ARI KUÞUNUN SEVÝNCÝ

     Toprakta yetiþen her bir yeþillikle mutlu olmayý bildi arý kuþu. Bal arýlarýyla arkadaþ bilirdi herkes onu, oysa o doðada herkesle dosttu. Mutluluðu sevince kattý ve sevince kalbinde onu çoðalttý. Bulutlardý onu bakmaktan alýkoyamayan. Minik gagasýyla havayý okþadý ve tatlý ayaklarý kanatlarýný sarmaladý. Anne sýcaklýðýyla seyretti günýþýðýný. Kalbinde en ufak bir kötülük yoktu ve olamazdý.

     Arý kuþunun sevimliliðiyle canlandý tabiat. Yaratan ne güzel þeyler yaratýyordu bir de bakmayý bilebilsek. Manzarayý aþkla seyrederken birkaç fýrça darbesiyle resme alasý geldi. Þimdi tam sevme zamanýydý, þiir yazdýrýrdý herkese bu ortam. Kâinatý arý kuþunun gözünden yorumlamalý bir de. Sayfa oldu elleri ve defter oldu gökyüzü de. Semaya doðru açtým ellerimi, bir þiir tüttü avuçlarýmda. Arý kuþunda renklendi þiirim.

     Doða ve insan… Ne müthiþ bir tablo ki kelimelere almakta zorlanýyor insan, sözcükler betimleme yaparken kýyafetini tamamlamakta zorlanan süreci anlatan bir zaman. Saniyelerin dakikalara el sallamasý, akrebin yelkovana sýmsýký sarýlmasýyla poz verdi anýlar. Arý kuþunun mevsim böcekleriyle dansý, kelebeðin papatyayla komþuluðunu kaleme aldýrdý orman. Bir orman ki tablo misali, ilaç gibi yetiþmiþ ressamdaki ilham.

     Aziz vatanýmýn topraklarý karýþ karýþ þehit kaný kokmakta. Yer gök, dere tepe, dað bayýr tarihi bir havada. Ýmrenmekte insan ve þaþkýnlýk yaþamakta. Tabiat olmasaydý ne olurdu sizce? Gören gözlerimiz, duyan kulaðýmýz, dokunmayý arzulayan ellerimize sahip olmasaydýk yaþamanýn anlamý var mý? Tertemiz düþlerle yoðrulup kendini yetiþtirir her can. Menekþe gibi hassas kalpler kaktüse yer vermek istemez bu tatlý anda. Mevsim yaz ya da kýþ, sonbahar ya da ilkbahar fark etmez.

     Düþüncelere dalýp gitti arý kuþu. Doða, çiçekler ve orman onun oyun ortamýydý. Þiiri, tabiatý ruhuna çekercesine yol aldý. Sevimli hâlleriyle selâmladý çevresini ve üç günlük dünya da olsa her saniyesi için dolu dolu yaþanmalý diye noktaladý bugünü.