MÝLLÝ SAVAÞIN MANEVÝ KAHRAMANI

      Ýstiklâl Savaþý’nýn elemli ve buhranlý günleriydi. Ýzmir gitmiþ, Bursa düþmüþ. Afyon kaybedilmiþti. Düþman ordularý cennet vatanýmýzýn her yerine sokulmuþ. Türk milleti tarihinin en karanlýk günlerini yaþamaktaydý.

      Ýçinden þehit çýkmayan ev kalmamýþtý. Ýnsanlarýn cephelerde bulunmak yerine sevdikleriyle birlikte olma isteði önlenemez bir hale gelmiþti. Ýstilacý güçlere karþý direnmek için maddi manevi tüm dayanaklarýn tükendiði bir ortam oluþmuþtu.

      Ömrünü, vatanýnýn ve milletinin bekasý için harcamýþ olan Âkif, halký Ýstiklâl mücadelesi hakkýnda bilinçlendirmek için yurdun dört bir yanýnda vaazlar vermeye baþladý. 20 Þubat 1920’de Balýkesir’e gelerek Zaðnos Paþa Camii’nde “Ey Balýkesirliler! Güzel yurdunuzu çiðnetmeyiniz. Müdafaanýz meþrudur. Sebat ediniz, yürüyünüz… Allah’ýn ipine sýmsýký sarýlýnýz.” þeklinde yaptýðý etkili konuþma memlekette büyük tesir uyandýrmýþtýr.

      Söz abidesi Mehmed Âkif Ankara’ya da gidip kentleri tek tek dolaþarak vaazlar verir. Kuvây-ý Milliye’nin bir ittihatçý hareketi olmadýðýný anlatýr. Eðer vataný kaybedersek gidecek yerimiz olmadýðýný söyler. Bu savaþýn dine ve halifeye hýyanet için yapýlmadýðýný anlatýr.

      Mehmed Âkif’in Müslüman Anadolu halký üzerinde büyük etkisi vardýr. Onun gerçek bir dindar, katýksýz bir vatansever ve halis bir mücahit olduðunu bilen halk ona tam bir güven duymaktaydý. Haliyle konuþmalarýndan son derece etkilenmekteydiler.

      Onun sesini iþitenler arasýnda milli savaþa inanmayanlar inandýlar, karþý gelmek isteyenler uyandýlar ve milli savaþý köreltmek isteyenler bu savaþa dâhil oldular. Bu yüzden ona Milli Savaþ’ýn Manevi Kahramaný da denilmekteydi.

      Âkif, yurtta bu tür faaliyetlerde bulunurken Genel Kurmay Baþkaný Ýsmet ÝNÖNÜ cephedeki askerlerimizi coþturacak onlarýn morallerini yükseltecek ulusal bir marþýn hazýrlanmasý düþüncesini ortaya attý. Meclis de para ödüllü bir þiir yarýþmasý düzenledi. Yarýþmaya 724 þiir katýlmýþtý. Komisyon incelemeleri sonucunda hiçbirinin istenen heyecaný yaratmadýðý kanýsýna vardý. Bunun üzerine Maarif Vekil Hamdullah Suphi TANRIÖVER; o sýrada Burdur milletvekili olan Mehmed Âkif’den bir þiir yazmasýný ister. Para ödülü konduðu için Âkif bu teklifi geri çevirir. Zorluklarla ikna edilir sonunda. Kendisine kazandýðý takdirde “ödülün hayýr cemiyetlerine verileceði” sözü verilmiþtir. Bu söz üzerine yazmaya baþlar.

      Ona göre bu öyle bir þiir olmalýdýr ki; Mehmetçik onda tüm benliðini ve baðýmsýzlýk aþkýný bulmalý, vatanýn uðruna hançer gibi saplanan düþmanla savaþýrken kutsal bir ayet gibi dudaklarýndan eksik etmemelidir.

      Mehmed Âkif, bir yandan Milli Mücadele için gerek yurt içinde gerekse yurt dýþýnda yardým faaliyetlerinde bulunuyor, bir yandan da Taceddin Dergâhý’nda þiirini yazarken düþman Ankara’ya çok yaklaþmýþ, top sesleri Ankara sokaklarýnda duyulur hale gelmiþti. Mehmetçik periþandý. Üzerinde yeterli teçhizat, savaþmasýna yetecek malzeme, açlýktan midelerini susturacak yiyecek yoktu. Ülke çok zor þartlar altýndaydý.

      Nihayet Mehmed Âkif þiirini kýrk sekiz saat gibi çok kýsa bir zaman dilimi içinde yazmýþtý. Mecliste deðerlendirmeye tâbi tutulduktan sonra çok beðenildiði için Hamdullah Suphi tarafýndan sesi kýsýlýncaya kadar defalarca okunan Ýstiklâl Marþý, 12 Mart 1921’de milli marþýmýz olarak kayýtlara geçmiþtir.

   Þiirinde Türk milletine “korkma” diye seslenerek baþlayan Âkif , baðýmsýzlýk güneþinin daha ufuklarýn arkasýnda bulunduðu o karanlýk, o korkunç günlerimizde bile kurtuluþumuza karþý duyduðu o imanlý inancýný þu sözleriyle Ýstiklâl Marþý’mýzda haykýrmýþtýr:

      “Korkma! Sönmez bu þafaklarda yüzen al sancak,

       Sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak.”

      Mýsralarýnda baðýmsýzlýðýn Türk milletinin hakký olduðunu dile getiren Âkif, cennet vatanýmýzýn ne pahasýna olursa olsun düþmana terk edilemeyeceðini anlattýðý Ýstiklâl Marþý ile tarih boyunca baðýmsýzlýða verdiðimiz önemi adeta bütün dünyaya ilan etmiþtir.

      Âkif, ülkede olup biteni, halkýn durumunu ve ruhani vaziyetini þiire satýr satýr iþlediði için; samimiyetini dile þöyle getirmiþtir:

     “Hayal ile yoktur alýþ veriþim, her ne demiþsem görüp de söylemiþim”

      Þair, cephede varýný yoðunu ortaya koyan kahraman askerlerimizi de her sözünde her yazýsýnda yüceltmiþtir. Çanakkale Þehitlerine adlý þiirindeki mýsralarý çok manidardýr:

      “Sana dar gelmeyecek makber’i kimler kazsýn?

       Gömelim gel seni tarihe desem sýðmazsýn”

      Asým’ýn nesli diyordu sürekli Âkif. Küfre, zulme karþý dimdik duracaklarýndan emindi. Ülkesini iþgal etmek isteyenlere karþý aklýyla ve gücüyle mücadele edeceklerine inanýyordu. Nitekim milli mücadeleyi de bu þekilde kazandýk. Bunu gören Âkif:

       “Asým’ýn nesli diyordum nesilmiþ gerçek,

       Ýþte çiðnetmedi namusunu çiðnetmeyecek.”

 mýsralarýyla haykýrdý bütün dünyaya…

      Mehmed Âkif, ömrünü ülkesine, milletine ve Ýslâm’a hizmetle geçirmiþti. Vatanýný, uðruna canýný ve sevdiklerini feda edecek kadar çok seviyordu. Milli mücadele de gösterdiði fedakârlýklar bunun en basit göstergesidir. Kahramanlýk destanýmýz ÝSTÝKLÂL MARÞI’nda bunu þu dizelerle vurgulamýþtýr:

      “Câný, cânâný bütün varýmý alsýn da Hûda,

     Etmesin tek vatanýmdan beni dünyada cüda.”

      Bu derin aþka raðmen hayatýnýn son on yýlýný gurbette yaþamaya mecbur kalmýþtý. Son nefeslerini verirken sorulan bir soruya: “O þiir bir daha yazýlamaz. Onu ben de yazamam. Onu yazmak için o günleri görmek, o günleri yaþamak lazým. Allah bir daha bu millete Ýstiklâl Marþý yazdýrmasýn.” cevabýný vermiþtir. Ýstiklâl Marþý’ný “Onu milletim yazdý” diyerek SAFAHAT adlý kitabýna almadýðý da büyük bir hakikattir.

      O, zulmü hiç alkýþlamadý, zalimi asla sevmedi. Soysuzun ardýndan asla zaðarlýk yapmadý. Haksýzlýða her zaman göðüs gerdi. Doðduðundan beri âþýktý istiklâle. Yumuþak baþlý idi. Fakat zalimin karþýsýnda hiçbir zaman eðilmedi. Kanayan bir yara gördüðü zaman yanardý ta ciðeri. Çiðnerdi, çiðnenirdi ama hakký tutar kaldýrýrdý. Zalimin düþmaný, mazlumun dostuydu her zaman…        

S O N