Bir kez doðdum belki de her gün yeniden doðuyorum ve karanlýk çöktü mü yeni bir evre baþlýyor. Hep hapsolduðum o evre, binlerce evrim geçmiþten uzanýp beni yakalayan ve tutsaklýðýndan kurtulamadýðým.

Ne rehaveti vazgeçmelerin ne yadsýnmayý bertaraf etme kaygýsý ne de kabullenmekten bir adým uzak. Sayýsýz kabulleniþ tarafýmca hazmetmekle mükellef olduðum.

Hiçbir baltaya sap olamamak belki de sanýrken kabul görmenin tam da odaðýnda.

Baltayý taþa vurmak her seferinde kanat açmýþken eriþeceðimi sandýðým ufuklara.

Kabul et ya da inkâr et, ey gönül… Ýstediðin kadar o kýsýtlý mecrada yelken aç tutsak olduklarýna hem de hiçbir kaygý gütmeden.

Devam et ya da süreci baþtan iþlet nereye yönelmek istiyorsan. Kolaysa hükmet ve kolaysa izin ver hükmetmelerine.

Tutkunun kapsama alaný nasýl da geniþ ve tutuklu olduðum o dar hücre kiminin gözünü çoktan boyamýþ. Belki de elime alýp boyamalýyým kara gölgeleri ve belki de geride býrakmalýyým. Çok can yakacak bunun bilincinde olduðum için mücadelemi yarým býrakamýyorum. Ya o küçük çocuk yine avaz avaz baðýrmaya baþlarsa… Dayanamam, bir kez daha öksüz býrakamam o küçük kýzý. Henüz o kadar masum ve korunaksýz ki. Sýðýnýp sýðýnacaðý son limanda terk edemem onu bir baþýna. Çok yalnýz ve bir o kadar mutsuz eriþilmezliðin kýskacýna takýlýp kalmýþken.

Kolay mý büyüttüm onu her ne kadar inkâr etse de zekâ yaþýný. Çocukça yanýlgýlarý az mý hüsrana uðrattý onu ve kaç kez öldü. Ve yeniden doðdu üstüne baþýna bulaþan küllerinden.

Aþk dilinde nüksetti kelimeleri, sýðýndý sevginin o haþmetli gölgesine ve nefreti bertaraf etti bilmemek adýna ve yüksünmedi de bundan.

Yenilgileri kabul etmek kolay olsaydý savaþlar çoktan sona ermiþti ve ermiþti insan yiðitliðin o þerefli mertebesine. Bir nebze de olsa mümkün olsaydý keþke kavþaklarda nihayete ermemesi düþlerin. Gel-git onca zaaf nasýl da hükmediyor kýt kanaat sevgiyi nasýl da pay ediyor yürekte: Bir sana bir bana…

Kýlýfýný hazýrladým mazeretlerimin. Ýster gerçek belle isterse savur gitsin ve toz duman et. Tarumar olmuþ bir benlikten ne varsa kalan geride çoktan hazýrým pay etmeye.

Cebelleþemem artýk, ne gücüm kaldý ne de hýrsým. Dingin bir ömrün kýyýsýnda yaþlanmak en güzeli saflýðýn tüm getirisiyle en az ya da en çok ne varsa heybemde bana dair biriktirdiðim bölüþmek adýna.

Savruk bir o kadar ya da durgun sular kadar sessiz. Sanma ki sükûtum ikrardandýr. Sanma ki gözyaþlarým mutluluktandýr. Sanma ki vazgeçtim her ne kadar meyletsem de.

Çarptým kendimi sayýsýz terk ediþlerle ve böldüm yalnýzlýða ve tekrar çarptým sevginin mutlak deðeriyle. Ve elimde kocaman bir yürek tam da kýyýsýnda ve odaðýnda hayat dediðin o çekilmez çilenin. Biraz muðlâk ama bir o kadar da tiryakisi olmuþken nasýl bu iksiri içmem. Anýmý yaþanýr kýlan ve müphem sorularýmýn tek sýðýnaðý ve o korunaklý dünyamýn mihenk taþý.

Ne geçerim ne haykýrýrým. Usul usul yaþlarým derbeder ederken sadece susar ve beklerim: Tüm kifayetsizliðimle, tüm sabrýmla ve tüm açýlýmýyla duygularýmýn o sessiz duraklarýnda. Eþlik eden olsa da olmasa da ve her ne kadar inkârý mümkün olmasa da…