Bir imleç hatasý olmasýný dilediðim ya da ezkaza yola düþüp de yoldan çýkmýþlýðýný ihbar ettiðim hüzünlerimin baþ þehri.

Hani olur da; köþeden dönen bir tanýmadýðýma rast gelir ve tanýdýk bir tebessümle selamýmý bölüþürüm ya da aldýðým taze simidin susamlarýný nazlý kumrulara serperken, aklýmýn cennet bahçesinde de aþký buyur ederim… hani olur da.

Aþka âþýk nakýþlý havlularýma serptiðim gözyaþlarým sonra da cadde üzerindeki kitapçýnýn o tanýdýk simalarýndan edindiðim izlenim belki de korkarcasýna adýný sormaktan imtina edip, el yordamý raflarý karýþtýrýrken ve arkamdaki adam bana imalý imalý bakýp sorarken, ne aradýðýmý.

Külliyen gerçek hele ki yolum bir giyim maðazasýna düþmüþken. Altý üstü bir kazak, altý üstü bir hýrka: hepi topu bir kitap parasý ben yine de korunaklý dünyamdan çýkýp pejmürde kýyafetlerin turþusunu kurmaktansa rafýmda sararmasýna izin vereceðim kitaplarýn peþine düþmüþken.

Bir vitrinde buyur edilmeyen ama yüreðimin umut tezgâhýnda aþkýna yenik düþtüðüm o yeni basýlmýþ kitap kokusu.

Kaça, diye sormak aklýma gelmezken ama bir parfümü alýrken kerelerce düþündüðüm yine de hangi parfüm kitabýn o esrarengiz kokusunda ve dokusunda kaybolmak kadar hoþ olabilir ki?

Yalnýzlýðýn ayak sesi kimine göre iyi de yüzlerce lira verdiðim ufacýk bir þiþeyi on beþ günde bitirmektense raflarýmýn çýðlýklarýna tanýklýk etmek daha güzel deðil mi?

Belki de yakýnlarým ve arkadaþlarým tarafýnca esefle kýnandýðým ya da kasadaki elemanýn gözleri bir yanýp sönerken ve nakit ödeme yapacaðýmý söylememe fýrsat vermeden bana kaça bölmemizi istersiniz, sorusunu es geçip kafamda kurguladýðým o senaryo: kaç bölümü kaç gecede okurum da bir nebze de olsa boyutsuzluðum yeniden ivme kazanýr?

Dokunaklý bir týný nakþederken Ýstanbul’un yorgun kaldýrýmlarýnda ve dokunsalar aðlayacak kalabalýk gölgesinden kamburlaþmýþ yaþlý ve yaslý Ýstanbul yine ben sebepli sebepsiz arþýnlarken yollarý.

Hüznün baþþehri ve eþleþtiðim her semtte yine eþleþtiðim farklý mizansenlerle kurdeþen döken trafik canavarýna çalým atarken bir yandan hýzlý adýmlarla yürüyüp bir yandan eþkâlimi boykot ettiðim o gizemi yine ýssýz yollarýn ki en tenha kaldýrýmlarda yüzümde kocaman bir gülümseme ve karþýlaþtýðým nice yabancýyý yüreðime sokma isteðim.

Rast geldiðim bir baba oðul. Söylemekten imtina ettiðimiz lakin kromozom sayýsýný zihinde tahribat yarattýðý bir saðlýk sorunu ama yüzlerinde her daim o güleç ifade lakin bu sefer hayli yorgun iki insan ve ben usulca çocuðun baþýný okþayýp babasýnýn da korkuyla bana baktýðý gerçeðini ansýzýn fark edip ani bir sýzý ile gerisin geri kaçtýðým belli ki onlar da fazlasýyla incinmiþ belki bizlerden katbekat.

Yüreðimin kayýp ritminde, benliðimin falso bildiði her aykýrý nizamda, sonradan görme bir mutluluðu da evlat edinmek adýma, aklýmý güncelleyip özel bir günü yaratma istemim belki de istem dýþý lakin her sokaða çýkmam bir olay belli ki; içimin sýcaklýðýnda eritmekle yükümlü olduðum o buzdaðlarý eriyip de sellere sebebiyet verirken.

Kimine göre, görünmeyenin görünene oranla kýskançlýðýný es geçip ben hulasa bir evrim geçirip yüreðimin evinde konaklayan düþünceleri ve dostlarý hiçbir þeye deðiþmezken.

Artýk hangi rakýmsa benliðimin alçalýp konduðu.

Hangi skala ise deðerlendirilmeyi arz ettiðim lakin dumura uðrayan bir çizelge maðduru.

Kimlik numaramý ezberlemekten imtina edip belki de cep telefonu kullanmayý reddedip üstüne üstük geliþtirdiðim paranoyalarla kendimi kendime yabancýlaþtýrdýðým bir ömrün arka yakasý ve iþte yazýn dünyasýnýn albenisinde ben sükûnetime sahip çýkmak kendimin kendime yabancýlýðýný da boykot edip defalarca yanýldýðýmý da kabullenmeme raðmen, bir satýr aralýðýna renkleri boca etmek adýna…

Üstelik Cin Ali çizmek dýþýnda hiçbir sanatsal faaliyette bulunmadýðým gerçeði sadece müziðin ruhuma iþlediði bir kuram yine fi tarihinde ailemin benden bir Mozart yaratma arzusu ve kocaman bir fiyaskoya doðru sürüklendiðimden bihaberler iken.

Ufacýk boyumla, okul ve piyano kursu arasýnda mekik dokuduðum mazinin tozlarýndan kurtulamamanýn verdiði hicap ile ve evet, ruhuna rahmet okuduðum antika piyanom.

Yeni evime taþýndýðýmda yine eve sýðamama sendromunu, hantal piyanomu satmakla giderdiðim ve yine piyanom kamyona taþýrken ben yaþlý gözlerle çocukluk arkadaþýmý ebediyete uðurladýðým bu da yetmezmiþ gibi aralýksýz bir hafta rüyama giren parmaklarý kayýp piyano öðretmenim ve bu yüzden hayatýmda ilk ve son kez cansýz bir nesneye aralýksýz bir hafta boyunca Fatiha ve rahmet okuduðum.

Zaman çok sancýlý bir varsayým belli ki ve sanatýn idamesinde yine baþarýsýz bir fani iken þahsým bu kez kaygýlarýmý görememekten ötürü ben hala yüzmeyi bilmeden koca bir okyanusu aþma giriþimim.

Ve yaralarým… içinden yoksunluk ve gözyaþý barýndýran ama nefretin irininden korkup gerisin geri kaçtýðým kim varsa.

Ve yine sevdalý olduðum nice insan hatta nice yabancý yetmedi nice ölü.

Bir ölü kimliðine büründüðüm zaman belki de yine an’ýmý aþkla kucaklayýp, dünümü esefle yargýlayýp, yarýný ise þimdiden tahayyül etme gayretimi gereksiz bulsam da hala hayallerle avuttuðum çocuk ruhum.

Büyümeyi beceremediðim ve insanlar sensin suçlu, demeye cüret edip de ben þaþkýn gözlerle irkilip etrafýmda aradýðým nice hemcinsim.

Kimliðimin kayýp suretinde ve aklým hezimete uðrayýp da bir baba figürüne rast gelme ümidimin ara sýra dalgalandýðý ve içimde dikili bayraðý üç kere öpüp üç kere baþýma koyduðum ve sadece tek kiþi baþýmý okþayan aslýnda yanlýþ bir tabir zira tek varlýk O’nun varlýðýndan yüreðime dolan sükûnet ve emsalsiz mutluluk bir o kadar döþedikçe sayfayý ben saten boya ile boyanmýþ bir kudrete þükredip kendimi dünyanýn en mutlu insan addedip hala nasýl oluyor da yýkýlmadým, demenin cehaletiyle bu sefer af dilediðim.

Ýmtina ettiðim ne çok duygu: öncelikle kin ve nefreti yüreðimden atma gayretime rest çekse de kýrgýnlýðým, sevdiðim insanlarýn yüzü suyu hürmetine defalarca gocunduðum hatalarýma toz kondurup yine ýslah etmek adýna nefsimi bu kez vazifelerimi ilk sýrada yan yana dizmenin verdiði heyecan ve mutlulukla ufkumu dünümle tehir etmekten sakýnýp bir o kadar an’ýmý da kutsayan yüce Yaratan’a hamdý ettiðim.

Bir sömürge belli ki olumsuzluðun seyrinde ben kendi cumhuriyetimi kurmak adýna, bir, günü bir de yüreði süzgeçten geçirip, en mutlandýran detaylarý genele yaymakla unutmak arasýnda gidip geldiðim. Unutmak… hazanda baharý unutmak, kýþta yazý unutmak ve yaþta yasý unutup gözyaþlarýný mutluluða devretmek.

Her yaþýn nasýl ki ayrý güzelliði var ve her yasýn nasýl ki farklý bir ahengi var.

Sevgiye bulaþmýþ üstü baþým, dememe ramak kala alaycý bir cümleyi duymazdan gelemeyip mutluluðuma ket vuran hangi zihniyetse yine boþa düþmüþ duygularým yalpalarken ben hýzlý adýmlarla devam ettiðim yürüme mesafemde bir koþu atý mahiyetinde yine rast geldiðim güleç bir yüze itibar edip gönülden selamlamanýn verdiði hazzý yaþatan Rabbimin bana eþlik ettiði gerçeðini de defalarca terennüm etmem.

Ben aðladýkça gülümseyen bir ruh ve gülümseyen ruhuma bir çizgi daha çizmek adýna edindiðim o muteber ruh hali.