Kaygýlýydým fazlasýyla bir tür yadsýmak kendini belki de yadýrgamak. Gerçeði söylemek gerekirse inkâr etmek aslýmý. Kelimenin tam anlamýyla yüzleþmek kendim haricinde kim varsa. Sen, siz ve onlar; yakýnýmda uzaðýmda hatta hiç hâsýl olmamýþ kim varsa. Karanlýðýn içinden fýsýldayan bir sürü ses gaipten duyduðuma kanat getirdiðim ve akabinde yüksek bir seyir izleyen þüphelerim. Paranoya düzeyinde deðil zira tüm derdim kendimle hem de ezelden beri buna bir de dýþ mihraklar eklendi mi tam bir can pazarý. Yangýndan mal kaçýrýr gibi kimi görsem kaçýyorum. Kaçtýklarým yetmezmiþ gibi kelimeler sýrýtýp duruyor satýr aralarýnda. Telaþlý bir þekilde yazýyorum ve siliyorum. Koca bir metni yýrtýp paramparça ediyorum yarattýðým tüm karakterleri farkýnda bile deðilken tüm zararý kendime verdiðimin. Bu yetmezmiþ gibi harici güçler bir bir taarruzda. Sil baþtan… Susup dinliyorum çanak anten bile yetmez oldu algýladýklarýmý tanýmlamaya. Baþtan aþaðý gizem dolu çoðu insan ne kadar uzak ve silik olsalar da… Kendi siliklikleri yetmezmiþ gibi beni de silip sindirme telaþýndalar. Sil baþtan… Yeni bir yüz ve ruh nakli mi yaptýrsam diye de içimden geçirmiyor deðilim hani. En azýndan benzerlik teþkil ederim de yaþayýp gideriz yarýnlarý düþünme telaþý gütmeden.

Dün yakamý býrakmazken yarýnlar eklendi tüm basýncý ve zorba dayatmasýyla. Kimliðim, adým saným ve ismim cismim. Hatta kimlik numarama kadar… Ýsterseniz gizli kasamdaki tüm evraklarýmý da sunuma arz ederim. Saklayacak ne kaldý ki… Yoksa hepten kaybolsam mý diye esefle kýnýyorum kendimi… Üþengeç bir edayla giriyorum mahzene kapýlarý ardýna kadar çekip. Karanlýk bile yetmezken gizlenmeye bu sefer isyan ediyor en yakýn sýrdaþým:’’Ne kötülük yaptým sana da kýrmaya çalýþýyorsun beni, söyle nankör.’’ diye için için haykýrýyor sefil kalemim. Ýster bir iç hesaplaþma deyin ister ekleyin aklýnýza gelen tüm sýfatlarý ekleyin peþi sýra. Önyargýlar fazlasýyla demir atmýþ iken zihinlere canhýraþ bir telaþla kýsmaya çalýþýyorum kalemin sesini:’’Sus, bu kadar yeter. Diyeceðimizi dedik. Görmüyor musun, seni artýk sevmiyorum.’’

‘’Yalancýsýn hem de gördüðüm en mýzýkçý yalancý. Sen de biliyorsun ki aramýzdaki münasebet fazlasýyla bizi birbirine yaklaþtýrdý. Kendine bu kötülüðü yapmana asla izin veremem.’’

‘’Vakit doldu. Hadi, gidelim.’’

‘’Nereye istiyorsan git. Ama seninle gelmiyorum. Dönüp dolaþacaksýn ve tekrar geri döneceksin. Yeteri kadar vakit kaybetmedin mi?’’

Dönüp bakýyorum tüm o terk edilmiþliði ile masanýn tam da kenarýnda. Aðlamýþ mý ne? Aðlayan sadece bendim oysa… Yoksa mürekkebi mi akmýþ? Ne de olsa damarlarýnda dolaþan benimkinden farklý ama ayný yüreði paylaþýyoruz. Ellerimi boyuyor yýllardan beri ki en sevdiðim renk. Bazen siyah bazen lacivert boya bulaþýrken parmaklarýma silmeye dahi yeltenmem.

Geçmiþten miras aptalca bir alýþkanlýk olsa olsa gerçi klavye tuþlarý aldý onun yerini ama elimden pek de düþürmem gün boyu. Ne allýk ne pudra ne de ruj… Varsa yoksa renk renk kalemlerim. Makyajýn da bir yeri var ama kalemin yerini ne alabilir ki…

Garip týnýsý ve sessizliðimi içimi yakarken biliyorum ki benim sessizliðim de ona malum oldu kaç zamandýr.

Durduk yerde aramýza nasýl nifak sokulduysa paylaþýyorum üç beþ kiþiyle bu sefer kýrmak geliyor içimden. Nasýl saf ve nasýl masum bir aþk bizimkisi. Sokulgan ve sýcak kollarýna huþu içerisinde sýðýnmýþken teneffüs ettiðimiz havaya kadar iyi günde kötü günde beraber olmaya karar vermiþtik oysa üstelik birbirimize olan güvenimiz ve inancýmýz tamken.

Günlerdir hatta aylardýr bir dargýn bir barýþýk yaþayýp gidiyoruz. Tüm yadsýmalarýma tüm sanýlarýma raðmen adým kadar eminim ve kefilim en az iç dünyama kefil olduðum kadar. Beni ters yüz yapan her ne ise bir o kadar mutlu kýlan zira kocaman bir ayna ne zaman elime alsam peyder pey içimi dýþa yansýtan ve bu baðlamda tüm insanlarla aramda görülmez bir köprü inþa eden üstelik boydan boya ve gönülden gönle. Bu sayede hayatý ve dünyayý yeniden kucaklamadým mý…Bu sayede oksijenim bitmiþken yeniden nefes almaya baþlamadým mý…

Bu sayede binlerce sorunun cevabýna vakýf olduðum yetmezmiþ gibi gönlüne girmedim mi dostlarýmýn. Evet, inanýyorum ve biliyorum ki o benim ayrýlmaz bir parçam, tüm kýrýklarýmý toplayan, gönlüme enginlik kazandýran ve fersah fersah yol aldýðým.

Gel gör ki yeni kýrýklara ve kýrgýnlýklara da engel olamýyorum ama asgari düzeyde artýk kýrýlganlýðým zira hiç olmadýðý kadar tanýyorum artýk kendimi ve yansýtabildiðim kadar bir bir düþüyorum notlarý. Bazen çentikler atýyorum bazen karalýyorum ve sürekli umut ediyorum pembeye boyarken duvarlarýmý. Önceleri kalýn ve siyaha boyalý duvarlarým yavaþ yavaþ inceldi ve eskisi gibi set çekmiyorum hayat ile arama. Ýnanmayý seviyorum hatta yalanlara bile inanmaktan hicap etmiyorum. Gerçi nedir doðru nedir yalan arz edilen kesin bir ayýrýma gidemesem de en azýndan doðrularýmý halen savunmaya devam etmek inancýmý ve sevi yetimi daha da makul ve gözle görülür bir seviyeye getiriyor. Yalan söylemektense yalanlara inanmak daha kabul görür nezdimde her ne kadar zaman zaman kabul görmesem de.

Yine de ve yeniden iyi niyetimi koruyup kollamak payýma düþen en azýndan Yaradan’ýn nezdinde kabul görmek adýna. Anlamak ya da anlaþýlmak fazlasýyla önem arz etse de inancýmý yitirmemek adýna bu dostluðu bozmak aslýmý inkâr edip kendime ihanet etmekle eþ deðer. Ne varsa geride kalan mademki beraberce sünger çektik bu dostluðun meyveleri deðil mi gönül bahçemdeki dostluklar ve bana sunulan güzellikler dokunmaya hatta bakmaya dahi kýyamazken. Bu baðlamda tüm dostlara selam olsun sevgiyi duyumsayan ve sevi yetisiyle donatýlmýþ tüm yüreklere…