Aşksızlık havamdayım
S’o’(l)nsuzluk yanımdan uyandım
İçler acısıydı terk edilişim
İftiraydı resmen
Kup kuru
Onsuz geçecek ilk sabahtı
Güneş ilk defa böyle parıldıyordu
Yüzüme yüzüme vuruyordu
Terk edilişimi
Her aydınlık noktasında
Bir kez daha hatırlatıyordu
S’o’(l)nsuzluk yanımdan uyanacağım günleri
"Boğazımda kaldı aşkın gururu"
Nefesimi kesti
Yok, etti, yaktı, kavurdu
Olmadı,
Yeniden doğdum
Ağladım,
Mahvetti
O da olmadı.
Öldüm
Bittim
Ama
Bana-mısın demedi.
Vicdansızdı belli ki
Affetmedi
Çok yanmıştı, üzülmüştü
Hemen yoruldu
Düş’tü en tatlı uykularımdan
Sabah uyandırmadı
Geç kaldık bize
Yalnız kaldık ikimizde
Bir başımıza kaldık
En güzel düş’üş’lerde
Sırasıyla önce o düş’tü
Sonra ben
Önce o
Sonra ben
O,
Ben…
Farklıymışız meğer
Anlıyormuş gibi yapıyormuşuz
O’ysa anlamıyormuş
Bense hep aynı şeyleri tekrarlıyordum
Ama affetmedi
Hiç(e) saydı aşkı
Bedava niyetine
Fakirlik uğruna
Yoksunluk adına
Ne yazık ki
Bana-mısın demedi.
İşte şimdi
Fakir ama aşksız bir gururla karşı karşıya
13. mısrayla…
Gökçe ÜSTÜNDAĞ / Ben seni sende bırakıyorum. Geri ver bana beni...