I



Hayat insana birçok yalanı öğretebilir 
ama birçok yalan insana hayatı öğretemez sevgilim 
sana merhaba mektuplarını geride bıraktım bu gece 
sana elveda mektupları ise hiç yazılmayacak bu köhne atmosferde


dışarıdan izliyoruz 
bizimle öpüşmek için sıraya girmiş 
erkekler ve kadınlar 
dışarıdan izliyoruz, 
öptüğüm kadınlar utangaç
öptüğün adamlar 
bir çöl kanyonunda akbaba sürüsü 
hepsini saygıyla anıyoruz defalarca 
bize kalmayı öğrettikleri için
yani her defasında oracıkta, 
yani arkalarında gitgide kalarak ufalan iki nokta 


o eksik bir nokta var ya sevgilim 
o hep eksik bir nokta 
hepsi o kadardı diyebileceğimiz 
kimliği belirsiz nokta 
bize benzemeye çalışan, nefes veren 
oksijen sebebi bir akvaryumun dışında 



II


YAŞAMAK DİYORUZ ÇOKÇA 


II


dedim ki lunaparklar 
şehir ışıklarına benzettiğimiz yolculuklar 
her tepenin arkasında deniz var sanmışlığımız
mavinin yokluk kapasitesi , o insancıl yanlarımız

belki de bir bayram arifesinde 
yeni ve temiz kıyafetlerin karşısında uyuyakaldık birlikte
hiç birlikte, adımızı hiçlik koyduk şiirlerle




III


farzet ki ellerin ceplerinde 
karlı kaldırımlarda yürürken fark ettin üşümeyi
insanoğlunu hiç tanımadın daha önce 
devrimlere savaşlara şahit olmuş 
o tarihi sarayların önlerinden geçmedin 
aşkla tanışmadın, çocuklar doğurmadın bu kirli dünyaya
adın anne olmadı bir gecekonduda 


çiçekleri beklemedin pencere önlerinde
çiçek kadar değerli sözleri ya da 
sevmenin emeğiyle beyazlamadı saçların 
tabiatın unutulmuş, hor görülen, 
doğurgan, besleyen yanı olarak sadece sustun 
en çok da bir kadına yakışırdı bu susmalar 
yüzyıllardır üstünde bahçeler, 
köprüler, kargaşalar, yangınlar, açlık, ölüm konuştu 
sen sustun, 
en çok da bir kadına yakışırdı bu ağır yükler 
bu dinsizlik, bu dilsizlik 
sen sustun 



IIII



bütün teoriler Tanrıdan artakalanlardı 
maceraların ise kavimlerin yok etme duygusu olarak anıldı
her kara parçasını keşfetmeye yok ederken kendisini insanlık 
sevgilim, dostum, yalnızdaşım 
senden öğrendiklerimizle aç kaldık
seni güneşe ve ay’a emanet ediyorum 
doğumları bilinçaltımda yetersiz kalan bir uzay boşluğunda
sesini her zaman anımsayacağım şafakta ve yıldızlara bakarken 



II



Yaşasın değildin hiç, Yaşatsın insanlık




II




... 



( Troykaya Mektuplar - Iı başlıklı yazı Tolga Baş tarafından 2.09.2013 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.