Beklemekteyim, neyi beklediðimi bilmeden. Ve tahmin bile edemezken biliyorum ki, her an bir fýrtýna kopabilir. Bir anda bastýran saðanaklar, seller alýp götürebilir beraberinde tüm günahlarý, günahkarlarý ve nefislerinin kurbaný her kim varsa; kendilerinden bile mükellef olmayanlarý önüne katýp destursuzca…

Yürek o kadar geniþ ki; içine alýp çekebilmekte iken tüm sevdiklerini diðer yandan da mücadele vermekte çýkmazlarýyla hayatýn. Sorgulamak ne kelime, ben yetkili merci deðilim ki, hüküm verecek ama ne yazýk ki; yasama, yürütme ve yargýlama hakký bulunmakta tüm ahvalin. Üstelik baðýmsýz kimlikleri her þeyin üstünde. Gerçi; göz görmezse gönül katlanýrmýþ ama olmuyor yine de; hayalleri ve varlýklarý gözümün önünde her daim.

Aldatýldýklarýný bilmeden, ne çok insan sürüklenmekte yalanlarýn peþinden, o kadar gerçekçi ki söylenenler, bir takým zaaflarýný kullanarak insanlarýn, yaratýlan acýma duygusu, bariz bir þekilde etkisi altýna almýþ herkesi: Görmüyorlar gördüklerine inananlar ve peþinden sürüklenmekteler akýn akýn… Bir büyü sarmýþçasýna dört bir yanlarýný en hassas noktalarýndan vurularak hem de…

Duygular ne denli hassas, ne denli deðiþken, ne denli yalýn ve naif, esir alýndýklarýnýn farkýnda bile olmadan ne denli saf ve temiz, kullanýldýklarýnýn bilincinde olmaksýzýn üstelik…

Köprüler saðlam olmasýna saðlam da altýndan geçen suyun þiddeti inanýlmaz ve sarsmakta köprünün ayaklarýný; az insan yitip gitmedi hani azgýn dalgalara kapýlarak. Aldatýldýklarýnýn farkýnda olmayan masum insanlarý uzaktan seyrediyorum, acýmýyorum desem yalan olur çünkü o kadar iyi niyetli ve duyarlýlar ki. Zekâ ve yürek bahþedilmiþ en büyük hazine bizlere, kýsaca hür iradelerimiz o denli baðýmsýz ki, bu yüzden de acýmamak elde deðil kananlara, kandýrýlanlara defalarca, sonsuz kere…

Ben ise, uzun bir uykudan uyanmýþçasýna, meraklý ve þaþkýn gözlerle bakmaktayým tüm bu olanlara. Kýsa menzilli alan haricinde olanlara ise ulaþamýyorum pek ve soruyorum kendime; hayat hep mi böyleydi yoksa ben yeni mi farkýna varýyorum. Kim bilir; belki de kaçýrdým filmin baþýný.

‘’Hey, sen sar þu filmi baþa. Her nerdeysen çabuk ol, makinist…’’

Hayýr, kimseler duymamakta beni. Bu arada diðer seyirciler nerede ki; yoksa yalnýz, bir baþýma sýrf ben mi tanýk oluyorum tüm bu olanlara.

Annemin eteðine yapýþýp, salya sümük aðlayarak, onun gölgesinde yok olmak istiyorum; týpký küçücük bir kýz çocuðu gibi. O zamanlar her þey ne kadar basit, yalýn ve masumdu oysa. Aslýnda hala öyle olduðumu hissetmekteyim her ne kadar çevremdekiler büyük bir evrim geçirmiþ olsalar da.

Zaman aleyhime iþlemekte.

‘’Dursana zaman, acelen ne böyle, býrak salýna salýna geçsin saatler hatta dakikalar…’’

Ya sonrasý… Sonrasý, hesap günü. Yakýn belki de çok uzak ama er ya da geç verilecek çok hesap var.

Defterimi nereye koymuþ olabilirim; hani, þu uzun zamandan beri kazanýmlarýmý ve kayýplarýmý iþlediðim defter.

Tanrým, her þey birbirine girdi. Çýkamýyorum hesabýn içinden.

Ya siz… Hadi bir el verin bana da omuz omuza verip, çözelim þu dertleri. Evet, her þey o kadar afakî ki… Olsun, en azýndan ümit edelim, gönül gönüle yürüyelim.