‘’Kendi baþýma kurduðum dünyayý günlük hayatýn içinde karþýlaþtýðým insanlarýn arasýna çýkaramýyordum. Kendime kurduðum dünya ile neredeyse yeraltýnda para basan biri gibiydim.’’(O. Pamuk)

Bir düþ arasýnda yolumun düþtüðü gerçek dünya belki de tam tersi.

Ýzah etmem gereken ne ise diðer yanda böyle bir sorumluluðu neyin gerektirdiði ya da varsa merak eden etmeyen sýrýtan güneþe borcum belki de içimdeki karanlýðý aydýnlýða sunmakla mükellef olduðum.

Bir hezeyan ertesi kapýþan iç sesim ve kâinat: bakmayýn neyi genelleme yaptýðýmý sonuç itibari ile dünya demekle kast ettiðim küçük bir kalabalýk elbette içimdeki izdihamý neyle eþ deðer tutmam gerektiði hakkýnda bir fikre de sahip deðilken.

Hoþ, sahip olduðum ne var ki?

Katlar ve yatlar ve yüklü bir banka hesabý mý?

Gülebildiðiniz kadar gülün bana üstelik izin almadan beni alaya alan alayý insanlýðýn asla bir itiraz hakký tanýmamýþken de bana ömür Billah.

Sözcükler naftalin mi kokuyor yoksa? Güvenin yiyebileceði bir kumaþ parçasý deðil oysa belki de gül suyu döktüðümdendir üstüne yine de üstüme alýnmamaya çalýþýyorum ama her þey o kadar açýk seçik ki.

Masa lambamý özledim yine sokak lambasýnýn çapkýn göz kýrpýþlarýna çoktan teslim oldum en azýndan gecenin karanlýðýna birlikte göðüs geriyoruz üstelik sokaða çýkma kýsýtlamasý olduðu halde gecenin bir vakti sokaðý mesken tutanlara filan da aldýrýþ etmiyor o sokak lambasý.

Ne pervaneyim ne de mum gerçi mum gibi sessizliðime raðmen beni bir ateþ topu addedenler var ama…

Eh, o kadar da olsun deðil mi?

Sen bir ömür sessizlikle terbiye ol ve þimdi gelmiþ zývanadan çýkmýþ saðýmdaki solumdaki insanlar: azýcýk da ben haykýrayým ara sýra en azýndan ayakta ve saðlam ve baþým dik olduðundan yana þüphe etmesinler.

Gecenin yapraklarýný karýþtýrýr ve kendimi ararken bir anda Orhan Pamuk’un ‘’Öteki Renkler’’ isimli kitabýnda rast geldiðim o cümle, yazýmýn baþýnda yer verdiðim gerçi Pamuk’un hiçbir kitabýný baþtan sona okumayý tamamlamamýþ biri olarak bir övgü ya da yergide bulunma hakkým yok ama bu alýntý cümlede öylesine kendimi buldum ki.

Evet, kendimi ara sýra buluyorum bir yerlerde bazen sokaðýn ensesine þaplak indirdiðimde; bazen durduk yere kötü ve huysuz biri olarak addedildiðinde ve hala masumca aðlamayý sevdiðimi de beyan ederken azýcýk da kendimi sevmeye baþlamýþken ve ansýzýn neler mi oluyor?

Bu kadar küçük bir dünyam varken içimdeki geniþ dünyayý bastýrmaya kalkan birileri olmuyor mu hani durduk yere ve iþte o zaman gözüm dönüyor.

Bir g/izim belki de kimselere benzemeyen.

Çok da izafi iken yaþadýklarýmý dile getirmek.

Ve hala da anlamadýðým, bu insanlar neyin derdinde, diye…

Üstelik kimselere akýl sýr ermezken bu da yetmezmiþ gibi, benim neyin derdinde olduðum hakkýnda ileri geri konuþup sav üretenler.

Birileri ölüyor bir yerlerde ve gecenin sessizliðinde yoldan geçen ambulanslarýn siren sesine bakýyorum ve elbette tanýdýðým tanýmadýðým herkes için dua ediyorum bazense o ambulansýn içinde bir gün bulunma ihtimalimin olup olmadýðýný düþünüyorum ve iþte kaygýlarým o an nasýl da tavan yapýyor.

Elbet iyi düþünmek adýna da elimden geleni yapmýyor deðilim ama gelin görün ki; hayatýmýn saçmalýklarýna eþlik ederken iç sesim ve de dýþ ses tezahüratta bulunurken ne aydýnlýk kalýyor ne de umuda dair düþünecek söyleyebilecek bir þeyler bulabiliyorum.

Korunaklý bir dünyam olmuþken bir ömür elbet son on yýlý kayýt altýna almamýþken ve bu da yetmezmiþ gibi ruhumu çýrýlçýplak býrakýp aralýksýz ya da zaman zaman yazýyorum belki de bir ömür takibinde olduðum yazgýmla inatlaþýp sözüm ona hayatýmý yola koyuyorum.

Kocaman da bir kandýrmaca hani zaten yaþadýðým sýkýntýlara eþlik edecek yenileri de kapýda beni beklerken ve ben bir þeyleri illa ki de bekletiyorum en azýndan iki yönlü bir bekleyiþ.

Kendi baþýma kurduðum o sefil dünyam: siz deyin o sene ben diyeyim on beþ sene hele ki her þeyden elimi ayaðýmý çekip de içime kaçmýþken belki de gözüme kaçan hayal kýrýklýklarýndan her þeyi flu gördüðüm yetmezmiþ gibi hayattan da bir temenni olmazken ve iþte sýrdaþ dostumla hasbýhal ettiðim gerçi kalemin de mizacý ayrý hoþ ama.

Üstelik kalemi elime alýp da nereye yolculuk yapacaðýmý en baþta ben kestiremezken öncesinde okuma aþkýyla yuttuðum kitaplar ve bir gecede 300-400 sayfalýk kitaplarý okumayý baþarýp o koca dünyayý içime sýðdýrmýþken.

Elbet çocukluðumdan bu yana okuduðum bilmem kaç kitap binlerce belki yüzbinlerce sayfayý içime çekip sonra tamamen dolduðum.

Ardýndan beþ seneye yakýn zaman elime kitap almayýp aslýnda kendimi sayfa sayfa d/okuduðum ve de hiçbir þey anlamadýðým gelin görün ki hayatýn kaygan zemininde hayta bir patinaj yapýp kafamý gözümü kýrdýðým…

Yetmedi tabii ki de…

Kalbimi kýran bir dünya dolusu insan üstelik bir ömrümü adadýðým en yakýn dostlarým, akrabalarým hatta konu komþu.

Ve iþte kaskatý kesildiðim o son zamanlar deðil okumak içimden konuþmak bile gelmezken ve bingo!

Pamuk’un kendine has dünyasý.

Nobelli bir yazara öykünecek halim olmasa da içimdeki devasa kainatý dýþa vurmak adýna bir iç güdünün yeni yeni farkýndalýðýna varýp son anda kalpazanlar gibi içeri atýlmaktan kurtulduðum belki de hayatým kotardýðým üstelik ihtimal dâhilinde bile olmayan sayýsýz mucizenin ansýzýn hasýl olduðu.

Ve o da soruyor iþte:

‘’Ne kadar anlaþabildiðimiz ise ayrý mesele.’’

Zor bir insan olduðumu sýk sýk teyit ediyor yakýnlarým hele ki son zamanlarda üstelik ben bile benden yaka silkerken yetmezmiþ gibi iki yakam da asla bir araya gelmezken ve iþte bir anda iliklendiðim o üçüncü yaka hep de metafor bildiðim o iki yakasý þehri Ýstanbul ve bu sevdalý þehirden bile komplike olduðumu bilmenin verdiði kabulleniþ ve açýlým getirme ihtiyacý da uyanmýþken içimde beklenmedik bir anda…

Bazen kurguladýðým hikâyeler üstelik yastýk altý yaptýðým.

Bazen yazdýðým yüzlerce þiir ve düz yazý-ki asla abartý deðil-ve acýmadan çöp kutusuna boþalttýðým hýzýmý almayýp çöp kutusunu da uzay boþluðuna taþýdýðým.

Þu da bir gerçek ki; özellikle okulu bitirip sözüm ona iþ hayatýnda kariyer peþinde koþarken fark ettiðim ama çok geç fark ettiðim ve bir ömür de itiraz ettiðim maske takma zorunluluðumu asla kayýt altýna almadýðým ve tüm doðallýðýmla iþ yaþantýsýnda kabul görmezliðimle kendime yarattýðým o tek kiþilik dünyam.

Tabii sonra birilerin gelip musallat olduðu sonrasýnda pes edip o dünyayý da kendi ellerimle imha ettiðim yetmedi hani:

Ölüm bile cazip ve kulaða hoþ gelirken ama bu hakký kendimde görmediðim ve daha beteri ölümün kýzgýnlýkla ve de hýrsla hanemizin kapýsýný sýk sýk çaldýðý.

Tebessüm ettiðime emin olabilirsiniz hani ne de olsa yalnýz olmadýðýmý biliyorum artýk ve ölüm korkusu artýk bir amblem gibi günümüz dünyasýnda tüm karanlýðý ile dünyayý tehdit ederken.

Umudum kalýcý deðil hani yine de ara sýra kýyýya çýkýp üzerimdeki ýslak ve acýtan düþünceleri bir yana fýrlatýp pembeden düþ ve düþüncelerle sarýlýp sarmalýyorum ruhumu ve aniden girdiðim bu yolda ne kadar hayra alamet farkýndalýk sunduðunu görüp Mevla’mýn þükre ve sabra sýðýnýp yaldýzlý bir yol haline getiriyorum sözüm ona önümde uzanan bu yolda yürürken tali yollarýn da farkýna varýp bu sefer þiirler dikiyorum yüreðimdeki ve dünyadaki o kocaman deliðe adeta yamalýyorum ruhumun kýrýntýlarýný.

Sakil mi duruyor yoksa?

Ya da bu kadar sefil bir hayatýn nesini prova ediyorum ki ben de bizler de çoktan sýrtýmýza geçirmiþken kaderi ve de kederi.

Sokak lambam göz kýrpýyor ve ben de ona bakýyorum perdenin arkasýndan ve artýk ambulans sesi duymuyorum gerçi az evvel polis devriyesi geçti ve kolaçan etti etrafý ama…

Dünyamdan dünyanýza selam olsun ve gecenin fýtratýna en uygun ortamda hala yaþýyor ve umut edebiliyor olmanýn da ispatýdýr kaleme aldýðým bu yazý ve nicesini de temenni ettiðim.

Son olarak þunu da söylemeliyim ki:

Birileri hep çaðýrdý beni koca ömür ve gözümün içine baka baka haykýrdýlar da:

‘’Sen de bizim gibi ol da gör bakalým’’ diklendiler üstelik sonra resti çektiðim bu kabulleniþe sinirlenip þimdilerde bir þekilde baþka yollarla onlara benzememi buyuruyorlar.

Aslýnda denemedim de deðil hani ama asla özenmedim ve öykünmedim de birilerine benzemek adýna ve iþte direnç gösterdiðim bu hayat tecrübesine yenik düþtüðümü de sanmasýnlar en azýndan ben hala kendi dünyamýn müdaviyim ve devasa bir aþkla bu dünyayý yaþanýr ve kabullenir kýlsýnlar diye sýðýndýðým üç mefhumla yaþama savaþý veriyorum bir o kadar mutlandýðým ve de umuda yelken açtýðým.

Severek.

Ýnanarak.

Hala nasýl oluyor anlamamýþ olsam da umudu elden býrakmadan.

Kýrýldýðýmda direncim ansýzýn hâsýl olan minik mucizeler ve detaylar sayesinde de bir þeyler yapabiliyor olmamýn verdiði heyecan ve coþku ile de kendime ve hayallerime ve yarýnlara duyduðum özlemi de geçiþtiremezken, kendimce mutlu olmayý da bir þekilde gerçekleþtiriyorum iþte.

Gerçi uzun süreli ve kalýcý bir mutluluk ve hoþnutluk deðil ama: en azýndan kalemin vesile olduðu tanýþýklýðým sayýsýz iyi insanla üstelik hayatýmda nerede ise herkes protesto ederken beni ve yazdýklarýmý þükrediyorum ki; bir þekilde kabul gördüðümü Mevla’m bana gösterdi.

Ve iþte baðdaþ kurduðum aklýmýn koridorunda bir bulutta yaþadýðýma kani olduðum ve ben bulutun üstünde hayatýn ve dünyanýn resmini çizip bir anlamda kuþ bakýþý gördüklerimi ve hissettiklerime de anlatmanýn verdiði huzur ve güven duygusuyla kendi dünyamý da yansýtmanýn verdiði o coþkuyu da pey ederken insanlarla.

Ýnsanlar: iþte kilit kelime.

Ýnsanlarý olduðu gibi kabullenmek ve hiçbir karþýlýk dahi beklemeden sevebilmenin verdiði azim ve inançla hayatýn da bir mucize olduðunun bilincinde iken bir o kadar kendimi de sonunda kabullenip az buçuk da olsa kendimi sevmeye baþlamýþken.

Gün aðardý iþte ve sokak lambasý gündüz uykusuna yattý belki de bu yüzdendir sokak lambasý ile kalemim arasýnda geliþen bu duygusal bað en çok da geceyi aydýnlýk kýlmanýn imkân dâhilinde olduðunu bilmek de ayrý güzel hani.