Rutin bir süreç çepeçevre esir aldýktan sonra yakýnsam ne çýkar. Olup olacaðý buydu belli ki. Ötesi belirsiz dolu bir girdap iken varsýn seyrelsin zaman.

Ümitvar bir tasavvur ise hiç olmadýk biçimde hala varlýðýný sürdürmekte. Bu da akýllanmamanýn bir sonucu iþte.

Sonbaharýn hüznü mü bana bulaþtý benim duraðanlýðým mý eþlik etmekte gökyüzüne bu da ayrý bir soru iþareti istemsiz ve belirsiz bir o kadar…

Merak katsayýsý inanýlmaz yüksek bir rakýma ulaþtý. Konu neyin ne olduðu deðil asla, sadece geliþmiþ bir endiþe duygusu peyder pey esareti ile nefesleri kesen. Oysa haricimde merak eden kimse de yok besbelli. Ölüp kalsam saðýr sultan duyacak ama sesim oralara ulaþmayacak endiþesi yüreðimi daðlamakta.

Zaten ben iliþiðimi kestikten sonra ölsem kalsam ne deðiþecek ki…

Depresif düþünceler bir bir raks ediyor yine olasý mutsuzluðuma hala alýþamamýþken.

Ayný yerden geçiyorum belki bin kez. Ayný yüzleri görüyorum ve hep ayný, yakýcý sancýyý duyuyorum en derinden. Tam da limonata gibi hava: Ne soðuk ne de sýcak. Belli belirsiz bir ürperti vücudumu yalarken… Þifayý kaptým desem, yeridir. Nemli gözlerim nezleden olmasa da hiç bozuntuya vermiyorum. Grip oldum, deyip geçiþtiriyorum. Öylesine alýþtým ki artýk hüzne ve buðulu gözlere yadýrgamýyorum, desem yeridir.

Umarsýz bir zihniyet olabildiðince ve alabildiðine uzak ve sessiz. Ah, o sessizlik. An geliyor volkan gibi kavuruyor içimi ve baþlýyorum mýzmýzlanmaya. Ama söz verdim yolumdan geri dönmeyeceðime. Belki de benzemediðim için kimselere de kararým bu doðrultuda. Olamam, olmamalýyým. Yoksa olsam her þey yoluna girer mi? Ýþte yine telaffuz ediyorum adýný oysa zikretmediðin basit bir kelime iken ismim ve asla da önem arz etmeyen. Kim bilir, belki de hiçbir zaman kayýt altýna alýnmamýþtýr her ne kadar aksini savunmuþ olsan da…

Dik olmalýyým, biliyorum zaten hep dik tutmuþumdur baþýmý kendimi bildim bileli. Vakur duruþumu kaybetmedim aslýnda kaybolan sadece hayallerim.

Plan, program yapmaktan artýk imtina ediyorum. Ne zaman tutturdum ki hedefi. Aslýnda ortada hiçbir zaman hedef diye addettiðim bir mefhum da yokmuþ. Sadece soyut ve ulaþýlmaz binlerce sanrý ve hayal bulutlar kadar eriþilmez. Neye eriþebildim ki þu ahir ömrümde. Toz kondurmadýðým kim gelip de okþadý baþýmý? Kim seslendi ismimle endiþe duygusuyla? Kim yorulduðum yere köprüler kurdu annem ve babamýn haricinde. Kýymetini bilememiþim zamanýnda ve asla da þükretmemiþim demek ki. Yoksa böylesine hayýflanmazdým.

Gönülden dilerdim tüm imkânsýzlýklarý gerçeðe dönüþtürmeyi. Adý üstünde imkânsýz iþte…

Sýrra kadem basalý çok oldu arkamý dönüp gittiðim o günden beri. Yoksa hiç mi var olmamýþtým? Kim bilir belki de bir büyü idi yaþadýðým hatta efsunlanmýþtým yanýnda sesini her duyduðumda.

Baþý var mýydý da sonu olsun yoksa sonu baþtan belli bir rivayet miydi kulaktan kulaða dolaþan.

Sýnýr ihlali olmuþ bir yaþam hikâyesi bir o kadar belirsiz ve kayýt dýþý.

Olup olan sadece hüzün ipime sardýðým, eklediðim yeni üzüntüler.

Yanlýþ zamanda ve yanlýþ bir mekândayým. Hep yanlýþlýkla geçmiþ koca bir ömür. Hep ama hep yanlýþ insanlar yolumun kesiþtiði. Ve yanlýþ, sakýncalý duygular hissetmemem gereken. Bir sürü mecburiyet bir o kadar. Kýlýfýna geçmiþ sayýsýz yalan, çehresini gizleyen garip bir insan topluluðu. Az çok öðrenmiþ olduðum kýsýtlý bilgimle teþhisi konduruyorum kendime. Bir o kadar koþuþturan, metanetsiz insanlar etrafýmda canhýraþ telaþla bir yerlere yetiþmeye çalýþan. Biliyorum ki; tespitlerde bulunma hakkým yok ama bariz bir kýzgýnlýk ve öfkeyle sayýp sövüyorum içimden. Bu sefer Yaratan’ýn varlýðý ile yüz yüze geliyorum ve savunmaya geçiyorum kendi dilimde: ‘’Rabbim, ne suç iþledim de bana bu cezayý verdiler,’’ diye ve korkuyorum bir yandan. Korktuðum tek ve yetkili mercii zira O’nun gözünde hepimiz eþit deðil miyiz ve af diliyorum. Zira kýzma hakkýmý elimden alýyorlar ve durduk yerde sorguluyorum kendimi bir kez daha. Bir kez daha hatta milyon kez. Haricimde kim varsa defalarca sorgulandýðýmý bilmek ayrýca yakýyor baðrýmý. Yakan, yýkan sayýsýz mefhum ve tanýmlama olarak adý ‘’insan’’ diye nitelenmiþ.

Niteliklerim ve niceliklerim bir birine giriyor bir kez daha…

Karýþýk, karma karýþýk hatta yýlgýn belki de fazlasýyla tepkisel.

Adýný koyamadýðým sayýsýz devinim alabora olduðum.

Sýfatlar, betimlemeler, yargýlar bir o kadar densizlik. Herkes her þeyi kendinde hak bulurken bir kez daha ve daha da yakýnlaþýyorum O’na. Sevgisini benden esirgemeyen yegâne güç. Sevmekse taptýðým ve himayesinde olduðum Ýlahi Kudret.

Neden, diye sorgulamayý býrakmalýyým belki de yoksa býraktým mý… Miladým olan sayýlý günlerden biri yine kendimi bulmaya çalýþtýðým.

Dönüyor dünya ve hýz da kesmiyor. Baþým dönüyor bitimsiz bir tempoyla. Hayra alamet deðil, deme hakkým da yok ayrýca. Kim bana neyin hakkýný vermiþ de kendimde böyle bir hak bulabilirim.

Sýnanmak bu olsa gerek. Oyuncaðý kýrýlmýþ hatta parçalanmýþ bir çocuðun gözyaþlarý gibi çaðlarken gözlerimden yine inkâr ediyorum aðladýðýmý. Mutluluk nidalarý çýnlatýrken yeri göðü karýþýyorum insan içine.

Farkýndayým farkýndalýklarýmýn ve farkýndayým fark edemediklerimin. Fark edilmek iyi mi kötü mü diye garip bir tezahür yansýyor bu sefer ne varsa yansýttýðýma muhalif.

Etrafta uçuþan serçeler nasýl da mutlu. Nasýl da basit bir hayatlarý var bir o kadar naif ve kýrýlgan. Benzeþtiðim tek nokta da bu, onlarla.

‘’Keþke uçma yetim olsaydý ve uzaklaþsaydým bu yoðun ve anlamsýz duygularla sarmalanmýþ dünyadan,’’ diye düþünüyorum bir yandan.

Gerçek yüzlerini gördüðüm hayal ötesi sanrýlar can yakmaya devam ederken gerçek yüzümü saklamadýðým için bir o kadar hayýflanýyorum diðer yandan. Haksýz da deðilim zira.

Muhafaza ettiðim o sessizlik ket vuruyor dilime bir o kadar yalýn ayak düþlerim ile cebelleþiyorum: Ha oldu ha olacak, derken dönüp bakýyorum aynaya ve esefle kýnýyorum kendimi. Yalýn, pür-ü pak bir tezahürü iken tüm yansýyan suçu yine yýkýyorum kendime ve katmerli düþünceler silsilesine.

Duyuyorum sesini hem de uzak diyarlarda iken. Fýsýltý dahi olsa duyuyorum. Renkleri boyuyorum çýplak ellerimle. Yüzüm gözüm bulanmýþken gökkuþaðýnýn renklerine kararan hava korkutuyor. Yine karanlýk çöktü, haznesi daraldý göðün ve yerle birleþti kara bulutlar.

Ölüm kadar gerçek varlýðýn. Ruh kadar hafif þu elimde tuttuðum yürek. Bir o kadar savunmasýzým hem de hiç olmadýðý kadar. Yine kýzýyorum kendime, lanetler yaðdýrýyorum karanlýða. Ýþte kayboldum yine. Az çok bulmuþken gerçek olduðuna inandýðým o sureti çalýyorlar benden hem de ne var ne yoksa koparýp alýyorlar kanarken.

Susmalýyým, susuyorum da. Hep susacaðým da. Susmalýyým. Konuþma hakkýmý aldýlar elimden. Yaþama hakkým çoktan çalýndý.

Gün de an da zaman da seyrelmekte. Ey, ahir zaman neylersin, söyle…

Mevsimler gelip geçerken meçhul son bir adým uzaðýmda, göz kýrpýyor çapkýnca. Ýklimler deðiþirken ikilemler sarýp sarmalýyor. Algýlarýmý zorlasam da hala duyuyorum sesini. Seçme þansým olsa bile erteliyorum hayatý tüm ömür ertelediðim gibi…