Sakýncalarýný bilip bilmeden yaþamak.

Duraðan kýyýsýnda hayatýn, mutluluða nazire eden cümlecikler týpký etrafýmda fink atan insancýklar misali.

Telaþlarýmý boyuyorum kat ve kat sonra da insan izleklerine sýðýnýyorum.

Ben gibi safkan.

Ben gibi safýn önde gideni.

Ve hala umut besliyorum üstelik kör topal karda yürüyüp fersah fersah iz býraktýðým.

Oysaki tek izim olmalý yazdýklarým: üstelik izin almadan kimseden ve yine Allah sayesinde ruhumun þifa bulduðu.

Kargacýk burgacýk cümleler çalýyor kapýmý ve her birini hizaya sokuyorum sonra da dolduruþa gelen kim ise tek ses etmeden kaçýveriyor.

Korkutucu olduðumu çok yeni öðrendim aslýnda Allah’tan baþka hiç kimseden ve hiçbir þeyden de korkmazken.

Ýflah olmaz bir hayalperest hele ki terennüm yüklü heybesinde ara sýra çatýk kaþlý fermanlarý da olsa.

Dediklerimin yalancýsýyým ve sevdiklerimin de gönüllü bekçisi.

Ne yani, oturup gözyaþý mý dökeyim durduk yere hele ki her niyazýmda Ýlahi Güç ile pay ederken niyazýmý tüm yaþlarýmý tek tek saðaltýyorum ruhumdaki ninni ile.

Ben söylüyorum, O dinliyor.

Ben susuyorum, O konuþuyor.

Geçenlerde bir dosta serzeniþte bulundum: Neden insanlar gökyüzüne bakmýyor, derken gülümsedi ve sordu:

‘’Ya sen?’’

Her daim hele ki acýdýkça ve acýktýkça zira ruhumu besleyen hep acý hele ki müridi olmuþken bir ömür boyu.

Sonra okuldaki bir aný’mý pay ettim onunda ve hayatýmda ilk kez, onun gülümsediðine þahitlik yaptým.

Aldýðým tepki yine benliðimin sunumunda adeta evrenin cevabý idi.

Kayýtsýzlýðý insanlarýn en berbat ve detone þarký. Bir küfrü bile yeðlerim karþý taraftan bu anlamda sessiz kalmak benim için bir külfet zira biliyorum karþýmdakine vereceðim acýyý ve kimseyi acýtmak istemiyorum bu baðlamda içim kanasa da ses etmeden duramýyorum.

Pervasýz cümleler kurmak istiyorum bazen lakin edebiyatýn þanýna yakýþýr mý, demek geliyor içimden bu sefer imgeler yetiþiyor imdadýma týpký Yaradan’ýn bana gönderdiði iþaretler gibi.

O’nu sevmek her þeyin çok üstünde aslýnda kendime olan saygý ve sevgimin de pekiþtiði belli ki rahmeti inancýn her ne kadar mutluluðun izdüþümünü tam anlamýyla izah edemesem de.

Dünyayý bir elma bellediðim o ilk gün ve hayatý tam da ortasýndan ikiye böldüðüm.

Yarým, gerçek hayat diðer yarým, sanalýn uzamýnda sesimi duyurmakla iþtigal ettiðim edebiyatýn alacalý bulacalý dünyasý.

Zafiyetleri insanoðlunun hele ki göstermekten imtina ettiði ve benim yörüngemdeki salýnýmým sonra da ekvatora düþmüþken yolum meridyenler ve paraleller sayesinde ýþýn hýzýna tekabül eden iç sesim.

Sevmekle iþtigalim ve yine içimdeki mýzmýz çocuðu susturmakla hele ki yenildikçe ayakta durmak adýna tabanlarýmý aþýndýrdýðým.

Varsýn ihlal edilsin sýnýrlarým…

Sevecek nedenim mi yok?

Sevgiyle kalýn.