Hangi mevsimin ýrkýnda saklýydý mutluluk ve hangi öðündü atladýðýmýz en çok da gönül sofrasýnda buyur ettiðimiz, hangi aþkýn kýblesinde yanýp da sönmek bilmedi sessizliðin ateþi?

Sözcüklerdi kimi zaman þaire yavan gelen ve iþte hükmettiði nefsine neye binaen sýrtýný dönmüþtü hayata?

Kýblesinde tavþankaný bir acý iken demlenen rengi hep mi soluktu mahzeninde açacak bir çiçeðin teranesi bir türlü dinmek bilmeyen?

Soyu tükenmiþti aþklarýn ve þiarý sadece özlemdi ruhla iþtigal bir sitemdi kendine ettiði ve savurduðu gözyaþý, mevsimin de çoktan baðlanmýþken basireti.

Huysuzdu þair belki de huyundan vazgeçmeyen ruhundaki firardý içtiði þiir niyetine elbet kaderdi nicesinde tersleyen.

Özlemsiz geçmezdi günü en çok da ömrün hükmettiði mutluluðun arifesiydi ne zamanki alsa kalemi eline ve huzurun tetiklediði iç sesi en çok da kalemin dans ettiði göðe uzanýp da dokunduðu öncesinde saklý bir rövanþtý elbet kendine mal ettiði düzenekte mi saklýydý keramet?

Yansýyandý illa ki sevginin ýþýðý bazen ruhunu bazen gözlerini kamaþtýran ve fýsýldayandý iklimin kuyruðuna takýlý yýldýzlardan ördüðü bir hale belki de nifak sokandý kindar gölgeler burnundan kýl aldýrmayan hangi lanetse iblisin sunduðu ölüme davetiye çýkaran bir karanlýk vuku bulan gel gör ki içindeki aydýnlýktý bunca olumsuzluða raðmen yoluna ýþýk tutan.

Namelerdi miadýný dolduran ve hazin bir yokuþta baþý dik çýktýðý her dað yamacýnda en çok da sýrtýný dayadýðý kar ve þükürler olsun ki o daðdý karlarýn asla yaðmadýðý.

Gönül penceresinde saklýydý umut.

Nazenin fýtratýnda gün birlik bir yolculuk kalemin rücu ettiði her sözcük aslýnda yalnýzlýðýn tayfasýydý ne zamanki elinden kalem düþse iþte baþlýyordu içindeki cehenneme yolculuðu.

Bir fýsýltý idi sonlanmayan ve þeceresinde eksikti güfteler bu yüzden her günü þiir bildi ve niyazýnda saklý huzurun esintisi aþkýn da umudun da bestesiydi.

Duyulmazlýðýn indinde.

Görünenden çok öte.

Görünmeze ve imkânsýza duyduðu aþk zaten buydu ruhunu zora sokan ve cebelleþtiði devasa dalgalar boyunu aþan.

Kýpraþandý ve dokunamadýðý her yýldýz.

Deliþmen rüzgârdý gölgesini kovduðu her açmaz.

Þarkýlarýn bedduasýydý belki de çatýþtýðý içindeki kimlikten sökün eden binlerce bilmece ve ne çok denklem asla taviz vermediði hüzün ne çok özlem nasýl oluyorsa illa ki öykündüðü dünün de muhasebesi.

Bir fasýldý geçen.

Bir sanrýydý gerçekleri gölgeleyen.

Bir cümbüþtü idamesi aþkýn.

Bir keþiþti aslýnda þair en çok da kendine þaþkýn.

Kehanetlerdi kundaklanan ve umudu ile huzuru kucaklama arzusu pekiþen bir rehavet bazen kýyamet öncesi sessizlik ne de olsa fýtratýydý þairin dinmek bilmeyen fýrtýnasý.

Acýsýndan ölmedi.

Aç kalsa da yaþadý.

Acýmadý da kendine ne de olsa daha yolun çok baþýndaydý.

Kýblesinde Ýlahi bir Ateþ; yörüngesinde kaybolan kimi zamansa batmak bilmeyen güneþ.

Bir vecize idi madem yaþamak.

Veziri kimdi sahi içindeki sarayýn da bahçesinde salýnan hayaller gibi meleklerin tiz sesinde kaybolmasý da an meselesi idi aþkýn ve ýþýðýn.

Layýðýyla da sevdi.

Lütfu idi ne de olsa evrenin ve mademki sevgi idi bahþedilen sessizce nakþetti sözcükleri ne ise dilemmasý ömrün ne ise dillendirdiði günbegün bir tek günde saklý olsa ne ki ne de olsa sonsuzluktu g/özünü diktiði.

Sökün eden o vaveyla rengi solan ömrün güdümünde ölümün kibrine yenik düþtüðü gecenin de nazenin gölgesi en çok sevgisi ile aydýnlýk kýldý önünü.

Sözcükler deðildi sýradan þair görünürde sýradan olsa da lakin sýra dýþýydý dile gelmeyen belki de sýrasýndan atýlan bir öðrenci gibi hala ilikliyordu önünü en çok da hayat iken öðretmeni.

Mevsimler soyundu ve ortaya çýktý gerçek rengi her mevsimin de ayrý idi hasreti en çok yaðmurun sesi en çok rüzgârýn albenisi belki de sýcak bir günde üþüyen düþleri gibi defteri kebirdi aslýnda yazdýðý her þiiri de dikerken ömrünün yapraklarýna sýðýndýðý bir Rabbi’ydi bir de kalemi elbet eþref saatinde sýrasýnýn gelmesini beklerken asla da eksik etmedi niyazlarýný.

Sözcükler ýlýk bir mevsim ve ýlýman bir hayalin cennet bildiði her gecenin de ruhunda saklý iken o geçit aslýnda günü bölen bir dinlenceydi ne zamanki uyutsa içindeki acýyý bir þiir olup düþüp de yola en çok da gözünden düþen yaþta saklýydý ömrü.

Huzura binaen yazdý ve yaþadý.

Acýlar katlanýrken hala sevme telaþýndaydý.

Renkler bazen öksüz bazen kimliksiz.

Ruhundaki teyakkuz ve yetinmeyi bilse de yetemediði bir evrendi ona racon kesen oysa hayata ve sevgiye sevdalýydý en çok da kalemi ve sadece diledi Rabbinden d/okunurken ruhunda infilak eden her duygudan da hayattan da ümidi kesmeden.

Bir es verse de mutluluða.

Bir katre de olsa saklý evrenin ruhunda.

Bir resimdi belki de asla ait olmadýðý ne de olsa hayatýn ve insanlarýn nazarýnda yoksunluðun þiarýydý ruhu gel gör ki asla gelgeç deðildi sevgisi ve duygularý en çok da ýþýðýný saklý tuttuðu ömrün güftesiydi sözüm ona ne zamanki avutsa içindeki çocuðu ve yerli yersiz yanan canýnda hala açacak bir gonca ise hazýr ol’da beklediði yetmezmiþ gibi sadece uzandý eli imkânsýza ve dokunmaksa Ýlahi Ateþe asla da yanmadý elleri en çok da içi yanarken usul usul ve sezdirmeden sadece ve sadece sevdi ve baþ koydu bu yola bir kez dahi yolundan dönmemek üzere.