kâinatı nasıl da saklarım solumda.

Mutumsa hüzün.

Umurunda olmasam da çoğu insanın umarsız ve umutsuz yaşayamam.

Bir şair öldü, derler mi sahiden de arkamdan?

Yoksa arkamdan gülerler mi?

Yâdım iken dün yağan rahmete de kefilim ve ben işte sadece bir damla yağmurdan ibaretim bir de esen rüzgârdan içime ters esen cereyanda kaldığım kadar cenk de ederim sözcüklerle.

Ruhum yorgun.

Yaş aldığım kadar yas yüklü meftunuyum hem ben hem şiirlerin hem duyguların.

Irkı yok içimdeki mevsimin.

İman gücümde saklıdır ilham perim.

İade-i itibar elbet şiirlerim dün mizaçlı örüntüsü andaki mevcudiyetim ve kum saati bir bir dökerken günahlarımı…

Her renk mevcuttur yüreğimde en çok beyaz en çok siyah bir de pembe.

Utandığımda pembeleşir kalemim ve masum bir buse kondururum alnına ağıtlar yaktığım kadar hayata ağırdan alsam da mutluluğu üstüne ant içtim ben bir kere kutsal kitabın ve sevginin ve söylenen yalanlardan da aldım mı boyumun ölçüsünü hala varamadığım diğer yakasında şehrin yandığım kadar da yaktığımdır ucunu şiirlerimin.

 


( Bir Şair Öldü Derler Mi Sahi Arkamdan-nazire başlıklı yazı GÜLÜMM tarafından 7.11.2023 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.