…..GELÝNCÝK…
 
Ben,çocuklar içinde bir çocuk,evlatlar içinde kendince bir evlattým.
Küçükken çok nârin ve kýrýlgan olduðum için babam bana “gelincik” derdi.Ama ben gelinciklerin kokusu olmadýðý için küserdim çiçeklere.Çünkü kendimi onlarla eþ tutar ve büyüdüðümde onlar gibi etrafýmdakilere mutlu kokular veremeyecektim.Çocukken ele avuca sýðmaz,dizimin yarasý pek eksilmezdi ve diz yaralarýmýn hiç iyileþmeyeceðini sanýr,çirkin bir kýz olmaktan korkardým.Köydeydik çocukluðumda ve yaz akþamlarý damda yatar,babaannemim anlattýðý hikâyeleri dinlerken hayallere dalar ve uyurduk.Þimdilerde bir apartman tepesindeyim ve ne o parlak yýldýzlar var, nede o mâsum hikâyeler…
Meselâ bana göre o yaþlarda daðlar dev kurabiye,bulutlar pamuk þekerdi ve severdim herkesi,her þeyi,ayýrt etmeden.Daðýtýrdým sevgimi de bir türlü bitmezdi.Hele bir gün bir tavþaný elime alýp,kalbine bastýrdým hafifçe avuç içimi ve ne kadar çok heyecanlanmýþtým:pýt…pýtt…pýttt…diye atýþýný hissetmek bambaþka bir duyguydu benim için.Hele o uzun kulaklarý yokmuydu…Ama bu güzel duygularým onu tavada kýzarmýþ bir halde akþam yemek sofrasýnda görene kadardý.Ve nefret ettim insanlarýn bu barbarlýðýndan ve kötülüklerinden.”Ýnsanlarýn kalbi ne kadar fenalýklar taþýyor böyle!”diye düþünüp çok aðlamýþtým.O akþam sabaha kadar tavþanýn kalp atýþýný elimde hissedip gözyaþlarýma hâkim olamamýþtým.Günlerden bir gün oynarken kýz arkadaþýmýn biri çok sevdiðim kirazlý tokamý istemiþti ve ben sýrf o mutlu olsun diye hemen vermiþtim.Þimdi o tokamý özlüyorum.Gene günlerden bir gün bahçede Tarzancýlýk oynarken annemin ikazlarýna raðmen onu dinlememiþ,aðaçtan atlarken,düþüp kolumu kýrmýþtým.Ve o gece inanýn sabaha kadar kâbuslar görmüþ ve çok korkmuþtum.Rüyamda bir korsan pis sýrýtýþýyla ,kahkahalar atarak beni götürüyor,bende avazým çýktýðý kadar baðýrýyor,ama sesimi kimselere duyuramýyordum.Ve o gece ilk kez annemle yatmýþtým.Bu beni inanýlmaz mutlu etmiþti.Ama o gece ne annem bana sarýlmýþtý,nede korsanýn kahkahalarý beni terk etmiþti.Yine bir gün pekmez yerken bir damlasý yere düþmüþ ve beni babam çok azarlamýþtý ve ben çok korkupkoþarak kapý arkasýna saklanmýþtým.Ancak babam beni bulduðunda yüzündeki gülücükleri görünce rahatlamýþtým.Ve o günden sonra o kapýnýn sihirli olduðunu sanýp,ne zaman babamý üzgün görsem hep o kapýnýn ardýna saklanýrdým.Biz çocukken babam iþe giderdi.Döndüðü zamanlarda çok yorgun olurdu.Ben ise ölecek sanýr,çok korkardým.Gene bir gün çalýþmaya gittiðinde ona çiçekler toplamýþtým ama o iki gün eve gelmemiþti.Ben uyurken gelmiþ ve çiçekleri elimde tutarken beni görmüþ,annem ona anlatmýþ tabi. Babamda bana sarýlarak yanýmda yatmýþtý.Ve ben hep babam ölecek korkusuyla üzülürdüm.Gene bir keresinde dondurmacý geçiyordu kapýnýn önünden.Babam dondurma almadý diye aðlýyordum.Babam dayanayýp,
dondurmacýnýn bir kova dolusu bütün dondurmalarýný alýp,önümüze koydu.Annem gelene kadar çatlayana kadar yemiþtik.Tabi hasta olduk.
Gene o çaðlarda tarlalardan,açýk alanlardan papatyalar toplar,onlardan çeþit çeþit taç yapar baþýmýza takardýk.Duvarlara týrmanýr,dinlediðimiz hikayelerden esinlenerek hazine arardýk.Kendimize göre tahminler yürütür bahçemizin bir çok yerini kazardýk.Bu yüzden bahçemiz çukur çukur olmuþtu bir keresinde.Ve hazineyi bulduðumuzda neler yapacaðýmýz hayali bizi kanatlandýrýrdý.Gene o günlerde kar çok yaðar ve bizler kýçýmýzýn üzerinde kayar,sýrýlsýklam olurduk.Babam bir gün öyle kaymayýn,leðenle kayýn demiþ ve gözümde çok zeki bir adam oluvermiþti,nasýl bunu düþünebildi diye…Bizim bir Hacý Ninemiz vardý kilim dokuyan…Bana da öðretmiþti dokumayý.Dokumayý öðrenmeye baþladýðýmda küçücük ellerim titriyordu ve dokumanýn çýkardýðý sesler beni büyülemiþti.Þiir gibi diziyordu renkleri.
Hayran hayran onu seyrederdim.Bir gün toplandýk evin arkasýnda gizlice ateþ yaktýk.Sevindik,eðleniyorduk nereden bilelim dumanýn bizi ele vereceðini.Yakalandýk tabi ve annem canýmýza okudu.Ha,birde sahile indiðimizde deniz kabuklarý toplar,onlarý öpüp sahile býrakýrdýk:biri alýnca çok mutlu olacaðýna inanýrdýk.Geceleri bazen kýz kardeþimle uzaktan ýþýklarý yanan evlere bakar ve insanlarýn neler yaptýklarýný hayal eder,onun üzerine konuþur,fikir yürütürdük: bebek aðlýyor…anne ninni söylüyor…yada baba eve geldi “kurt gibi açým dedi…Günlerden bir gün,çingene bir çocukla arkadaþ olmuþtum.Ve onunla gitmeye karar verdim.Hem gidiyor,hem konuþuyorduk.Bir ara arkama baktýðýmda çok uzaklaþtýðýmýzý görüp,çok korktum.Akþam oluyordu ve ben evi asla bulamazdým.Koþa koþa þehre indim.Önüme gelen her kese babamýn adýný söyledim ama kimse ne babamý tanýdý nede bana yardým etti.Bir at arabasýna binip beni karakola býrakmasýný istedim.Nasýl olduysa bunu becerebilmiþtim.Babam beni görünce aðlamýþtý.Annem ise çok fena kýzdý ve o gün kulaklarým uzamýþ olabilir…J.Küçükken babam benim kahramanýmdý.Denize gittiðimiz vakit,sýrtýna týrmanýr,oradan suya atlardýk.Her çiçeði,aðacý,her mantarý tanýr,özelliklerini bilirdi.Bir gece kutup yýldýzýný gösterdiðinde hayallerim yýldýzlar olmuþtu.O dönemlerde televizyonlarda çoðunluk dansözlere baktýðý ve güzel olduðunu söyledikleri için,babam  “kýzým büyüyünce ne olacaksýn? Dediðinde tereddütsüZ “dansöz” demiþ ve babamýn tokatý yüzümde patladýðýnda yanlýþ cevap olduðunu acý bir þekilde anlamýþtým.Gene bir gün babamýn polis arkadaþý evimize gelmiþti,kýz kardeþimi seviyordu.Bende yanlarýndaydým.Kardeþimi severken bana dönüp,”kýz kardeþin bu kadar tatlýyken sen niye bu kadar çirkinsin ?”demiþ ve bütün dünyamý alt üst edip,yýllarca kendimi çirkin hissetmemi saðlamýþtý.Ne günlerdi,kýz kardeþimle sýk sýk kavga ederdik.O insafsýzca saçýmý çeker,elinde tomarla saçým kalýrdý,ve o buna gülerdi.Bense,kýyamazdým ona,caný çok acýr diye.Ve kavgalarýmýzý annemize söylemezdik,çünkü söylediðimizde kafalarýmýzý birbirine vururdu,suçlu kim araþtýrmaz,kendince çözüme ulaþýrdý.Babam karakolda çalýþýrken bizi bazen amcalar orada bulunan havuza atarlardý.
Havuzdaki süs balýklarý gözüme çok iri görünür ve ben korkardým.
Babam olmadýðý zamanlar gitmezdim karakola.Bazen hapishanenin içinde oynardýk kimse olmadýðý zamanlar.Ve ben ilk kez orada gördüm bilardoyu.Hapishanede hayal kurardým: aðlayan adamlar düþünürdüm,kötü adamlar…”Ama aslýnda her kes iyi olmak ister” derdim.O zamanalr Serdar diye bir çocuk vardý ve saçlarý çok uzundu.Neredeyse boyu kadar.”neden saçlarýn çok uzun ?” diye sorduðumda :”ilk erkek çocuklarýn saçlarýný uzatýrlar ki diðerleri yaþasýn,diye” demiþti.Þaþýrmýþ ve bir baðlantý kuramamýþtým.Ah,ahh.Dedem vardý bir zamanlar.Elektrikler çok sýk kesildiðinde bize hikâyeler anlatan..Savaþ anýlarýný anlatýrdý çoðunlukla.”zor günlerdi,çok zor günler…”diye baþlardý.Onu kimse dinlemezdi.”sus ! yeter artýk !” derler yada kafalarýný baþka yöne çevirirlerdi.Gözleri dolar,kalkar odasýna giderdi.Ben çok üzülür,yanýna gider,dizinin dibine otururdum saatlerce.O boðazýný temizler baþlardý anlatmaya.Bazen zamaný unuturduk.Dedem vefât ettiðinde anneannem dedemin el radyosunu alýp kulaðýna dayayýp aðladý.Çünkü rahmetli radyoyu kulaðýna dayayýp dinlerdi hep.Ýlk kez anneannem ile “saatler mi durmuþ yoksa zaman mý…umutlar tükenmiþ hâlim yaman mý…her þey susmuþ ne var neler olur…”dinlemiþtik ve ben hiç unutmadým o þarkýyý hâlâ.O radyo bir daha hiç çalmadý ama anneannem hep sarýldý ona.Anneannemin çeyiz sandýðý vardý ve onu ara sýra açardý ve ben her gördüðümde koþardým yanýna.Sandýðýnda her þey vardý neredeyse.Güzel kokan elmalar,fýndýklar,cevizler,mýsýrlar.Ha,bazen lokumda saklardý.Hele bir çiçekli entarisi vardý.Onu her Cuma giyer,dedem namaza giderken takýlýrdý peþine.Ne nevdaydý ne baðlýlýk…Çocukken yaramaz olduðumdan gene kolum kýrýlmýþ,kýrýldýðý için okula göndermemeye karar vermiþlerdi beni ”seneye kýz kardeþiyle birlikte gider,hem kýz kardeþi ona göz kulak olur”demiþlerdi.Kýz kardeþimin bana sahip çýkmasýndan bahsetmeleri beni çok üzmüþtü,kýzkardeþim ise gurur duymuþtu.Kendimi yetersiz hissetmek ruhuma acý vermiþti.Okula baþladýðýmýzda diðer çocuklardan uzun olduðum için kendimi saklamaya çalýþýr,tahtaya çýkmamaya özen gösterirdim.Sanýrým 6 yaþlarýndaydým.Kýz kardeþim ve ben annemin yanýndaydýk ve ilk el iþini öðreniyorduk.Kýz kardeþim ilmek atýnca annem, “ayni ben gibisin,yeteneklisin” demiþti ona.Onlara göre ben babamýn kýzýydým. ”býyýksýz ali” derlerdi bana. Annem hep,”süheyla benim,saliha senin kýzýn,serdar ise ortak”(*) derdi babama.Ve annemim Süheyla’yý daha çok sevdiðini düþünürdüm.Ailece pikniðe çok giderdik.Bir seferinde ayý izine rastlamýþ,ben çok sevinmiþ ama babam çok ürkmüþtü.
”hadi,toparlanýn,gidiyoruz” demiþti.Oysa bana ayýlar “ayý yogi” çizgi filmi yüzünden çok sevimli geliyorlardý…J…Ve ben o ayýyý görebilmek umuduyla ayaðýmý burkmuþ gibi yapýp,topallýyordum.Yavaþ gidersem belki onu görebilirim diye.O zamanlarda babamýn bizi korumaya çalýþtýðýný hiç düþünememiþtim…
Evet sevgili dostlar,zaman su gibi akýp geçiyor.Geçiyor ne kelime,akýp geçti.
Bir an kopup gittim bu diyarlardan o çocuksu yaþlara.Ve o dönemlerden heybemde çok yaþlar ve güzellikler biriktirdim: burukluklar ,kýrgýnlýklar,
hayata dâir hüzünler hâlâ kapýmda,yanýmda,yöremde olmaya devam ediyor.
 
………..süleyman Altunbaþ……27 ekim 2015….03:23
 
(*)…gerçek isimler deðiþtirilmiþtir…