Yerlisiyim dünün,

Gökte saklý ve kayýtlý nöbetim

Þiirsel olmasa da yaþadýðým ömür

Yaþadýðým kadar þiir içeceðim.

Þirin bir vecize sýr yüklü

Derinlerin ahenkli teamülü

Kýrpýþan gözleri göðün

Ýþte bastým kayýt düðmesine gecenin

Frenleyemediðim bir duygu ikilem yüklü

Kolaçan etmekse þiirin önünü arkasýný

Saðanak özürlü bir bulutum hem

Pembeleþen sözcüklerden doðduðum

Nasýl da mümkün.

Ferasetse yüklenmiþ söylence

Þakýyan iç sesin bahtýnda kopan fýrtýna öncesi

Sarkýtlarým ve meddücezri

Þafaðýn da kibirli sesi

Damýttýðým gölgelere müptela

Olmadýðým bir günün öyküsü

Öylesine üstünden geçiyorum ruhumun.

Düþlerimi sarkýttýðým ipin ucu kaçalý çok oldu: asýrlar geçti üzerinden içimde yaþattýðým zemherilerde üþüyen tomurcuklarým ve yankýsý olmayan seslerin de titrettiði zamanlardan geliyorum ben ama asla gelemiyorum kendime.

Ruhum üþürken söyleyemediðim ne varsa ve iþte feri de sönmüþken günün, bir renk düþlüyorum ve bir isim arýyorum yeniden doðacaðým günün sabýrsýzlýðýyla tutunuyorum tek bir kelimeye.

Söylencesi yitik zamanlardan geçiyorum ve yitimin adý da sen iken.

Rüþtünü ispatlayamadýðým ne ise düþünce gücümde saklý sihirli bir düðme belki de alt belleðimde saklý emirlerle varlýðýmý güncelliyorum elbet tekelinde hüznün mutluluðun çaðlamadýðý akþamlara düþüyor bu sefer yolum.

Huysuzum.

Hýrçýn da.

Hýrpani varlýðýmla kýtlama yapýyorum her þiirime ve demi fazla mýdýr nedir? Bu yüzden demediðimi býrakmýyorum kendime ve içine saklandýðým bir hücre iken hayatýn ibaresi ve iþte adýný, yaþam koymuþken insanlýk.

Gürültülü bir saðanak ve damlatan musluk misali yürekte çözülmeyen o kriz elbet kanaviçelerle örülü bir geçit her halükarda dikiþlerinin de sökülmesi an meselesi iken.

‘’Susmak yalnýzlýðýn anadilidir, Ömür Haným, þiiridir, beni konuþmaya zorlama ne olur.

Yalnýzým Ömür Haným, geceler boyu akýp giden ýrmaklar gibi.

Yüzümü geceler örtüyor. Binlerce taþ saklanýyor içimde. Kim kimin derinliðini görebilir, hem hangi gözle?’’ (Alýntý)

Bir infilaksa içimde büyüyen þiir aðacý ve sessizlik iken tanrýsý þiirlerin, ses etmeden severim seni ve ýssýzlýðým iken çöl tozlarýný taþýyan, þiirlerim de can suyumdur.

Önemi yok dediklerimin çünkü henüz tek kelime etmedim ben.

Say ki; içimdeki lügatte saklýdýr mealim ve her kuþ kondurduðumda uzaklara belki de ruhumun çatý katýndan sarkýttýðým iptir tek tutanaðým.

Sözcüklerim bir avazda doðar ve ölürken.

Ötenazi yapamadýðým kadar öldüresiye yaþýyor ve yaþatýyorum dünde saklý acýlardan ördüðüm bir mizansen iþte cefa yüklü ne varsa sefasýný sürdüðüm kadar acýlarýn, delice bir var oluþ benimki.

Kýyýsýndan döndüðüm ölüm.

Bir zulümse tüm ömür kendime sunduðum ve iþte týfýl bir yürek sesi ile baþlamýþken yazmaya o gün, ziyan olacaðýný filan düþünmedim mazimin ve top arabasýyla taþýrken cephanemi aslýnda bendim seken kör kurþun gibi bir sözcüðe saplanmanýn da vesikasý belki ibraz edemediðim bir itirafsa gönül gözümün dokunulmazlýðýna ver sen içimde gelen sesi.

Düþlerime ve düþüncelerime asla yetiþemez hiç kimse bu yüzden herkes olma lüksümü elimden aldý kader ve sezilerimi verdi bana karþýlýðýnda ve ben her sýzlandýðýmda daha çok seviyorum seni aslýnda yüreðin retinasý gibi içime boca ettiðim gözyaþýnda boðulmanýn da güzelliði iþte sevmek.

Muadilimse gök kubbe.

Hatýratý dünün ve avunduðum hiçbir þey: övündüðüm de deðil üstelik çünkü aralýksýz kendimi öðütüyorum ve takýlýyorum illa ki ne zamanki içimdeki o merdiven altý darphaneye dalsam darp ettiðim sözcüklerden akçeler yapýyor ve saçýyorum çünkü duygudur benim kazanýmým ve duyumlarým bir ömür beni yormuþken bu yüzden duyumsatma ihtiyacý ile seriliyorum boþ sayfaya ve boþlukta geçen ömrün telafisi sözüm ona yazdýkça ve sevdikçe güzelleþen varlýðým ki güzellikle de aram asla iyi olmadý ne de olsa hep de çirkin bir ördek yavrusu olduðuma inandým.

Yoksa þair hep mi haklý?

‘’Bana geleni kabul ediyorum sadece, pençeme konan bir kuþu karþýlar gibi. Ama biliyorum ki konuðumun kanatlarý vardýr ve birazdan uçacaktýr. Ümitsizlikten doðan bir boyun eðiþ bu, hazin bir tadý var.’’(Alýntý)