Önem arz edip etmemenin ne derece önemli olduðunu artýk önemsemek gibi bir kaygý taþýmamaya baþladým son zamanlarda. Neye ya kime önem versem önemsiz olduðu için ikinci þahýslarýn nezdinde üçüncü þahýslarýn neden ve hangi kýstaslarý baz alýp umursadýklarý umursamadýklarýmý ya da umursamadýklarý umursadýklarýmý hiç mi hiç önem ihtiva etmiyor.

Saklý gerçekler her ne kadar kendini ifþa etmese de saklý olmayan fiiliyat ve düþüngeçlerimin her nasýlsa ters teptiðini çok net gözlemledim.

Her nasýlsa bu güne kadar kimsenin umurunda deðilsem gördüm ki içsel yolculuðum oldukça sýkýntý yaratmakta her ne kadar duruma muktedir ve müdahil olmayanlarýn nezdinde önemsizmiþ gibi yansýsa da. Neden mi bu sonuca vardým…

Sanýrým hatta eminim ki devinim muktedir tüm bu olanlara. Görüp de anlatamadýðým farkýna varýp uzaðýnda kaldýðým onca þey ve dolayýsýyla da onca insan.

Sevmek de iþe yaramýyor çoðu zaman. Oysa her þeye muktedir diye bilirdim. Sanýrým an itibariyle sakýncalý bir duygu üstüne üstük. Sevmekten uzak ve sevilmeyi yadýrgayan bir sürü sýfata sahip bir sürü kimlik. Ne de olsa yok bir kimliðim. Kayýp da olsa hükümsüz de kalsa bir o kadar hükümler verileceði kadar veriliyor.

Aksi takdirde iþleri rast gitmez.

Hayýr, ne kýnamak ne de yermek tam tersi hedef tahtasý her seferinde tam isabet.

Sevmek mi dedim sahi neydi ya da kimdi en çok sevdiðim. Diyeceðim kadar dedim ve döndüm arkamý gittim de çoktan. Belki de sýrnaþýk betimlemelerimin canhýraþ haykýrmasý önemli diye arz edip beyanatta bulunduðum.

Zaman da mekân da hiç mi hiç kabulüm deðil üstelik. Zira boyut deðiþtirmem an meselesi. Sadece düþünmeli ve odaklanmalýyým gitmek istediðim ana, mekâna ve kimse yanýnda olmak istediðim. Evet, göreceli bir kavram adýna zaman, mekân ve sevgi denen.

Her nasýlsa þikâyet etmek, yermek göze kolay gelmekte sevmekten yana þüphesi olanlarda ve sevilmekten ürken zihniyetlerde.

 Tam anlamýyla hastalýklý bir zihniyet sevgiye bu denli þüpheyle yaklaþanlarda.

Çok þeyden korkmuþumdur ömür boyu; ölüm en baþta olmak üzere ama ne yalnýzlýktan korkarým ne pejmürde bir kimliðe bürünmekten ne de karanlýktan.

Ölümün kýyýsýnda dolaþýp yeniden kavramak yaþam çizgisini ya da karanlýkta kalmak. Ne fark eder ki yeter ki kalbiniz kararmasýn ve gözünüzü karartmayýn haris ruhunuzun depresif kontaðýný açmak adýna

Yalnýzlýk mý… Kalabalýðýn içinde yalnýz kalmaktansa daha kabul görür tek kiþilik yalnýzlýk. O kadar da uç boyutlu deðil üstelik hatta ve hatta pek çok getirisi de var. En azýndan maneviyat güçlenebilmekte yalnýzlýðýn kýyýsýnda gezinirken. Ne korkunç ne de imkânsýz.

Kimlik saptamasý yapmak gerekirse de disosiyatif bir kiþilik bozukluðundan bin kez iyidir ünvansýz bir yaþam. Nice insanlar tanýdým o parlak ünvanlarýnýn gölgesinde sanrýlarla yaþayan.

Sayýsýz insan tanýdým her þeyle ve herkesle özdeþleþip kendini bir kez bile sorgulamayan.

Bu yüzden kýsa bir zaman dilimi de olsa psikolojinin gizemli koridorlarýnda dolaþtým.

Kitaplarýn arasýnda boðulurken gördüm ki pratiðin teori ile kanýtlanmasý ve kanýksanmasý hiç mi hiç gerekmiyormuþ. Pek tabii ki katkýsý da oldu diðer yandan en azýndan insanlarý gözümde büyütmemin sancýlý bir devinim olduðunu gördüm.

Evet, durum bu. Farklý sularda yüzmek demek deðil ki bilgi eksikliði önem arz ediyor. sandým ki hatta ve hatta halen de sanmaktayým ki branþlar, kümülatif bilgi tabaný ve yaþanmýþlýklar bizi birbirimizden farklý ve üstün kýlmakta.

Asla ve asla hakkýmýz yok üstünlük taslayýp yargýlamaya ve yerden yere vurmaya.

Ýþin tek sýrrý gerçek manada vakýf olmak insanlýðýn hassas noktalarýna.

Yermeden, üzmeden ve ötelemeden þartsýz koþulsuz sevip kabullenmek. Peki, ben bunu yapabiliyor muyum…Çok isterdim ama bayan mükemmel olma gibi bir iddiam asla olmadý. Gerçi mükemmeliyetçi ve muhalif düþünce yapýmla mümkün mertebe hakkýný vermeye çalýþýyorum yaþantýmýn ve yaptýklarýmýn ama bir gerçek var ki aðzýmla kuþ tutsam da yaranamadýðým sonsuz sayýda insan var. Ve ne yazýk ki kolumu kanadýmý kýran da sadece ve sadece farklý olmamýn insanlarda yarattýðý düþ kýrýklýðý ve ikilem.

Ne yaþýmýn insanýyým ne de çaða ayak uydurabilmekteyim. Dediðim gibi boyutlar arasýnda gidip gelmek en çok haz aldýðým garip evet garip bir mefhum. Yeri geldi mi otuz sene öncesi ve yeri geldi mi uçuk hayallerim beni nereye taþýrsa. Bu yüzden de hiçbir baltaya sap olamadým. Biraz tembel, biraz baþýna buyruk ve biraz da muhafazakâr. Aslýnda nerede hangi kelimeyi kullanmam gerektiðini de bilmiyorum zira günümüz itibariyle tüm kelimeler ve kavramlar birbirine karýþtý.

Modernize edinmiþ bir yaþam kimine ters gelirken muhafazakâr bir bakýþ açýsý da bir diðer kesim tarafýndan yadýrganabilmekte.

Bu yüzden hangi gruba dâhilim diye ömrüm boyunca kurcaladým zihnimi ve gördüm ki kendi akýmýný yegâne temsilcisi ve hiçbir yandaþý olmayan bir faniyim. Ýþte tek ortak noktam bu insanlarla: Fani olup ayný gidiþatýn yolcusu olmak ve zamaný tüketmek kendimizi kandýrýrken.

Bir yönüyle hangi hipoteze destek versem sonuçta yine olan bana oluyor.

Mutsuz bir kimlik bile demoralize etmekte ve diðer taraftan yeri geldi mi þen bir kahkaha tepki çekebilmekte. Bu yüzden hiç gruba dâhil olmadýðým için artýk yadsýmýyorum farklýlýðýmý ve her düþünce yapýsýný da saygýyla karþýlýyorum her ne kadar içimde biriken tüm yanýlgý ve hayal kýrýklýðý çoðu için önem arz etmese de…

En azýndan zararsýz bir yaþantý sürdürmek olmalý bireysel felsefemiz ve mümkün mertebe insanlýðýmýzý bir üst noktaya taþýmak.

Yapabiliyor muyum… Bunu ne iddia ederim ne de inkâr ederim. Sadece içimden ne geliyorsa ve sadece O’ndan gelenlerle yetinip þükretmek.

Aslýnda bu da yeterli deðil bazýlarýnýn nazarýnda ama þu bir gerçek ki her þeyden ve her türlü zihniyet ve fiiliyatýmdan sadece ve sadece ben mesulüm her ne kadar ahkâm kesenlerin sözleri tükenmese de…

Bu yüzden yalnýzlýk asla korkutucu deðil ve bir o kadar mutsuzluk zira mutluluðun neyle ilintili olduðu önem arz eden. Yeri geldi mi yakýnýnýzdakinin yüzünde beliren bir tebessüm ya da basit bir sözcük bile mutluluk kývýlcýmlarýný yakabilmekteyken býrakýnýz geniþ açýlýmlý olaylarla kýsýtlayýp kendimizi neþemizi kaçýrmayalým.

Üstelik mutluluk da yalnýzlýk da göreceli kavramlar.

Týpký biz insanlarýn düþünce ve duygularýnýn baþkalarýnýn gözünde göreceli olmasý gibi.

Sayýsýz beklenti, hýrs, paranýn tesiri… Gerçi parasýz adým bile atamýyoruz ama paraya tapmaktansa ideallerim beni yönlendirdi ömür boyu. Ýþte bu yüzden akýlsýz baþýmýn cezasýný yine aklým çekiyor ne yapsam da telafi etsem yarým býraktýklarýmý diye…

Endiþem kalmadý artýk. Ne hýrsým ne de sonsuz hayallerim. Hala koruyup kollasam da hayallerimi zamanýn akýþýna býrakmanýn en güzeli olduðuna vakýfým özellikle son iki yýldýr.

Hatta son bir yýldýr yenilgilerim arttýkça hiçbir þeye muktedir olmadýðýmý gördüm.

Üstelik neyin garantisini verebiliriz ki gidiþata müdahale edemezken.

Ya da sonsuzluða vakýf mýyýz sonsuz isteklerimiz ve egomuz bas bas baðýrýrken.

Yanýlgýlar, kanýksananlar ve gerçekler. Görmek istediklerimiz deðil asýl görünen her ya da ne ise.

En azýndan sevmeyi, sevilmeyi ikinci plana atmadan aydýnlýk bir yolda yürümeye gayret etmek tüm o karanlýða raðmen. Tek bir dokunuþ bile nasýl ýþýk olabilmekte ya da tek bir sözcük hatta basit bir duygu ve düþünce transferi bile.

Sözcüklerin yetersiz kaldýðý bir an yine. Tüm duygu aktarýmýmla nihayetlendiriyorum her ne kadar kifayetsiz kalsam da an itibariyle…