Sorgulamak adýna varým, neyi sorguladýðýmý bilmezken…

Ýnsanlýk adýna varým, içimdeki inanç ve sevgiyle. Yoksa vardým mý demeliydim? Hani, o sözüne, özüne inandýklarým aslýnda hiç olmamýþken ve ben varlýklarýna bir o kadar inanmýþken…

Hiç mi hiç önem arz etmemekte artýk varlýklar ya da yokluklar. Hiç de fark etmiyor artýk duyumsadýklarým zira itibar eden yok ki ve olmadý da bu güne deðin. Bir o kadar da nasýl da inanmýþtým.

Kim ya da kimler, bu kadar uzaðýmda duranlar. Ya yakýn duranlara ne demeli… Ne yazýk ki; bu da sadece algýlamamda yaþadýðým bir yanýlsamaymýþ.

Hey gidi insanlýk, hey gidi hayat, hey gidi doðru bildiklerim.

Oysa neler ama neler ümit etmiþtim ömür boyu hatta þu an bile… Hatta edecektim de son nefesime kadar. Kim için ya da ne için…

Dalgalý bir denizde yüzme bilmeden atlamýþken ve dalgalar beni sürüklerken, ne de zormuþ bir can simidi uzatmak. Bir Allah’ýn kulu býrakýn uzatmayý, yüzlerini çevirdiler kendi karanlýklarýna gömülmüþken. Oysa ruhu kararan bendim gözlerinde ve sadece ama sadece bendim yüz çeviren onlarýn nazarýnda.

Ýþte görüyorum artýk neyin ne olduðunu ve tüm çýrpýnýþlarýmýn afakî olduðunu.

Ve görüyorum ki; sadece ve sadece O’dur benim sýðýnaðým. Ve günahlarým af ola, zaman zaman kaçmýþ olsam da uzaklara. Bilemezdim ki; kendimden kaçmýþým ya da sanmýþým ki O beni unutmuþ. Hayýr, unutulan ben deðilim çünkü unutmadýðým ve ihmal ettiðim çok þey vardý gizlenmiþ olan. Hatta ve hatta kendime bile itiraf edemediðim.

Ne çok þeyden yoksunlar ve ne çok þeyden uzaklar. Ýçlerindeki sis kuþatmýþken kalplerini, sevdiklerini ve sevildiklerini sanýyorlar, kendileri gibi olanlar tarafýndan.

Hayýr, hayýr… Sevgi bu olamaz, empati denen her neyse herkes o kadar bihaber ki, bu duygudan. Sadece dillere pelesenk edilmiþ basit bir kelime o kadar.

Hadi koy beni kendi yerine… Ýþte özü bu her þeyin, eskilerin tabiriyle. Oysa kimse kimseyi kendi yerine koyamamakta. Sadece sanýyorlar ve aldatýyorlar kendilerini.

Kuru merhabalardan, kifayetsizliklerden, bencilliklerden çok ama çok sýkýldým.

Yalanlar upuzun bir zincirin bitmek bilmeyen halkalarý. Ve ne yazýk ki; kendileri bile inanmakta söyledikleri yalanlara.

Gündelik kaygýlar yaþanmakta insan denen mefhum tarafýndan ve sadece bencilce saklanýyorlar ve köþe bucak kaçýyorlar.

Demek ki; ne çok haklý sebebim varmýþ…

Demek ki; doðru yoldaymýþým.

Benzemek ya da benzememek: Kime ya da neye ya da ne için benzeyeceksin. Aslolan kendi varlýðýn deðil mi, yaratýlmýþken bir sebep doðrultusunda.

Anladým ki artýk; tek gerçek var: Kimse kimseyi ne yargýlayabilir ne de sorgulayabilir ne de suçlayabilir. Zira önce dönüp kendine bakmalý insan, iç dünyasýný gözlemleyip, öyle koymalý son noktayý. Ya son nokta dediðin ne ki… Son ya da baþlangýç… Bunu kimse bilemez, O’nun dýþýnda ve kimse hükmedemez O’nun haricinde.