Ç O C U K
terk edilmiş baş ağrılarımın sıcaklığında
bir çocuk kıyıya vurdu gülüşlerini
duvarlar kana boyandı
mavi olan deniz artık
iflah olmaz
ayrılık kokulu bir memleketin
koalisyonsuz arsızlıklarına asıldık
tırnaklarını acıya acıya yitirmek
saçlarını tek tek koparmak
ve bir nefeste ölmekti artık yaşamak
son kez
bir mahcubiyet kamçısı gibi
duyulmayan seslerin içinde,
çığlıklar birikti
zelzeleler koptu denizlerin dibinde
kum tanesini çakıl taşından sayanlar olmadı
mülteciydi bir yanımız
bir yanımız hiç kimse
sulardan durgun suskunlukla uyuduk
toprakların üstünde yatanı
görmeliydi insanlar
tanklar geçerken üzerlerinden
yumrukları hissedilmedi
cüssesi savaş olmuş yüreklerin
bırakın acılar k'alsın
gül koklanmasın ayıbımızın üstüne
koskaca bir çocuk artık şiirlerim
ırmaklara akıyor terlerinden damlayarak
ayaklarından kayıyor nemli tuz tadı
çaresizlik dolanmış bedenine
sayamıyor kaç kere daha öleceğini
usul usul uzanmış
belli bile değil öldüğü
dirilecekte sanki
haykıracak engin göklere
maviye
insanlara
en çok da ona mülteci deyip
çocuk olduğunu anlamayanlara
dirilmeye lüzum yok
acıya meyil çok
dünyanın merhameti yok
toprak kokan yüreklere sarılan yok
çocuklara sahip çıkan
o da y o k !
Gökçe Üstündağ / Eylül 2015
(
Ç O C U K başlıklı yazı
G ö k ç é ! tarafından
7.09.2015 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
