Sonbahar, Sakarya Caddesi’ni çok üþütürdü. Etrafta aðaç olmasa bile, cadde yaprak dökerdi sanki. Her gün bu yolu yürürken, neþeli insanlar geçerdi gözümün önünden; arabada son ses müzik, gamsýz görüntüleriyle…
 
Tersanedeki fýrýn daha güzel ekmek çýkarttýðýndan, annem ekmeði oradan almamý istiyordu. Yolu uzatacak olsam da, geri dönüp ekmeði almalýydým.
 
Aklýma neler gelmedi neler? Her adýmýmda nice düþünceler…
 
Bu sene kýþ iyi bastýracaða benzer. Teyzemin kýzýnýn, bu yaz boyunun birden uzamasý benim iþime yarayabilirdi doðrusu. Siyah kaþe mantosu artýk O’na kýsa gelebilir ve bana verebilirdi. Ýçim ýsýndý birden…
 
Ekmeðin kokusuyla evdeki yemeðin hayali Sakarya Caddesi’ni ve ada yolunu hiç anlamadan bitirmeme sebep olmuþtu dönerken. Zaten yürümekten hiç yorulmazdým ki…
 
Mahallenin yaramaz çocuðu Mustafa, bahçe kapýsýnýn çürümeye yüz tutmuþ kapýsýný, eline sivri ve sert ne geçerse oyuyor, çabuk çürümesine sebep oluyordu. Tam da suçüstü yakalamak buna denir. Baðýrmadan yanýna yaklaþtým, çýt çýkarmadým ve sessizce yanýna oturdum. Beni görünce irkildi. Benden en fazla beþ yaþ küçüktü. Yine o anlam veremediðim ukala, korkusuz bakýþý göz bebeklerimde geziniyordu.
 
-Neden yapýyorsun bunu Mustafa?
 
-Neyi?
 
-Kapýyý diyorum; neden oyuyorsun?
 
-Çok sýkýþmýþ ve karanlýk. Güneþ girmeli; pencere açýyorum.
 
Ne diyeceðimi bilemedim. Bu defa benim gözlerim gezindi, Mustafa’nýn kamburumsu bükülmüþ, köþeye sinmiþ bedeninde. Verdiði cevaplarla susturuyordu beni. Bu yüzden midir bilmem, O’na soru sormayý çok seviyordum.
 
Bahçenin kapýsýný aralamamla beraber, en sevdiðim yemek olan taze fasulye kokusu içime iþledi. Annem bahçede kendi yetiþtirir, bizlere taze sebze yedirmeyi severdi. Hem de evin geçiminde babama destek de olurdu. Hüsniye teyzeyle annemin sesi, bahçenin arka tarafýndan geliyordu. Bayýlýrlardý ikisi de dut aðacýnýn altýna kilim atýp sohbet etmeye. Hatta onlarý, çok defa beþ taþ oynarken ve çocuklar gibi kavga ederlerken bile yakalamýþtým. Arkadaþlýklarýný çok seviyordum. Koþarak ikisinin de yanaklarýndan öptüm. Benim için topladýklarý incir dolu tasý uzattý annem.
 
-Taze taze ye kýzým; ama önce yemek, sonra meyve.
 
Allah’ým yine güzel bir gün. Evimdeyim; her þey çok güzel…
 
Divanýn annem tarafýndan düzenlendiðini hemen anlardým. Her sabah özenerek katladýðým pijamalarýmý bozar, kendi düzenine göre yeniden katlardý. Aslýnda onun gibi katlayabiliyor olsam da, elinin deðmesi beni mutlu ederdi. Evin bahçeye en güzel açýlan penceresinin dibindeydi divaným. Çok odalý deðildi evimiz. Divan ve çalýþma masamýn dip dibe sýðdýðý bu sonradan kurma odamý saymazsak, iki oda ve dar bir mutfaktan ibaretti. Bahçe ise büyük ve verimliydi. Bir bölümde sebzeler, her geçen gün yeni ürün verirken, diðer tarafta ise çiçeklerin çeþitliliði huzur veriyordu. Ev babama dedemden kalmýþ. Bize de yetiyordu iþte.
 
Hava kararmadan ders çalýþmalýydým. Yemek saatine kadar öðretmenimin verdiði tekrarlarý ezberlersem, diðer ödevlerimi akþama býrakabilirdim. Akþamüstünün, bahçeden bana yansýttýðý huzurla, odamda derslerimi tekrar edip aklýma yerleþtiriyor olmam hiç de zor deðildi…
 
Hedefim ve hayallerim vardý. Okulumu birincilikle bitirip, bu yýl açýlan öðretmen okulunu kazanýp öðretmen olmak… O yýllarda kýzlar okutulmazdý. Bir an önce evlendirilip yuva sahibi olurlardý. Zamansýz açan çiçekler gibi kokularýný yayamazlardý. Ben þanslýydým; babam merkezde; aklý baþýnda, okumuþ insanlarla acentede çalýþýrdý. Sahile ulaþan gemilerden gelen postalarýn takibini yaparken, binlerce kiþiyle tanýþýp, dünyada olup bitenden haberdar olurdu. Kendimi geliþtirme azmimi babama çok benzetirim bu nedenle.
 
Annemin babamý kapýda karþýlamasýyla hiç yüzleþmek istemezdim. Bu yüzden de, babam kapýyý çaldýðýnda onlarý rahatsýz etmezdim; ta ki annem, “Hadi kýzým, baban geldi, masayý hazýrlayalým.” diye seslenene kadar… Babamý öperken, yanaðýný dudaðýma yaklaþtýrmasý hoþuma giderdi. Her zaman týraþlý yanaklarý mis gibi kolonya kokardý. Masamýzda üç tabakla açýlan serviste, aðýz tadýyla yemek yerdik hep. Bunun adý huzurdu bana göre…