Hýrpani bir bulutun peþine takýldým

Ýstiflerken sýrtýmdaki heybeyi

Kanatlarýna iliþtirdim düþ kelebeðinin;

Hani olur da hafifler ruhum her düþ arasý.

Aralýk býraktým göz kapaklarýmý

Sýzmasýn düþlerim bir gece yarýsý

Hani olur da kaybolurum

Sürüklenirken peþinden,

Peþin hükümlüyüm ne de olsa ta ezelden.

Kýrptým biriken üzünçleri

Saldým gökyüzüne

Týklarken her yýldýzý imleci ile yüreðin,

Mýknatýs gibi çeksin de

Ayrý düþmeyim hayallerden

Düþsem de gözünden…

Eþkâlsiz düþlerim var zamana yenik düþen. Sevinçlerim ve nice üzünç… Dokunamadýðým imgeler var henüz yolumun denk düþmediði.

Kýrýk dünlerim var bir araya getiremediðim parçalar savrulmuþ dört bir yana ve maliki her kim ise sýrlarýmý pay ettiðim.

Yarýnlarým var mecburiyetten. Mecbur tutulduðum ayrýlýklar, arkamdan sýrýtan ne çok yalan öbek öbek yol ortasýnda takýlmaktan son anda kurtulduðum ve kurutulan ne çok çiçek milat öncesinden hatýra saklamýþým bir gözünde dolabýn. Buruk bir tadý var her birinin birilerinden arda kalan ve adýný unuttuðum ne çok insan tarafýnca adýmýn yok sayýldýðý.

Konularým var ve konuklarým hayali sarnýçlarýnda sallandýrdýðým çoktan sallandýrýldýðým o daraðacý. Oysa nasýl da geniþ hacmi o daraðacýnýn adýmlarýmý sayarken kaybolduðum, kaybolurken yeniden kendimi bulduðum. Bulduðumu sanýp bulaþtýrýldýðým sönük neþem sönük ve soluk çehrem ifa edemezken görevlerimi nezdinde Tanrý’nýn mükellef kýlýnýp da uzaða kaçtýðým duvarlarýn ardýna sýðýnýp görünmediðim yanýlgýsý ile çar çur ederken gizemi ve mahremiyeti ifþa etmekten haz duymazken bakýp bakýp da göremediðim sakil yüzler arýndýðýna dair içine düþtüðü o büyük yanýlgý ile beni de sürükleyen peþi sýra.

Nelerden mütevellit isem hele ki gözüm seðirirken gördüðüm her rüya ertesi eþlik eden onca gazel duymaya fýrsat bulamazken sesi kýsýlan radyom çalarken yüksek perdede o dokunaklý þarký tüm tezatlýðý ile içime düþen koca bir þüphe…

Kanatlarýmdaki o naif siluet belli belirsiz çarpmakta gözüme. Bir kelebeðinkine eþdeðer.

Görünmez yakasý þehrin görmezden gelemediðim soluk bir izlek olsa da. Uzak þehirlerin uzak ahalisi yine de yakýn hissetmekse düþen payýma ayrý kaldýrýmlarda birbirimizi görmezden geldiðimiz ayný þehrin insanlarý olmak belki de en büyük talihsizlik.

Sýnýr ötesi coðrafyada kýstýrýldýðým o hengame çalarken ayný melodi her seferinde ilk kez dinlediðim yanýlgýsýna kapýlmaktan alýkoyamazken kendimi.

Türevi gitgide çoðalýyor boþ vermiþliðimin ya da boþ gözlerle katatonik düzlemde þizofrenik kaygýlarla seyreliyorum günbegün.

Yoksunluðunun bendeki izdüþümü belki de bu boþ vermiþliðim.

Boþa koyuyorum dolmuyor doluya koyamýyorum da lakin dolan hiçbir þey yok etrafýmda. Ne varsa týklým týklým seyreltiyorum tüm imgeleri. Dolan gözlerim aðýr geliyor onlarý da boþaltýyorum.

Simetrik hastalýðým olmasa da düzensizlik kanýma dokunuyor. Düzensiz bir hayatýn tek ahalisi olmamdan mýdýr nedir boþaltýyorum bu sefer odalarý. Bir odadan bir odaya naklediyorum eþyalarý öncesinde ev boþaltmýþlýðým var.  Yetmedi mutfak raflarýný da tasfiye ediyorum.

Bu gün yarýn kanýmý bile boþaltabilirim. Yüreðim çok yorgun kan pompalamaktan hele ki zihnim… Kaygýlarým adam boyu. Ölüler giriyor rüyama her nedense uyandýðýmda siliniyor izdüþümleri belli belirsiz mýrýldanýyorum isimlerini ama yüzlerini çýkaramadýðým kim varsa. Sonra yüzden geri geri sayýyorum belki sýfýra geldiðimde gonk vurulurda defnederler diye.

Ne çok gömüt bir ben kaldým geride.

Ne çok yanýlgý yetmezmiþ gibi eksiliyorum git gide. Kurnaz tilkiler fink atýyor apartman boþluðunda nedense uðramýyorlar zihnime. Ýçten pazarlýklý olmamamýn külfeti belli ki bu gidiþler.

Bir adam sesleniyor uzaklardan ve bir kadýn çekiþtiriyor kolundan. Kalan son izlek yine çalan þarkýlarýn izafi yorgunluðu. Tüm plaklarý kýrdým kalanlarý da sattým üç kuruþa belki de senin ipliðini pazara çýkarsaydým haraç mezat elbet bulurdum meraklýsýný öyle ya nasýl da kasýlýrdýn vazgeçilmezliðine kani olmuþken. Ne yani, tüm suç benim mi… Ben suçluyum çünkü beceremedim büyümeyi. Ufak bir kýz çocuðunun kime faydasý dokunur ki…

Sýðýndýðým boyut nasýl da göreceli. Ýsimsiz tanrýlar mesken tutmuþ uzak coðrafyalarý oysa benim tanrým tek ve koruyan varlýðý ile yem olmadým henüz hayata.

Hoyrat insanlar ve fazlasýyla talepkar. Dokunmalarýna hala izin vermiyorum biliyorum niyetlerini hem de fazlasýyla… Koruyucu meleklerim zaten aralýksýz nöbette bir o kadar isyandayým ama Tanrý’ya deðil.

Görüp göreceðimi görmesem de yeltenmiyorum fazla daha neye tanýklýk ederim diye.

Kýrýk bir dalýn en ucunda kopmanýn kýyýsýna gelmiþ pembe bir çiçek. Tutunma gayreti içerisinde. Haþin bir güvercin konmak üzereyken savuruyorum gözyaþlarýmý. O izafi dokunuþumla kayboluyor gözden. Birazdan esti mi rüzgâr hepten düþecek dalýndan. Ben gibi…

Sen gibi deðil çoðu insan her ne kadar hepsinde seni görsem de.

Ben gibi deðil hiç kimse sen zaten görmek istediðine vakýfsýn zaten benim farkým da hep bu olmadý mý…

Yarý ergen düþlerimle koruyorum hala tüm masumiyetimi. Masum kalmam her þeye bedel olsa da kabul görmemek en çok acýtan canýmý.

Ne yüksek ökçeli pabuçlarým var ne uzun gece elbiselerim.

Saçlarým hala atkuyruðu. Büyümekten haz aldýðýmý söyleyemeyeceðim.

Yetiþkin ve çocuk kimliklerinin arasýnda koþturup duruyorum.

Ne tek sitem ne tek serzeniþ. Sadece yakarýþým Tanrý’ya ve hicap etsem de pek çok þeyden en çok da kendimden... Saklý yarýnlara uzanan eli geçmiþ zaman sakarlýklarýmýn…

 Dengeleri oturtmak önem arz etse de ivmeyi de asla ayarlayamýyorum. Kâh hýzlý bir geçiþ geceden güne kâh saðaltan umutlarým mani depresif tutarsýzlýðýyla dokunurken insanlarýn eli uzak ya da yakýn diye ayýrt edemezken.

Yalnýzlýðýn donattýðý göðüs çeperimde

Olmazýn oluru dediðim

Her düþ arasýnda

Nöbete durduðum yarýnlar

Yarým kýlýnmýþ acýlar

Acýdan da öte…

Solurken ve soluklanýrken son raddesine geldiðim hayat kýyýsýndan atlamaya hazýr ola iken ve nazarýnda koca bir hiçim belli ki çoðu insanýn.

Çoðunluðun elinde tuttuðu ve çoðalýrken o tekil kimlikler hele ki arkasý gelmezken hikâyelerimin kahramanlarý isimsiz nasýl da tekinsiz…

Sarmaþýk güllerinin pembesi kadar uçuk olsa da hayallerim hala nasýl toz konduramazken sayýsýz sanrý ile sakince üflerken son mumu yatmadan önce ölüm döþeðine.

Her yalnýzlýk bir ölüme eþ deðer, her ölüm gýyabýnda serin bir serzeniþle acýtýrken ve açýlýrken sonsuzluðun kapýsý ardýna kadar girmekten imtina etmekten bile acizken bir düþ kývraklýðýnda sýzarken ruhum geceye…

Konduramadýklarý ya da kondurup da sakladýklarý. Hele ki gözleri nasýl deli deli ve tutarsýz bakmakta. Adeta gözleriyle cezalandýrýyorlar. Bir öyleyim bir böyle. Bir varým bir yok.

Bir varmýþ bir yokmuþ tüm hayaller ölüm tüm acýmasýzlýðý ile göz kýrparken uzaklardan belki de en korkutan yalnýzlýktan sonra…