Yeknesak biraz da sýra dýþý mý desem…

Bariz bir ikilem benimki

Ne sýradan ne sanrý dolu

Varlýk dediðin ne ki;

Alabildiðine sancýlý…

Günün de ömrün de tam dibindeyim. Eþlik eden tüm o muhalif duygular bile umarsýzca can çekiþiyor görmez gözlerle saf tutmuþken dualar dilimde.

Alabildiðine yankýlanýyor iç sesim gönül telime çarparken. Esaretinde iken hüznün sevinç dolu çýðlýklarý dýþ âlemin neye tekabül edebilir ki haricinde.

Tuhaf hatta imkânsýz daha da ötesi çoktan karýþmýþým gölgelerin o ahenksiz seyri oynaþýrken gün ýþýðý ile. Karanlýk bile çekmiþ elini eteðini ya ben… Sen demeye korkuyorum artýk. Biz olamamýþ iken yine tüm imgeler kayýt dýþý varlýklarý ile bir kez daha zuhur ediyor.

Korkuyorum ölesiye. ‘’Neyden ya da kimden olduðu fark eder mi?’’ diye sorma sakýn. Sormayacaðýný biliyorum da ne gerek var ki engel olmaya. Umurunda olup olmamam bile akýl dýþý hatta sýra dýþý. Yokluða hibeli kayýtsýz ve öngörüsüz kim ise beri gelsin.

Zamirler ya da sýfatlar dediðin ne ki… Sýfatlar fazlasýyla süslü, zamirler giderek yok oluyor ben haricinde. Biz olmayý becerememiþ o zafiyet deðil mi her tür hiçliðe muktedir.

Sýfatlar bin bir safsata ile donanmýþ iken yüklemler zaten zamanýn ve mekânýn tasarrufunda.

Cümle mahlûkatýn özü yansýmakta gönle. Tereddütlerimi çoktan def ettim ve pür dikkat dinliyorum doðanýn sesini iç sesim el pençe divan dururken ve vakýf olamazken kâinatýn sýrrýna.

Týrtýl, týrtýl olalý nasýl bir hikmetse görünenin çok ötesinde nasýl bir güzelliðe gebe ise kelebek doðdu gün eþlik ederken. Gönlümü çelen inanýlmaz bir güzellik zaten gönül, gönül olalý hepten konmakta daldan dala. Al iþte, eþliðinde kelebeðin bir yol arkadaþý daha çýktý seyri seferinde gönlün, ne aradýðýna henüz kani olamamýþken.

Mevcudiyetini koruyan tüm o çirkinlikler her nasýlsa sýrra kadem bastý. Yetmez mi tek bir ýþýk aydýnlatmaya evreni nereden yansýdýðýný henüz kestiremediðim. Kýrýk bir saz elimde nakaratý belirsiz bir þarký tutturmuþum dilimde ve nazarýnda âlemin karýþtým bir kez daha kalabalýða koca bir hiç iken nazarýnda çoðunun.

Ne dirayetsizliðim söz konusu ne kifayetsizliðim. Varsa yoksa o derin sýzý içimi burkan kelimelerin devindiðini ama gafletle söylemekten imtina ettiðim. Ola ki yanlýþ bir kelime çýksýn dilimden dibine geçerim yerin sýðamazken iken duygularým yere göðe. ‘’Bilen bilir,’’ deme hakkýný bile bulmuyorum kendimde… Sahi, neredesin? Ben çoktan kayýplardayým hem de doðdum doðalý. Tam bulmuþken yolumu bir kez daha kaybettim o nüveye müdahil olma ihtimalime karþýn.

Korku saçan tüm o varlýklar ya da öfke ile hüsran arasýnda gidip gelen omuzdaþlarýmý varlýðýna asla inanmadýðým…

Yaðmalanmýþ duygularým yine hüzne sürükledi durduk yerde. Yine damlýyor yaþlar gök hepten delinmiþken. Oysa daha yeni parlýyordu güneþ. Fark eder mi ki… Etmez mi, hiç etmez mi… Ama varlýðýmýn yegâne kanýtý deðil mi bu duygu devinimi, ben sürekli evrim geçirirken. Kozamdan tam çýkacaktým ki… Çýkmalý mýydým sence… Unut, gitsin.

Aniden bir ürperti yaladý tenimi. Oysa soðuk da deðil hava. Ýlelebet süreceðini bildiðim o derin sessizliðe hüküm giydi evren. Tek ses yok etrafta. Kollayan bu naif duygular yine yaptý yapacaðýný.

Gönül okþayan bir nazarla bakmaný nasýl isterdim.

Nasýl isterdim tüm olumsuzluklarý bertaraf etmeyi ve yok etmeyi yokluðu ve ýþýk tutmak geceye yýldýzlarý koyup cebime ve nazarýnda âlemin sýðamazken yere göðe. Beyhude olduðunu bilsem de bu da benim zaafým. Ezelden beri oynaþmak hayallerimle seviþirken cümlelerle ve sýðamazken kabýma.

Dilim sivri olmadý olmamasýna da lakin hayallerim her dem hudutsuz. Gamsýz olsaydý keþke þu gönül keþke vara yoða dertlenmese.

‘’Anlatacak çok þey var yine de itimat olur mu kelimelere’’ deme sakýn. Ben diyeceðimi demedim henüz. Vakit varken koþmalýyým yakalayacaðýma emin olmasam da ama usanmadan ve canhýraþ bir telaþla. Sevgili gönül dostu Yunus Emre ne güzel eylemiþ:

‘’Biz sevdik âþýk olduk,

Sevildik maþuk olduk.

Her dem yeni doðarýz,

Bizden kim usanasý.’’

O yüreklerden biri madem benim yüreðim, ya öteki kimin?

Varsýn yalnýzlýða devinsin devran yüzü suyu hürmetine bitimsiz aþkýn, ne gam…

Her birimiz birer gezgin abdal deðil miyiz yeryüzünde ebedi sürgüne gönderilmiþken her ne kadar zaman zaman uzaðýnda olsak da bazý gerçeklerin ve yakalama umudu ile hayatý bir ucundan… O’nda yok etmek varlýklarýmýzý bazen baþlangýcý olmayan ve sonsuz ama o doyumsuz tadý kâinatýn kekremsi bir tat býrakýrken…