Hayat bazen insaný öyle bir durumda býrakýyor ki çaresizliðin dibi. Hele yalnýzsanýz bu hayatta hiç bir þeyiniz yoksa, Ya da yaþadýklarýnýzý anlatabileceðiniz biri; Sabaha kadar düþünüyorsunuz yaþadýklarýnýzý. Kendi kendinize muhakemesini yapýyorsunuz belkide. Ama olmuyor. Ne çaresizliðiniz geçiyor, Ne de yalnýzlýðýnýz. Þimdi saat tam: 22.18. Ve bana kalan koca evin içinde bir yalnýzlýk. Biraz umut önemli. Ama olmadýk þeylere umutlanmak insaný daha da üzüyor. Ama bizim dergahýmýz: Umutsuzluk dergahý deðildir ya hani,  Bu umut birazda ondan. Ýyiki de var belkide bu umut. Bazen ne kadar derin nefesler alýrsanýz alýn, Hiç bir þey geçmiyor. Çaresizliðin 'Ç'si geçmiyor mesela. Yalnýzlýðýnýza yalnýzlýk katýyorsunuz bazen. Etrafýnýzda sizi seven insanlar varsa, Ama siz bunun farkýnda deðilseniz bu da en fenasý. Siz baþka birini seviyorsunuzdur ama etrafýnýzda sizi seven insanlar vardýr, Ama siz biraz da bencillik yaparak sevenlerin deðerini bilemiyorsunuzdur. Çok can sýkýcý bir durum. Ve bencillik. Ama insanýn gözü o durumda ne yaptýðýný görmüyor iþte.  Demem o ki: Çaresizliðin yanýna yalnýzlýk da katýldý mý hayat çekilmez. Þimdi gözüm yazmaktan baþka hiçbir þeyi görmüyor mesela. Yazmak zehrimi akýtmak belkide. Ýþte þuan benimkisi: Yalnýzlýk ve çaresizlik.