Evet, evet, evet… Korkuyorum korkularýmdan, korkuyorum korkularýndan insanlarýn.

Ulaþamamaktan korkuyorum ne varsa ulaþýlmasý mümkün hatta olmasa bile.

Benliðimi öylesine sevip, duyumsuyorum ki. Beni kaybetmekten belki de korkuyorum: Hani, bendeki ben, hiç kimsenin olmadýðý ve hiç kimse olmak istemediðim.

Ve yürüyorum üzerine korkularýmýn; yürümeliyim de. Ne demiþler; korkularýnýn üzerine git.

Yoksa kaybetmekten mi korkuyorum korkularýmý. Öyle ya, ya kaybedersem bu duyguyu, o zaman mümkün mü bu denli adrenalin yüklü olmak. Aslýnda, zoru seviyorum: Zor bir hayat, zor bir ben, zor dönemeçler hatta çýkmaz sokaklar. Uðraþmayý seviyorum belki de ya da problem çözmeyi mi desem hep gurur duymuþumdur analitik zekâmla her ne kadar hassasiyetimin eþiðinde sýfýrlasam da çoðu þeyi.

Yoksa sýfýrlamak mý lazým hayatý: sýfýrdan baþlamak ve yeniden santim santim adýmlayýp, karýþlamak hayatý.

Neyim ki ben ya da kimim?

Ya siz kimsiniz, sizler kimsiniz, söyleyin bana.

Ya sahip olduklarým. Ve binlerce kez þükrediyorum elimde tuttuklarýma, tutunduklarýma, sevgime, sevdiklerime, kendimi sevdiðime, sevebildiðime, beklentilerimin çok uç boyutta olmadýðýna. Öyle ya, isteklerin ve ihtiyaçlarýn sonu yok ki.

Ve çekilip köþeme, þükrediyorum, þükretmeliyim de. Hepimiz þükretmeliyiz sahip olduklarýmýza, yadsýmamalýyýz malik olduklarýmýzý.

Ne zaman sýkýþsa baþým; gözlerimi dikiyorum gökyüzüne ve bakabildiðim kadar bakýyorum en derine, en ulaþýlmaza. Öylesine duyumsuyorum ki Yaradan’ý.

Ne zaman yalnýzlýðýn gölgesinde bir baþýma kalsam, hissedebiliyorum O’nun varlýðýný,  en az herkes kadar ama öncelikle kendim için, duyumsayabildiðim kadar. Benim O’nun la aramdaki iletiþim öylesine bana has ki ve öylesine uçsuz bucaksýz ki, ne zaman yeltenip anlatmaya çalýþsam, kimseler anlayamaz beni, anlayamadý da ve hep maðlup oldum anlatýrken. Öyle ya, kime ne ya da kimi ilgilendirir ki, içimde barýndýrdýðým.

Vazgeçtim artýk anlamaktan, anlaþýlmak adýna verdiðim uðraþtan. Öylesine yersiz ve afakî bir uðraþmýþ ki, geç de olsa anladým akýntýya kürek çektiðimi. Dalgalar üzerime üzerime geldi her seferinde ve med-cezirlerin eþliðinde alabora oldum sayýsýz defa. O azgýn dalgalarýn arasýndan ne bir el uzandý ne de ulaþan oldu bana. Tek ulaþanlar, dibe doðru itmek gayretiyle vakýf oldular cebelleþmeme. Zaten kimseden bir þey de beklemiyorum artýk.

Çok þey beklerken çok þeyle karþýlaþtým olumsuzluk adýna. Ve gördüm ki; dünyam çok engin ve bir o kadar da ulaþýlmaz ve bir o kadar da anlaþýlmaz. Betimlemeler, paradokslar, parametreler ve sayýsýz bilinmezle dolu, benim dahi çözemediðim.

Ve kendinden bihaber insan denen mefhum ne ölçüde algýlayabil ki duyumsadýklarýmý. Heba oldu onca emek ama en azýndan vakýfým artýk kendime, ne varsa bana dair.

Hayýr, geri aldým sözümü, heba olan hiçbir þey yok aslýnda zira mecburdum ve mecburum da mücadelemi sürdürmeye.

Basit beklentilerim yok ama uç da deðil beklediðim ne varsa: Kimsenin beklentisi basit ya da ulaþýlmaz diye bir düþüncem de olmadý aslýnda. Ama biliyorum kendimi: O kadar zor ve deðiþken bir tabiatým var ki. Ama somut olgularý da var hayatýmýn odak noktasýnýn: Dedim ya, anlaþýlmak ya da anlaþýlmamak ilgi alaným dâhilinde deðil artýk. Zira ben de herhangi bir gayret içersinde deðilim artýk anlamak adýna karþýmdakini. Zira býktým usandým yüzlerdeki maskeleri çýkarmak adýna verdiðim uðraþtan. Anlamak istemiyorum iþte; kim ne dilerse taksýn yüzüne ya da arkamdan kuyu kazsýn. Ýlahi adalet eninde sonunda yerini bulacak. Ne kýrgýným ne de kýzgýným. Ama buruk içim, tek hissettiðim bu. Haiz olamadýklarým, gücümün yetmediði, uzanamadýðým onca þey. Ýþin aslý neye dokundumsa kurudu gitti, Kuru bir dal gibi tam da ortadan kýrýldý. Süzgün yüzümde gizlediðim hüzün çoðunu mutlu etti, bilmekteyim. Ama insaným ben, gülmek kadar aðlamak da hakkým. Evet, hakkým. Yeri gelir atarým en içten kahkahamý ve yeri gelir hüngür hüngür aðlarým.

Ne tiyatro sanatçýsýyým hayat denen sahnede oynayan ne de figüraným.

Ben kendi hayatýmýn baþrolünde oynayan bir garip kulum sadece.

Zaaflarýmla, nefsimle, yeri geldi mi çelik gibi irademle, hüznümle, neþemle. Saklamadan, direkt, baðýmsýz ve umarsýz. Kayýtsýz deðilim gerçi ama artýk yüksünmüyorum da diðer yandan.

Hayatýmýn hiçbir döneminde paraya kul köle olmadým: Ýþte en büyük zafiyetim. O yüzden de maneviyatýmdan, hissiyatýmdan kayýp vermedim ömrüm boyunca. Zengin miyim: Asla…

Fakir miyim: Hayýr…

Peki, neyim ben? Ah, bir bilebilsem. Ýster çapraz bulmaca deyin, ister yap boz.

Ben, benim iþte. Yaþamaya âþýk ki herkes gibi, keskin ve menfi yönlerini törpülemeye çalýþan, hayallerinin peþinden koþan: Her ne kadar gerçekleþme ihtimali uzak ve zor olsa da…

Yeri geldi mi, mutluluk oyunu oynayan ve yeri geldi mi Hansel ve Gratel’deki cadýnýn zulmünden kaçan bir masal kahramaný. Evet, seviyorum masallarý ama mutlu sona da asla inanmýyorum. Zira hayat bir masal dünyasýndan ibaret deðil.

Hani nerede Kül Kedisi ve hani nerede beyaz atlý prensi.

Ýnsanlarýn bir masal kahramaný kadar masum olduðuna dair inancým ise kalmadý asla.

Of, ne zormuþ yaþamak, ne zormuþ her þeyi ve herkesi böylesine irdelemek. Yanlýþ anlaþýlmasýn; ben asla kimseyi sorgulamýyorum ve yermiyorum da. Ama öylesine ve acýmasýca yerden yere vuruyor ki insanlar birbirini.

Ýnsan ayný anda nasýl sevebilip, korkabilir. Ýþte; maneviyatýn güzelliði de burada: Yürekten Yaradan’a sevdalý ve onun gücüne vakýf ve ayný derecede O’ndan korkan.

Ne kadar da basiretsiz bir kulum, diðer yandan. Keþke güzelliklere ulaþýp, herkesle paylaþabilseydim. Ya, dileklerim ve sahip olduklarým ya da kavuþma ihtimalinin dahi bulunmadýðý bitmek bilmez hayallerim…

Ben böyle mutluyum: Sahip olduklarýyla yetinen, korkularý olan, hayalleri ile avunan ve iradesinin hükmünde, zaaflarýný minimuma indirme gayretiyle yaþamaya çalýþan.

Her ne kadar baðýmlýsý olsam da çoðu þeyin bir o kadar da baðýmsýz ruhumu sevip, kolluyorum. Bu yüzden de ne baskýyý sevdim ne de bastýrýlmayý. Ve inandýðým ne varsa, inanmak zorunda olup, kollamakla mükellef olduðum.

Hayatýmdaki hiçbir yanlýþ doðrularýmý götürmese keþke. Ama mümkün mü; asla…

Ya, sizlerin yanlýþlarý. Herkesin doðrusu da yanlýþý da kendisini ilgilendirir yeter ki zarar vermesin çevresine. Öyle ya; nasýl da mükellefimiz etrafýmýzdan. Yadsýmak ne kelime ama baðýmlýsý da olmamalýyýz ve mecbur býrakýlmamalýyýz çoðu þeye. Kýsaca iç içe geçmiþ, sayýsýz halka bizi çepeçevre saran.

Eþiðindeyim hayatýn hiç olmadýðý kadar. Nasýl da haykýrmakta içimdeki çocuk: ‘’Artýk büyümek istiyorum, yeter burada kaldýðým.’’ Diye.

Asla izin vermeyeceðim o saçlarý örülü, mýzmýz kýz çocuðunun büyümesine. Ýstediði kadar þikâyet edip dursun. Yoksa nasýl yürürüm bu yolu. Hem de bu denli tümsekli ve bariyerlerle çevrili iken.

Beni ben yapan o çocuða öylesine alýþtým ki. Hayýr, direniyorum iþte: Ne büyümek istiyorum ne de izin vereceðim o küçük kýz çocuðunun incinmesine. O, benim gerçek yüzüm, çoðu insanýn görmek lütfunda bulunmadýðý ve görmezden geldiði. Ben, yeteri kadar vakýf olduktan sonra, isteyen istediðini görsün.