SES

     Zifiri karanlýkta boðuldu bir ses. Sevinci caydýrmadan müjdeledi hasreti. Bir ses… Yalnýzlýðýn sesiydi belki de. Geç saatlerde elinizde en sevdiðiniz kupada sütlü ve bol köpüklü sýcacýk kahve yaparsýnýz hani. Bir de yanýna sürükleyici, zevkli bir kitabýnýzý da alýnca yalnýzlýðý bastýrýr o ses. Yalnýzlýðýn sesi, okuma aþkýyla heyecanlanan okuyucunun sesine dönüþür aniden. Deryadaki bir gemi tüy gibi hafif gelir size o an ve hafiflersiniz okudukça. Kitap sayfalarýndaki odunsu kitap kokusuna bulandýðýnýzda yalnýzlýðýn bunaltýcý havasý da çekip gider bu durumda.

     Bir ses böler uykunuzu. An gelir uyku tutmaz yatakta. Sonrasýnda masa lâmbanýzý açýp bir iki cümle daha okur öyle tamamlarsýnýz huzursuzluðunuzu. Bir ses ki anlamlý sese dönüþür hemencecik. Geceye þiir yazdýrýr çiçekten bir kalp. Mahmur gözler uyanýr eþikte ve gün ýþýnlanýr karþýki tepede. Müjdeci, kurtarýcý peygamberimizi anýmsatýr. Cebrail de Hazreti Muhammed’e: ‘Oku!’ emri ile ilk vahiyi müjdelemedi mi? O güzel insaný da kendine getirdi manevi bir ses. Okuma bilmemesine raðmen okudu Allah’ýn izniyle.

     Ses ya da sesler… Sessizliði yýrtýp þiire bürünür edebi sesler ve ebediyen umuda doðru yol alýr. Meçhuller caddesinde bir çilekeþ, baldan bir petekle sevgide tek yürek olur o ses. Alevlerin raksý canlanýr ve zýtlar bir odada kenetlenir. Seslerin varlýðý ile sessizliðin tiz çýðlýðý zýtlýk oyununu oynar. Kimileri açlýk oyunundayken zýtlýk oyunuyla parlayýp saklambaç oyunuyla noktalar çocukluðunu. Doymayan nefsin gözünü toprak doyurur. Yaþayan ve ölünün sesi de elbet toprakla buluþacak. Büyük buluþma dedikleri o an mezardan sonsuzluða uzanýr.

     Gergef iþler gibi oyalandý zaman. Çok sesli kalabalýk caddelerden sessiz sakin limanlara yolcu oldu. Bir kefen bezidir bize miras, sessizce ölümü hatýrlatýr biraz. Gâiblerden ses gelir: “Dua et!”. Duadýr o sesi bastýran gerçek ses. Kýzýl kýyamet söndü istikâmet. Ýçimizdeki sesten doðup ruhumuzdaki dua ile evlendi sessizlikteki o ahenk.