Sözcüklerimin emir eriyim ve hayta yalnýzlýðýn da izdüþümüdür ne zamanki kalemle sözleneyim ardý arkasý da kesilmez düðün þiirlerimin.

Mizacýna yenik düþtüðüm bir mevsimdeyim.

Belki de miadý dolmuþ.

Köpüren denizin yüzeyinde infilak eden bir denizanasý mýdýr yoksa elimle yokladýðým belirsizliðin gölgesinde yeþeren umut mudur en yakýn dostum?

Tünediðim bir hüzün dalý ya da hüzünlü yüreðimin salkým saçak varlýðý.

Tembihliyim hem büyüklerimden önce inandýðým sonra güvendiðim tek dostum tek sýrdaþým iken kitaplar muðlak bir zaman aralýðýnda resimler biriktirdim ruhumun talaþlý ve telaþlý yollarýnda pul pul da döküldü yüreðim ne de olsa bir kitaba daha tav olmuþtum henüz yazmadýðým vakitlerde bedenim iken ruhuma dar gelen ve daracýk bir koridorda bir ileri bir geri volta attýðým…

Ýksirli bir duygu idi alfabenin tanýklýðýnda seken yüreðim.

Ve rahmetli ilkokul öðretmenim hani ona ithafen þiirler yazdýðým: o huysuz ve tatlý kadýn.

Gözleri semazen.

Saçlarý rüzgâr.

Ruhu umut.

Sesi ise cebbar.

Sadrazamým semazenim sevecenliðim ve seken yüreðim ve þerh düþtüðüm gölgem.

Henüz gölgemle dahi kavgalý olmadýðým zamanlara denk düþen bir aþk iken ruhumun enginliðini kulaçlayan.

Emir eri olduðum sözcükler gel gör ki sadece okumakla mükellef olduðum.

Zamanlar sakit olan zamansýz zamanlarým mademki her aþka düþtüðümde kendimle helalleþiyordum.

Sessizliðin henüz revaçta olmadýðý bir zaman aralýðý ne de olsa ben seksenlerin doksanlarýn kýzýydým ve…

Ansýzýn koptu kýzýlca kýyamet.

Saçlarýmýn aðarmadýðý kýzýl tonlarýn eþliðinde þakýdýðým ve nihayetinde milenyuma ayakbastým ama ruhuma askýntý olan bir önceki yüzyýldý.

Yýlmadan sevdiðim.

Yanýlsam bile gerisin geri kaçtýðým…

An gelip de hiç görmediðim bir adama âþýk olduðum.

Öncemde aþký bana yaþatan ilk insan iken rahmetli babaannemin kucaðýnda uyumayý çok sevdiðim sonra hastalanýp yataða düþtüðünde baþýnda beklediðim zamanlarda dahi ümidimi saklý tuttuðum.

Belki de hýrçýn bir saka kuþuydum ben daldan dala uçan.

Semiren yalnýzlýðýmý ise tamamlarken sevgi ve nasýl da nasýl da emindim tüm cihan tarafýnca sevildiðime.

Ýklimler devindi.

Yaþým ermemiþken kemale.

Ýkilemler büyüttüm sonra yüreðimde ve iþte o gün evet, o gün bin yaþýma basmýþtým.

Ýkramý iken evrenin cahil tayfasýndan uzak durduðum.

Ýdam sehpamda kahvaltýmý edip daraðacýna yakýn durduðum.

Kaç kere de ipe geçirildi boynum ve ayaðýmýn altýndaki tabureyi çoktan fýrlatmýþtým öteki âleme gel gör ki Tanrýnýn onayýndan geçmedi ölüm fermaným ve bin yaþýnda doðdum ansýzýn birincil dereceden acýlarýmda baþrolü annem almýþken bense figüranýydým yaþadýðým hayatýn yaþattýðým kadar umudu ve sevgiyi þiar edindiðim þair kimliðim ve kimliksiz dolaþtýðým günlerin ertesinde þair olarak da anýlmadýðým yakýn çevremin inhisarýnda nasýl da tutuþmuþken yüreðim.

Miadý dolan dostlarým vardý benim hem de ehli keyif.

Mizacý bana benzemeyen ve yanýldýðým çok da iyi anýlmadýðým tarafýnca.

Tansiyonu düþmeyen hayal kýrýklýklarým.

Takkesi düþmüþtü çoðunun ve görünmüþtü keli bense fendine yenik düþmüþtüm kaderin.

Gün bu gün madem.

Mademki doðduðum gün mühürlemiþtim yüreðimi.

Mademki aþk ilk kez tevafuk eseri rehin almýþtý yine saf yüreðimi.

Sunulan aftan yararlandým ve defalarca düþtüm aþkýn tuzaðýna uzak bildiðim gel gör ki içimde yaþattýðým.

Tekleyen mýsralar.

Tok sesi hecelerin.

Kalemin kaderi ve hayatýn kederi.

Yanýlmakla yaktýðým yakardýðým abandýðým kadar da kendime…

Birilerini sevmekten ve birilerine inanmaktan dolayý da geç kalmýþken kendime.

Sözcükler ömrün yongasý ve kalemimle tanýþýklýðýmda yeni bir takvim icat etmiþtim aslýnda etmiþti evren ve afrasýna tafrasýna yenik düþtüðüm sözcüklerle cenk edip de er meydanýnda tuþ olmasýn diye yüreðim taþ basmýþtým gömülü sevgilerime…

Aþklar yeþerdi.

Sözcüklerim yaþardý.

Aþk ise hücrelerime eþlik ederken.

Haiz olduðum tek zerremle sonsuzluðun da muadili ve müdavimi olmak ne de güzel bir tevafuktu hani.

Teveccüh eden sözcükler.

Tasfiye ettiðim sözcükler.

Tensiye ettiðim.

Temyize gittiðim.

Ýyi hal kâðýdý aldýðým.

Tokmakla eþ deðer kalemin mahcup yüzünde seken heceler ve semiren yüreðim ve serpilen ruhum.

Bir domino taþý gibi.

Bazense mars olduðum ve koltuðumun altýna sýkýþtýrdýðým tavlam ve pullarým.

Dinamit lokumu yerleþtirdiðim yastýðým.

Her gece ama her gece infilak etmemek adýna ihtiva eden duygulardan ördüðüm uzun saçlarým.

Mýntýkam mý?

Yoksa mýhlanýp kaldýðým mý?

Hele ki bu yüzyýlla uyuþmadýðým kadar uyruðu olmayan hüzün denen günceme eþlik ederken umudum sevginin de meali iken sökün eden sözcüklerden inþa ettiðim cennetimde misafir ettiðim duygularým.

Bir minvalden diðerine sektiðim.

Mizacýma yenik düþtüðüm.

Rövanþý ömrün ve bekasý sözcüklerin adeta örgün eðitimden mezun olmamýþ bir mektepli gibi bazen alaylýlarýn alaylarýna maruz kaldýðým.

Yan çizdiðim.

Yârim bildiðim kalemim.

Kýrlangýca öykündüðüm.

Ne de olsa ben küçümen bir öyküydüm öldürdüðüm nefsime sunmuþken itiraz dilekçemi.

Temyize gitsem bile…

Yaþadýðým kadar da mecburdum yazmaya ve yazdýðým kadar âþýk olmaya ve âþýk olduðum kadar da cihana aþina olduðum ne de olsa üç harfli bir özlemdim ben ve özlediðim ve özlendiðim özneme sahip çýkmakla yazmak arasýnda gidip geldiðim…

Deliþmen rüzgârla cenk ettiðim kadar…

Minvalimde büyüyen bir sevda masalý gýyabýnda özlem duyduðum ama hiç mi hiç özlemediðim kadar dünümde saklý iken tüm gizim ve sýrlarým…