Aşksızlık havamdayım

      S’o’(l)nsuzluk yanımdan uyandım

      İçler acısıydı terk edilişim

      İftiraydı resmen

      Kup kuru

 

                           Onsuz geçecek ilk sabahtı

                           Güneş ilk defa böyle parıldıyordu

                           Yüzüme yüzüme vuruyordu

                            Terk edilişimi

                            Her aydınlık noktasında

                            Bir kez daha hatırlatıyordu

                            S’o’(l)nsuzluk yanımdan uyanacağım günleri

 

                "Boğazımda kaldı aşkın gururu"

                 

                 Nefesimi kesti

                  Yok, etti, yaktı, kavurdu

                  Olmadı,

                  Yeniden doğdum

                  Ağladım,

                   Mahvetti

                   O da olmadı.

                   Öldüm

                   Bittim

                   Ama
                   Bana-mısın demedi.

 

                                                                  Vicdansızdı belli ki

                                                                  Affetmedi

                                                                  Çok yanmıştı, üzülmüştü

                                                                  Hemen yoruldu

                                                                  Düş’tü en tatlı uykularımdan

                                                                  Sabah uyandırmadı

                                                                 Geç kaldık bize

                                                                 Yalnız kaldık ikimizde

                                                                 Bir başımıza kaldık

                                                                 En güzel düş’üş’lerde

                                                                 Sırasıyla önce o düş’tü

                                                                 Sonra ben

                                                                 Önce o

                                                                 Sonra ben

                                                                 O,

                                                                 Ben… 

 

            Farklıymışız meğer

           Anlıyormuş gibi yapıyormuşuz

           O’ysa anlamıyormuş
            Bense hep aynı şeyleri tekrarlıyordum

           Ama affetmedi

           Hiç(e) saydı aşkı

           Bedava niyetine

           Fakirlik uğruna

           Yoksunluk adına

            Ne yazık ki

            Bana-mısın demedi.

            İşte şimdi

            Fakir ama aşksız bir gururla karşı karşıya

            13. mısrayla…


Gökçe ÜSTÜNDAĞ / Ben seni sende bırakıyorum. Geri ver bana beni...

 

( 13. Mısra başlıklı yazı G ö k ç é ! tarafından 9.08.2012 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.