Zaman rüzgâr hýzýyla geçse de, unutmak ne mümkün zihinde yer eden anýlarý, anlarý, yýllarý…

Dün gibi, dünden yakýn ve ne yazýk ki günden çok uzak…

Mekânlar, olaylar ve yaþananlar: Tümü ayný gözüküyor ilk bakýþta ama tutumlar öylesine deðiþim arz etmiþ ki: Belli ki senarist oynamalar yapmýþ senaryoda, yoksa senaristler mi demeliydim…

Yerleþik deðerler mi deðiþti ya da zaman geriye mi aktý, yoksa zihniyetler mi farklýlaþtý… Aslýnda cevaplarý bu sorularýn ortada ve apaçýk ama…

Býrakýn insan ayrýmý yapmayý olanla yetinen, var olaný kabullenen, altta sebep aramayan ve fazla sorgulamayan insanlardýk o yýllarda. Ya yaþýmýzýn verdiði cehalet ya da dönemim gerçekleri idi. Hoþ, büyüklerimizden de ayný þeyleri görüp, sebepleniyorduk onlarýn düþünce ve tutumlarýndan.

Genel kabul görmüþ kurallarýn çerçevesinde yaþayýp gidiyorduk. Henüz onsekizli yaþlarý bile devirmemiþtik ama olgunduk da ayný zamanda. Ýsyan duygusundan da nasiplenmemiþtik henüz. Býrakýnýz ahlak dýþý söylem ve yargýlarý, yerleþik argo sözcükler haricinde tabir-i caizse küfür yoktu lügatimizde. Kýsaca garip bir nesildik. Kim bilir belki de ben fazlasýyla saftým ve bihaberdim olan bitenlerden. Arayýcý ve sorgulayýcý bir kimliðim de yoktu zahir.

Gerçi muhalif olanlarýmýz da yok deðildi olanlara hani ama bu ne bir baþkaldýrýydý ne de isyan. Sadece masum haylazlýklardý, hoþ görülen ve anlýk tepki yaratan.

Baþýmýzda esen kavak yellerinin eþliðinde mutlu bir nesildik: Biraz masum, biraz mahzun, biraz duyarlý ve biraz da itaatkâr.

Sanýrým ben de çevremdekilere uymaya baþlamýþtým farkýnda olmadan. Nitekim bunu direkt yüzüme yansýtan o anýmý asla unutamam.

Aklý baþýnda ve haným hanýmcýk görüntümün altýnda neler yatýyormuþ da haberim yoktu. Yaþ itibariyle çýlgýn bir dönemdi ne de olsa, nasýl bir savunma sistemi geliþtirmiþsem artýk, hala savunurum kendimi o söylemi hatýrlayýnca…

Ýz býrakan deðerli bir þahsiyetti kendileri, edebiyat dersine olan ilgimi bilir ve her daim desteklerdi. Hiç beklenmedik bir anda, dersin tam ortasýnda nasýl da utandýrmýþtý beni:

‘’Gülüm, hiç beklemezdim senden. Kabak çiçeði gibi nasýl da açýldýn sen…’’

Kýpkýrmýzý olduðum o an, nasýl da kahkahalara boðulmuþtu sýnýftakiler benim dýþýmda tabii ki.

Tanrým, ne ayýp! Ben mi… Ýyi de ben ne yapmýþtým da bunu hak etmiþtim?

Alt tarafý, arada kaynatýrdýk tabir-i caizse, yalnýz ders esnasýnda bu pek hoþ karþýlanmamaktaydý. Eh, sonunda kadýncaðýz isyan etmiþti!

Alt tarafý, yaþadýklarýmýzýn mütalaasýný yapardýk. Sanýrým bir de o zamanlar pek bir moda olan walkmanin sesi de fazla açýk olurdu, sýra altýnda en popüler þarkýlarý dinlerken.

Bir de formanýn rengine duyduðum antipatiden dolayý da rengârenk kazaklarýmla boy gösterirdim onlara eþlik eden tokalarýmla birlikte.

Sonuç itibariyle boyumun ölçüsünü almýþtým.

Masumduk, tüm çocuklar gibi.

Mutluyduk, dünya yaþanýlasý bir yer idi o zamanlar.

Ve hiçbir þey umurumuzda deðildi.

Ayrýmcýlýðýn, arkadaþlýkta cinsiyet farkýnýn önemli olduðunu henüz öðrenmemiþtik. Öyle ya, ayrým gözetmeden yaþayýp gidiyorduk. Ayrýmcýlýk ne kelime...

Kimse kimsenin özeline girmezdi, kimse kimseyi sorgulayýp yermezdi.

Küfür mahiyetinde erkek öðrencilerin sarf ettiði üç beþ sözcük bile kýzartýrdý yüzümüzü.

Dersten derse koþardýk…

Milli Güvenlik dersine giren asker kökenli öðretmenimizin verdiði bilgilerden sonra, din dersine iþtirak eder ve en ince detayýna kadar da öðrenirdik öðrenmemiz gerekenleri, büyük bir saygý, sevgi ve anlayýþ çerçevesinde.

Kim kimdir, ne nedir diye ince hesaplara girmezdik.

Önce çocuktuk, sonra öðrenci ama hep insandýk.

Kirlenmiþ zihniyetler yok gibi idi. Belki üç beþ çürük elma vardý ama onlar da arada kaynayýp gidiyordu.

Maddi durumlarýmýz, ailelerimizin gelir seviyesi ya da yaþantý biçimlerimiz bize özeldi ve kimse de kimseyi sorgulayýp yargýlamazdý.

Gözümüz açýlmamýþtý belli ki…

Tek eðlencemiz televizyon, tiyatro ve sinema idi.

Henüz ahlak yozlaþmamýþtý.

Býrakýn interneti renkli televizyon bile yeni girmiþti hayatlarýmýza.

Ýhtiraslarýmýz yoktu… Yalnýz bizim mi, büyüklerimizden de görmemiþtik aþýrý menfi davranýþlar.

Paylaþýrdýk, bölüþürdük… Acýmýzý, tatlýmýzý…

Telefon görüþmelerimiz meþhurdu akþam eve gittikten sonra. Cep telefonu henüz cenin bile deðilken, vazgeçilmezimizdi sabit hatlý telefonlarýmýz. Ve son noktayý güne öyle koyardýk.

Biz mi farklýydýk yoksa bu gün gelinen noktada bizim de payýmýz var mý?

Suç teknolojide mi ya da geçirdiðimiz evrim mi tek sebep günümüzde yaþadýklarýmýza…

Ya siyasetin etkisine ne demeli… En iyisi yorum yapmamak bu konuda yoksa sonuçlarýný düþünemiyorum bile.

Peki, masumiyet diye bir kavram hala varlýðýný sürdürüyor mu yoksa artýk görünmez mi olmuþ.

Ama gerçek olan tek bir þey var ki; hýzlý bir deðiþimden geçiyoruz: Hem ülke olarak, hem dünya olarak. Ve tek korkum; o masum çocuklarýn temizliðini, mutluluðunu ve geleceklerini kaybetmeleri. Daha doðrusu, kaybetmelerine engel olmalýyýz.

Sonuç itibariyle, tek yürek halinde kucaklamamýz gerekirken birbirimizi savrulmuþ gidiyoruz farklý istikametlere, bilinmez karanlýklara doðru, bizi içine alýp götüren sayýsýz hortumun içinde.

Gerçek anlamda, abartýsýz ve acilen bir þeyler yapmalýyýz… Çocuklarýmýz için, yetiþen yeni, genç nesiller için. Önemli olan çocuklarýmýzýn niceliði deðil, onlarýn nitelikli yetiþip, nitelikli vasýflara sahip olmalarý. Ve o çocuklar mahvolmuþ bir toplumu ve dünyayý asla ve asla hak etmiyorlar.

Mademki anne ve babalar evlatlarýný bu dünyaya getirmeye vesile oldular, biz büyükler de onlarýn dünyasýný en güzel deðerlerle inþa etmek zorundayýz. Onlarýn dünyasýný, bu cennet vataný kirletmeye kimsenin hakký yok. En azýndan yavrularýmýzý korumak, kollamak adýna mükellefiz tüm bunlarla.

En güzel yarýnlar ve güzel bir gelecek, onlara býrakabileceðimi yegâne miras…