Aklýmýzýn ermesinden itibaren dünyadaki yaþantýmýzý bir hayat mücadelesi ve hatta ölünceye kadar sürecek bir yolculuk olarak nitelendiririz. Bu yolculuk esnasýnda sürekli olarak gelirimizi artýrmaya ki; bu þekilde de sorumlu olduðumuz aile bireylerimizi daha rahat yaþatmaya ciddi çaba sarf ederiz.

Oysa: “Bir gün bitecek olan þey ne kadar asýldýr?” 

Bu hususta çok fazla kafa yormayýz.

Hâlbuki dünyaya geliþ amacýmýz peþinden bu kadar koþtuðumuz, bu kadar çaba sarf ettiðimiz, bu "þey" deðildir.

Dünya içe doðru yapýlmasý gereken çok önemli bir yolculuktur, aslýnda. Kalbi selime ulaþýncaya kadar hiç durmadan, oyalanmadan, ihtimamla sürdürmemiz gereken hayati bir vazifedir.

Yaratýcýsýnýn huzuruna, teslim etmeye götürürken kalbi; yaralamadan, berelemeden ve kirletmeden ilk yaratýlýp bize teslim edildiði gibi fýtrat üzere, tertemiz teslim edebilme gayreti, olmalýdýr.

E, elbette imtihan dediðimiz, yaþadýðýmýz arenada türlü türlü badireler konulacaktýr önümüze, ama onlarý atlatabildiðimiz sürece artacaktýr kemalâtýmýz. Zahiri zorluk ve sýkýntýlar, iç dünyamýzý, kalbimizi düzene koyabilmemiz için bize tanýnmýþ olan fýrsatlardýr, belki de! Hayat mücadelesi denilen aldatmaca ve çoluk çocuk derdi de bu serüvende sýnav aracýdýr.

Verdiði zaman damaðýmýzdaki lezzet ve vermediði zaman ruhumuzdaki sýkýntýlar da perdelerden perdeler, olamazlar mý?

Arifler bir bir saymýþlar kalp hastalýklarýmýzý ve mahir üstatlar koymuþlar mücadele yöntemini.

Aslýnda yol belli, iz belli çok açýk, çok net…

Ýþ, bu yolculuðu yapabilmekte, vesselam.