Tasavvuf…

Her þeyin Allah’tan geldiðini bilip kabullenmek. Nasipte ne varsa razý gelip þükretmek.

Hiçbir olay Allah’ýn hükmü dýþýnda ne vuku bulur ne de seyri deðiþir.

Dolayýsýyla tasavvuf her þeyin Allah’tan olduðunu bilip olanlara kýzmamaktýr. Tüm olanlar ve olacak ne varsa ezeli nasiptir.

Ýslam dini bütün dinleri içeren ve ilimin en kuvvetli biçimde tezahür edip açýklandýðý bir dindir. Kýsaca Ýslamiyet herkesin kendinden çok þey bulduðu evrensel mahiyette olma özelliðini hep taþýyacaktýr.

Diðer bir deyiþle tasavvuf, insanýn insanlýðýný keþfe çýktýðý ve insanýn insanlýðýný bulma yoludur. Bu açýdan yaklaþýlýrsa; tasavvuf dinin güzel ahlakla yaþanmasýdýr. Edep, tasavvuf anlamý taþýdýðý için edepli yaþamak her yaradýþta, her yaþantýda ve tüm gidiþatta Allah’ýn isimlerini görerek hiçbir þeyde Allah’ýn haricinde bir varlýk olmadýðýna kanaat getirip, yegâne varlýðýn ve en büyük gücün yüce Allah olduðunu idrak edip kabullenmektir. Ve diðer bir açýlýmla mutasavvýf bunlarý gönülden ve derinden yaþayýp hisseden kiþidir.

Mevla’ya giden tek yol aþktýr. Tevazu ile adýmlanan bu yolda tüm duygular nihayette aþka dönüþür. Bu yüzdendir ki aþk denen mefhum insanlýðýn elindeki en etkili ve de tek silahtýr. Gönlümüzü ruhumuzu temizleyen ve bizi hakikate ulaþtýran en yüce mefhum.

Biz kullarýn Mevla’ya duyduðumuz bu yoðun duygu ile her daim diri kalmak bizi biz yapan ve tek mefhum ve kâinatýn tüm sýrrý iþte tam da burada vuku bulur.

Yüce dinimiz evrensel mahiyette tüm insanlýðý bir arada bulunmaya çaðýrdýðý için ezelden ebediyete Ýslamiyet evrensel olma özelliðini sürdürmüþtür ve sürdürecektir de.

Ne nefret barýnýr dinimizde ne de öfke. Tüm menfi duygularýn bertaraf edilmesi dolayýsýyla da hoþgörü ve sevgi hep ön plandadýr.

Hz. Ali Sultan’ýn; ‘’Bu dünyada ilmin sonu cehalettir.’’ Sözünü feyiz aldýðýmýzda göreceðiz ki ne öðrenmenin ne de bilginin ve ilmin sonu var.

Bir kýlavuz niteliði taþýyan Mesnevi hep þunu savunmuþtur: ‘’Kötülük biz insanlarýn bakýþ açýsýndan doðan menfi bir duygu olduðu için, hepimizin özünde temizlik ve saflýk vardýr.’’

Ýlahi bir mefhum olan aþk ile hidayete ermek öyle olasýdýr ki aþký âlemin yaratýlýþ sebebi olarak tanýmlayabiliriz.

Ýslami açýdan irdelediðimiz zaman aþk iki kola ayrýlýr:

-Beþeri Aþk ve

-Ýlahi Aþk

Mecazi aþk olarak da tasvir edebileceðimiz beþeri aþkta insan dünyevi bir duygu ile baðlanýr karþýsýndakine.

Ýlahi aþkýn boyutu çok daha engin olup, biz kullarýn Rabbimize duyduðu engin sevgi ve ulaþma arzusu ile dolu olmamýzdýr.

Büyük mutasuvvuflar her ikisini de ayný potaya koymuþlar ve ilintili gördükleri bu iki seçeneði birini diðerine ulaþmada vasýta olarak görmüþlerdir.

Biz insanlar mecazi aþk vasýtasýyla yolumuzu bulup Ýlahi Aþký duyumsarýz. Kýsaca hakiki aþka giden yolda köprüdür mecazi aþk.

Mecnun’un Leyla’dan Mevla’ya ulaþmasý, Ferhat’ýn Þirin’e baðlanmasý gibi örnekler de verebiliriz.

Bununla birlikte Mevla’ya ulaþmak için her zaman için mecazi aþk gerekmeyebilir de. Ýki aþk arasýnda bir duraklama alaný olarak platonik aþký ya da bir diðer deyiþle felsefi aþký da irdeyebiliriz.

Yunus Emre’nin dizelerinde dediði gibi:

‘’Ýþidin ey yarenler

Hem cefadýr hem sefa

Kýymetli nesnedir aþk

Hamza’yý attý Kaf’a.’’

Bir diðer açýlýmý ise Ýlahi aþkýn; gönlün Allah’a verilip addedilen paye meselesidir.

Temeli aþk ve cezbedir tasavvufun. Cezbeyi tanýmlamak gerekirse; irade dýþý Allah’a yönelip, Ýlahi aþka vakýf olmaktýr. Ne zatýný tasarlamak mümkündür O’nun ne de tahayyül etmek. Ve biz kullar ibadetlerimiz vasýtasýyla bu yüce duyguya nail oluruz. Hisseden nefsimiz deðil ruhumuzdur.

Mutasavvuflarýn övdüðü ruhun karþý cinse olan aþký olan beþeri aþk yine onlar tarafýndan Ýlahi aþka geçiþte bir vasýtadýr. Ve edebiyatýmýzdaki mesnevilerin konusu genelde bu yöndedir.

Mürþidi Kamil ilk adým olarak nitelendirilebilir. Mürit ilahi aþký önce mürþidine karþý yaþar, mürit onu görünce cezbeye tutulur. Zira mürþit bir nur ve feyiz kaynaðýdýr. Manevi âlemde mürþit onu Rasululallah’la tanýþtýrýr. Gelinden bir sonraki makamda bahsi geçen ulaþýlmýþ olan ‘’Ýlahi Aþk’týr.’’

Demin de bahsolduðu üzere en faydalý þekli bu hissiyatýn yaþanmasýnda ibadetlerimizdir. Ve hiçbir dünya nimeti ibadetlerin verdiði huzuru ve lezzeti vermez de. Ýþte bu gerçektir Ýlahi aþkýn tecellisi. Ýbadetler nezdinde yaþanan, Ýlahi aþkýn tamamen bir yansýmasýdýr.

Sonuç itibariyle görülen ve vardýðýmýz nokta þudur ki; sevgi ve aþk bizlere bahþedilmiþ büyük bir lütuftur. Dinimizin, insan olmanýn tek gerekçesi ve hayat ýþýðýmýz ve bizi biz yapan, yolumuzu aydýnlatan ve sonsuza kadar da aydýnlatacak olan.