Online Üye
Online Ziyaretçi
TOPLUMDA ÖĞRETMENİN DEĞERİ
Toplumu aydınlatıp ışığını sunan, her öğrencisine öz çocuğuymuş gibi değer veren, işini aşkla yapan örnek bir karakterdir öğretmen. Hayatta birçok işi yaparsınız, kaliteli şeyler üretip satarsınız ama bir insanı eğitmek ve insan yetiştirmek kadar sabır işi gerektiren meslek gerçekten azınlıktadır. Bu mesleklerden biridir öğretmenlik de. Fedakârlık isteyen, sabır ve çabayı birleştiren, uzun ve tatlı bir çabanın ürünüdür bu meslek. Kimi zaman sınıf öğretmenliğini üstlendiğiniz ve ilk göz ağrınız olan, ilk mezunlarını verdiğiniz, meslekteki gözbebeğiniz olan unutulmaz bir ilkokul sınıfınızın pırlanta hatıraları yıllarca altın değerindedir yüreğinizde.
Emekli öğretmenlerinizin anılarını dinleyip onlarla içten bir sohbete daldıysanız çok tecrübe alırsınız. Bir bireyin, öğretmenini yıllar sonra yolda görüp selâm vermesi ve saygıyla kendini tanıtıp hocasının elini öpmesi ne tatlı bir histir. Öğrencileri çocukluktan ergenliğe, ergenlikten yetişkinliğe geçişte büyük bir değişim geçirip öğretmeni onu hatırlamakta zorlansa da vefalı bir öğrenci kendi öğretmenini ilk görüşte hatırlar. Mutluluk gözyaşları, “Allah sizden razı olsun. Beni eğitip hayatıma yön verdiğin için hakkını helâl et öğretmenim.” cümlesi yaşı ilerleyen, o kara tahta ve tebeşirin kokusundan ve çocuk seslerinin cıvıltısından ilham alan öğretmenize ne kadar dokunaklı gelir. Gözlerde biriken birkaç damla yaş bu sahneyi kaleme almadan da alenen canlandırır.
“Hiçbir şey olamazsam öğretmen olurum.” sözü gelmişti dersteki bir öğrenciden. Pedagojik Formasyon Eğitimi aldığım yaz döneminde hemşire, işletme, turizm ve farklı dallardan gelen öğretmen adayı arkadaşlarla ortak dersleri aldığımız bir eğitim dönemimdi. Hiçbir şey olamazsak öğretmen olmak… Öğretmenlik hiç de hafife alınacak bir meslek değil ki. Hemşirelik bölümünü bitirip Sağlık Meslek Liselerinde meslek derslerinde öğretmenlik yapan, İşletme-İktisat mezunu olup Ticaret Meslek Liselerinin Muhasebe derslerinde ders vermek isteyen bilinçli öğretmen adaylarına lâfım yok. Ama bir de amaçsız, onun yerinde olmak isteyen binlerce kişi varken aile zoruyla Formasyona kaydolan, öğretmenliği küçümseyip basite indirgeyen şahıslara da usulünce haddini bildirmek gerek. Hayat bir okul, hepimiz bir öğrenciyiz ve ömür de eğitim süreci aslında. İnsan hiçbir şey olamazsa en güzeli İNSAN olmayı seçmeli ya da. İçten, özverili, vatanını seven, yetiştirdiği nesli kendi çocuğundan ayırmayan, veli ve müdürleriyle problem yaşasa da sınıfına girince hiçbir şey olmamış gibi gülümseyerek dersini anlatmaya devam eden, sabırlı gönül işçilerini el üstünde tutmalı. İnsana insan gibi davranmanın en güzel basamağıdır eğitim de.
Toplumun aynasıdır öğretmen. Bir çiçeği özenle besleyen, susamış gülüne bilgi aşılayan, empatide önde giden tatlı bir çabadır öğretmenlik. İnsana insanca bakmalı bir de. Hiçbir şey olamazsak başka meslekler belki de bizi beklemekte. Evde anne baba, akrabaları arasında teyze amca, okulda da öğretmendir onlar ve bazen kendileri de bu anahtar rollerini birbirine karıştırıverirler. “Hoca camide!” der ve kendisine ‘Hocam!’ hitabıyla seslenilmesini istemez bazı lise hocalarımız. İlkokuldaki ‘Öğretmenim!’ nidasıyla, tüm içtenliğimizle boynuna sarıldığımız o hitaba hasret kalan tatlı sert rolüne bürünürler kimi zaman. Kiminin de gözünde manevi ana, manevi babadır ve öğrencisinin yıllardır yaşadığı sevgi boşluğunu tamamlayan bir peridir öğretmen. Aslında ne çok sorumlulukları vardır da onlar da şaşırıp kalırlar bu tempoya. Öğrenmeye, öğretmeye, eğitime ve sevgiye dair ne varsa onlarda var. Ailemizden sonra tanıdığımız, kalbimizde sevgi kıvılcımları yaratan, hayal kahramanımız değerindeki sevgili öğretmenlerimizi hiç unutmamak temennisiyle…
KONUK YAZAR, 12.10.2016 Çarşamba, Saat: 21.00