-meli, -malý…

Ne yazýk ki benim boyunduruðum hep ama hep bu istikamette oldu hem de kendimi bildim bileli.

Þu da bir gerçek ki; hep þikâyet etmiþimdir uygulanan yasaklardan ve beni yönlendiren öðretilerden.

Evet, baba, sana yazýyorum bu satýrlarý: Gözünden sakýndýðýn o küçük kýz çocuðu hala muhafaza ederken tüm deðerlerini. Bana öðrettiðin ne varsa ve kýsýtlama getirdiðin tüm o konular. Açýlýmýný býrak, baba. Haklýymýþsýn sen hem de çok haklý. Þimdi bir kez daha anlýyorum gerçekler yüzüme bir bir çarptýkça.

Sanýrdým hatta emindim o içine düþtüðüm kuyudan nasýl çýkacaðýmý. Aslýnda ne bir kuyuya düþmüþüm ne de bir kýskaçmýþ etrafýmda var olduðunu sandýðým. Tam tersine bir bahçeymiþ içinde bulunduðum. Ve o bahçede hep yalnýz olduðumu varsaymýþtým. Deðilmiþim oysa hem de hiç…

Evet, çok þey ve sarf ettiðim tüm o mücadele karþýlýksýz kaldý ve kalmakta da. Geri dönüþümü olan poþetler bile varken ne garip ki; karþýlýðýný bulamadým hiçbir duygumun ve fiiliyatlarýmýn þu ahir ömrümde. Garip ve bir o kadar üzücü, diye inan ki tek bir kelime zikretmeyeceðim. Sanýrým acýlarýmdan besleniyorum ben ve tüm o yoksunluklardan. Ne zaman ki kýymet versem haricimdeki insanlara hatta basit objelere herhangi bir yansýma göremediðimi zannetsem de bir bakýyorum ki; týrnaklarýmý geçirmiþim duvara tam da düþtüðümü sanýrken üstelik tek tutunacak bir dal bulamazken.

Artýk sorgulamayý da býraktým, baba. Ne seni sorguluyorum ne getirdiðin yasaklarý ne de tüm o kýsýtlamalarý. Zira sen gittikten sonra da fazla bir þey deðiþmedi. Ben yine ayný Gülüm’ümüm. Þimdi görüyorum ki; o dikenler ilk günden beri çevrelemiþ yapraklarýmý yoksa nasýl muhafaza ederdim kimliðimi: Çoðuna göre çocukça ve aptalca olsa da.

Ýçimde olan ya da olmayan her ne ya da her kim ise. Ama o kaybetmediðim tek ve en asil mefhum:’’Sevgi.’’

Bana sevgini gösterirdin ya da göstermezdin. Asla bunun tartýþmasýný yapmayacaðým. Ama ne zaman hasta olsam; beni battaniye sarar ve terleyip o soðuk algýnlýðýmýn geçmesini beklerdin. Þimdi düþünüyorum da; bundan daha büyük bir sevgi olabilir mi…

Hele ki ilk gençlik çaðlarýmda, nasýl gurur duyardýn benimle… O küçük kýz çocuðu gözlerinin önünde genç bir kýza dönüþürken.

Ve gurur duyduðun pek çok þey.

Üniversiteye girdiðim o ilk yýl… Gerçi okuduðum bölümden pek hoþnut olmasam da, okul sonrasý birlikte yapacaklarýmýzýn hayalini kurardýk geceleri oturup saatlerce konuþurken.

Hep derim baba: Çok ama çok erken gittin. Sandým ki; senden sonra alabildiðine baðýmsýz olacaðým. Olmadý, olamadým çünkü o kurallar ta içime iþlemiþ ve gerçek anlamda seninle hem fikirmiþim.

Koruman gereken onca þey ve onca insan. Ya þimdi…

Eðer ki hala aynaya bakýp kendimle gurur duyuyorsam bu, hep vicdanýmýn sesini dinlediðim içindir.

Asla vicdansýz olmayý beceremedim baba. Çok kýrgýným ve binlerce parçaya bölündüm ama buna raðmen içim o kadar rahattý ki. Çünkü kýrmanýn kýrýlmaktan bin kat beter olduðunu biliyorum.

Kýrmayý beceremezken varsýn kýrýlayým. Varsýn tekrar bir araya gelmesin o parçalar. Sonuçta benliðimi ve kiþiliðimi bir bütün halinde muhafaza ediyorum ya…

Ve anladýðým bir gerçek daha var ki; aslýnda senin arayýþýnýn bir uzantýsýymýþ benim dünyaya gelmem. Her ne kadar on sene sonrasýnda bir kardeþe sahip olsam da ben senin hep ama hep ilk göz aðrýn olarak kaldým. Bu yüzden kendimi hep özel hissetmiþimdir. Anneme göre, bir pýrlanta ve diðer insanlarýn gözünde koca bir hiç olsam da. Umurumda deðil artýk çünkü her geçen gün ve yaþadýðým her yenilgi beni daha da güçlü kýlýyor ve Allah’a daha da yaklaþtýrýyor.

Sevmekten vazgeçemiyorum baba. Nasýl bir duygu ise bu bana bahþedilmiþ. Nefret etmeyi de beceremiyorum. Zira ne zaman birilerinden nefret etsem içimdeki sevgi köreliyor. Bu yüzden ya çok seviyorum ya da hiçbir duygu taþýmýyorum. Sevince en az kendim kadar seviyorum üstüne üstük hatta daha da fazlasýyla. Anlama eðiliminde olmayabilirler bu da pek bir önem teþkil etmiyor. Ve þunu diyorum kim varsa yanýmda ya da karþýmda:

-Ben iki kiþilik de severim…

Anlayacaðýn, babacým; hala uçuk hayalleri olan o kýz kimliðini muhafaza etmekte.

Çok zaman geçti üzerinden ama dün gibi tüm anýlar taptaze.

Ne gördüm þu hayatta, diye ara sýra hayýflansam da sahip olduklarým ile mutlu olmaya çalýþýyorum. Peki, neye sahibim, diye sorgulamaktan kendimi alamasam da. Tam bir kafa karýþýklýðý anlayacaðýn…

Beklentileri nedir insanlarýn diye oturup düþündüðümde bu sefer inanýlmaz zorlanýyorum çünkü herkes kafasýnda farklý senaryolar üretip farklý beklentilere giriyor. Mademki kafalarýndaki resme uymuyorum suç ben de mi, diye artýk sormaktan vazgeçtim.

Benim kafamda hiçbir resim yok ayrýca. Olanla yetinmek tek ilkem olduðu için sahip olamadýklarýmýn arkasýndan sadece gözyaþý döküyorum. Yoksa ne isyan ne de nefret. Ýsyaným olsa olsa haksýzlýklara hep de maruz kaldýðým ama bunun da bir çaresi yok ne yazýk ki.

Hala komiðim hala çocuk ve bir o kadar zor. Zoru sevmek suçsa suçluyum. Zor bir insan olmanýn getirisi olsa gerek.

Býraktýðýn gibiyim, kýsaca: Hala mýzmýz, hala arayýþýný nihayetlendirmemiþ ve bir o kadar umut dolu.

Býraktýðýn gibiyim, baba: Hala senin ilk göz aðrýn özlemleri ve hayalleri olan…