Gönlümün baþkentinde bir bayrak gibi dalgalanýyordu saçlarý. Elinde uçuþuyordu acaba neyi anlatýyor dedirten kitaplar. Yüzündeki buruk gülümsemeyle kaygýlanýrdý içim. Ve hatta kanardý, sevdiði var diye korkularla... Donuk bakýþlarý bir an üstüme kayýnca mutlu olurdum. Bir köþede otururken dalgalý saçlarýyla oynayýnca baþýmý koyuveresim gelirdi omzuna. Tanýdýk mýydý yabancý mýydý kokusu bilmiyordum. Ve bir iliþkinin sýradanlýðýyla küçülür gözümde diye korkup bu baþkentten izliyordum onu. Biraz tanýdýk biraz yabancýydým ona. Sanki yýllardýr var ve sanki yýllardýr yok. Sanki yýllardýr beklemiþim, düþlemiþim, korkmuþum, ürpermiþim ve sandým ki yýllardýr sevmiþtim onu bu baþkentte.

Zayiat-ý Kelam