Uzun zaman geçti üzerinden çok uzun bir zaman hem de.

Gerçi sýradan bir tutarsýzlýkla ahkâm kesilebilmekte hem de dem vurulurken o gel-gitlerden muzdarip olunasý bir ruh hali ile iþtigal etmek olsa da tek derdim.

Yeni öðrendim oysa bir günahkâr olduðumu. Ki günahýmýn boyutu ve iþlevselliði yüzüme vurulurken peyder pey kopup gitmek nasýl da olasý hem süreçten hem mekândan.

Sürecin izafi yansýmasý ise farklý uzantýlarý ile mütemadiyen çalmakta benden pek çok þeyi üstelik ve asýlýp kalýyorum daraðacýna istemsiz ve isteksiz.

Sevmek, kýrýlgan bir zarafetle durmakta baþköþemde çalýntý rollerle köþe kapmaca oynarken sefil duygularým…

Aþk’tan bahsetmekte yeþil saçlý kýz. Dudaðýndaki piercing ve elini tutan, her yerinden zincirler sarkan sevgilisi yüzünde gölgeler oynaþýrken bir dikiþte bitirdi elindeki içeceði.

Havasýndan suyundan mý ne bugün herkes pek bir berduþ. Ya efkarlýlar ya âþýk ya da hava çarpmýþ belli ki. Bir teki bile tekabül etmese de duyumsadýklarýma ben de oldukça farklýyým son zamanlarda.

Çakýlý kalmamak adýna boyuta ve duraðanlýðýna sürecin sýklaþtýrýyorum adýmlarýmý gayri ihtiyari. Acelem varmýþcasýna hýzlanmak keyif verici. Gerçi bu saatten sonra kaçýracaðým fazla bir þey kalmadý ama…

Þaþýrma kabiliyetimi yitirmemiþ olmam bile þaþýrtýcý. Öyle ya, henüz keþfetmediðim ne çok dünya var. Korkum belki de zamanýn daralmasý her geçen dakika üstelik çalarken ömrümden.

Ýstanbul’un kalabalýk bir semtinde yine trafiðin yoðun olduðu bir saate denk gelmiþim.

Yeni bindiðim dolmuþ kaplumbaða hýzýnda ilerlemiyor bile.’’Keþke binmeseydim, ne iþim var bu keþmekeþte’’ demeye kalmadan atýyorum kendimi dolmuþtan dýþarý ani bir kararla.

‘’Arabayla bir saatte gideceðim yere yürüyerek yarým saatte varýrým’’ diye kestirmeden yaptýðým hesap pek bir hoþuma gitmiþ olmalý ki gözüme iliþtirdiðim bir kafede soluklanýyorum. Oldukça kalabalýk doðrusu. Ne Bgelen var ne giden… Belli ki onlar da trafiðe takýlmýþ olmalý. Beþ, on dakika derken yarým saat geçiyor. Yok, yok var bende bir terslik bugün. ‘’Bu kadar beklediðin yeter’’ demesiyle iç sesimin kendime geliyorum aniden.

Hani baþ baþa kalacaktým kendimle… Ýyisi mi koþar adýmlarla terk etmek mekâný.

Tam bir þehir bezginiyim. Kalabalýðýn teferruatý bir yana o gürültü kirliliði çalýp götürüyor ömürden.

Nereden aklýma geldiyse Charles Baudelaire’nin çok sevdiðim bir sözü düþüyor zihnimin derinliklerinden:

‘’Bütün meslekler insan ruhunu kemirir durur. Bir tanesi hariç: Þairlik…’’

Çalýþtýðým mekânlar geçiyor gözümün önünden bir bir, deðiþtirdiðim iþlerin yaný sýra o meslekler: Külfeti aðýr gelen ne varsa ve içimde depreþen…

Baþarýsýz giriþimlerimin batýk yatýrýmcýsýyým ne de olsa. Allah’tan sermayeyi kediye yüklemedim de…Ya þimdi…Tutar yaným olsa keþke!

Altý üstü Harikalar Diyarýnda gezintiye çýkmýþ milenyumun çakma Alice’yim. Gülümsüyorum belli belirsiz ardýndan alçak sesle bir kahkaha patlatýyorum. Yanýmdan geçen adam tuhaf bir þekilde bakýyor yüzüme. Üzerine alýnmýþ olmalý. Hemen ciddileþip rotamý tayin ediyorum.

Ruhumu kemiren tahtakurdu yine iþ baþýnda. Hýrsým, kariyer odaklý planlarým ve para pul telaþým daha dün gibi aklýmda oysa.Deðiþen ne çok þey var tek sabit kalan ‘’kelaynak ruhum.’’

Ýstem dýþý gülümsüyorum yeniden ama tek farkla: Acý acý…

Aklýmdan uzun bir mýsraya tekabül eden kelimeler hoþ bir esinti ile sýkýþtýrýyor beni köþe baþýna ýlýk bir bahar akþamýnda. Yanýmda kâðýt kalem de yok ki. ‘’Ýlhamla beslenen havadan nem kapan her kim ise hadi uzatýn elinizi’’ dememek için zor tutuyorum kendimi. Ne çok þey demek geliyor içimden. Dün olduðu gibi ve yarýn da olacaðý gibi. Ne çok þey var ne çok þey içimde saklý kalan.

Hala kalamadým kendimle baþ baþa her ne kadar görüntü ‘’Bayan Issýzý’’ çaðrýþtýrsa da. Gerçi memnunum halimden ama gel de anlat bu melankoliyi oysa mutluyum kendi içimde. Nefes aldýðým için mutluyum ama bir o kadar kaygýlý: ‘’Ya yarýna eriþemezsem…’’

Ve mutluyum düþündüðüm için ama bir o kadar tedirgin:’’Ya gün gelir Alzheimer olursam…’’

Mutluyum sevdiðim için ama ödlek… Sevdiðimi söyleyemediðin o kadar çok insan var ki.

Ah, ben… Elalemin nabzýna göre þerbet vermek ya da kula kulluk etmek… Bunlarý beceremediðim için bir o kadar da kýzgýným kendime.

Süslü püslü ne giyinmeyi becerdim ne de kelimeleri giydirmeyi.

Asil olmalý duruþun. Muktedir olmalý o asalete. Biraz duraðan biraz telaþlý belki de ama kendisi olmalý insan. Kendim olmalýyým taviz vermeden, taciz edilmeden ve dirayetli, zarif, duyarlý…

Belki de aðýz dolusu küfürle baðýrmaktýr içinden gelen:’’Ýþte burada dur’’deyip soluklanýyorum. O da ne! Ters istikamette yürümüþüm. Belli ki kendimi ararken yine kaybolmuþum. Yarý mahcup yarý maðdur ve istifimi bozmadan çevremde yarým daire çizip ayný yolu tekrar adýmlýyorum ters istikamette.

Yaþlý bir teyze yanaþýyor ve otobüs duraðýný soruyor bana. Elimden geldiðince tarif ediyorum. Büyük ihtimalle o da kaybolacak benim gibi. Dayanamýyorum ve baðýrýyorum ardýndan: ‘’Siz iyisi mi bir baþkasýna daha sorun. Ben buralarýn yabancýsýyým.’’

Bu sefer utanýyorum kendimden. Her ne hikmetse evin içinde bile kaybolan bir seyyahým ben. Yine gülümsüyorum.

Yanýmdan geçen bir grup öðrenci ile göz göze geliyorum ve selamlaþýyorum tanýmadýðým insanlarla.’’ Kýsa günün karý’’ deyip mutlanýyorum alabildiðine. Basit bir edim altý üstü ve mýrýldanýyorum belli belirsiz:

‘’Ýþte þimdi baþ baþa kaldým içsel hazinemle görüntü aldatsa bile…’’