Kaðýt toplayýcý çocuk hemen önümde gidiyordu. Sanýrým 30-35 metre ancak vardý aramýzda. Onun önünde de el arabalý bir esnaf, paketlerini taþýyordu. Onunla da arasý 35-40 metreydi.

Biz böyle peþ peþe giderken, en öndeki esnafýn el arabasýndan poþetli bir parça düþtü. Adam el arabasýný önden çekerek götürdüðü için düþen parçanýn farkýna varamadý.

Fakat peþ peþe gittiðimiz için kaðýt toplayýcý çocuk ile biz görmüþtük, düþen parçayý. Ne yapsam, seslensem mi acaba diye düþünürken, benim önümde giden kaðýt toplayýcý çocuk poþete yaklaþmýþtý bile.  Tam önüne gelince de durdu. Ben dikkat kesildim, ne yapacak acaba diye...

Çocuk poþetin içine þöyle bir baktý, sonra arkaya, arabasýnýn üstüne attý. Araba zaten aðzýna kadar kaðýt dolu olduðu için, onlarýn üzerinde bir yere oturdu, bu poþet de.

Çocuk arabasýnýn kollarýndan tutup, yürümeye devam etti.

Þaþýrmýþtým. Tam gözümün önünde olan bu olaya müdahale etmem gerekiyordu. Baðýrmak istemedim. Hýzlandým, esnafa yetiþip, malýna sahip çýkmasýný söyleyecektim, ama esnaf iþ yerine varmýþtý bile. Bir kapýdan içeri girdi. Ben biraz daha hýzlandým lakin kaðýt toplayýcý çocuk benden önce han kapýsýna vardý ve durdu. Ben duraksar gibi oldum. Çocuk içeriye baktý, seslendi. Esnaf dýþarý çýktý. Çocuk arkadan poþeti aldý ve uzattý.

Esnaf: "Bu ne?" dedi, ama poþetini tanýdý. Ýçine baktý, bayan el çantasý vardý, yerinde duruyordu.

Çocuk: "Düþtü" dedi.

Esnaf, sert bir þekilde: "Çaldýn mý yoksa?" diye çýkýþmaya baþladý.

Çocuk kendini savunmaya çalýþýrken, ben yanlarýna vardým. Hemen olaya müdahil oldum. Esnafa dönerek, biraz da sert bir þekilde: "Bu çocuða teþekkür etmen gerekiyor, sen düþürdün, o da aldý, sana getirdi" dedim.

Benim müdahalem ile esnaf kendini toparladý ve hemen: "A, öylemi" diyerek, çocuða teþekkür etti.

Çocuk çok umursamadý, sakin bir þekilde yoluna devam etmeye baþladý. Ben de yürüyünce, bir müddet yan yana gelmiþ olduk. Çocuða döndüm: "Aferin, çok güzel yaptýn, seni tebrik ediyorum" dedim. Sonra yolumuz ayrýldý, o saðdaki sokaða girdi, ben soldan devam ettim.

Birden aklýma ben niye bunlarýn fotoðrafýný çekmedim diye bir fikir düþtü, hemen cep telefonuma davrandým, ama arkadan pek de çekemedim.

Ýþte dostlar: "Ön yargý diye buna derler, deðil mi?"

Yaþadýðým bu olayý hiç unutmayacaðým. Kaðýt toplayan bu çocuklara trafiði aksattýklarý için ve þehirde þýk olmayan manzaralar oluþturuyorlar diye kýzýyordum, ama artýk kýzmýyorum. Hatta karþýmdan bir kaðýt toplayýcýyý, arabasýyla geliyor gördüðüm zaman, hemen kenara çekilip, saygýyla yol veriyorum. Ve þefkatle arkasýndan bakýyorum. Gasp, hýrsýzlýk, soygunculuk yapmayan, alnýnýn teri ve bedeninin gücüyle ekmek parasýný çýkartmaya çalýþan bu emekçilere þimdi hürmet hisleriyle doluyum. Hele ki, soðuk, sýcak demeden, karlý kýþ günlerinde veya bunaltýcý sýcaklarýn altýnda, bazen titreyerek, bazen  terden sucuk gibi halleriyle, kendi baþlarýna rýzklarýný çýkartmaya çalýþan bu garibanlarýn, Allah yardýmcýlarý olsun.

Emek kutsaldýr! Yeter ki helalinden olsun.

Benim gibi ön yargýlý olan, kendisi utansýn.