Doyumsuz Çocuklar
Anne babasına en çok asi olan çocuklar kimlerdir bilir misiniz?
Küçükken hayır denilmeyen, her istekleri emir telakki edilenler.
Her istediğine kavuşan bir çocuk mutlu olmak için daha çok istekte bulunacaktır. Ve bir isteği olmayınca da o güne kadar yapılan fedakarlıklar bir çırpıda boşa gidecektir. Çünkü onu biz doyumsuz yetiştirdik. Biz çocukluğumuzu yaşamadık o yaşasın dedik. Giymedik giydirdik, yemedik yedirdik.
Çocuğumuz efendimiz biz kölesi olduk. Bunu da sevgi adına, merhanet adına yaptık.
Hep daha fazlasını isteyen doyumsuz bir varlık yetiştirdik. Ulaşmak için gayret edeceği bir hayali bırakmadık bütün hayallerini onun adına biz yaptık. Ve ona bir sırça köşk inşa ettik. Köşkün sultanı çocuk, hizmetkarı anne ve babalar olduk. Bunu biz kendi ellerimizle yaptığımız halde, ona: "Sana kaymakam, vali, bilmem ne olamazsın demedim insan olamazsın dedim" sözünü bir deyim olarak insanlığa bağışladık.
Zorluğu, yokluğu öğretmenin bir eğitim modeli olduğunu bilemedik.
Bir arkadaş anlatıyordu. Bana çocuk eğitimini bir çocuk öğretti. Bir gün çarşıdaydık. Çocuğum istediği şeyi almayınca ağlamaya başladı. Onun ağlamasına dayanamadım. Almak için dükkana yöneldiğimde bir çocuk yanıma geldi. "Amca ne yapıyorsun? Dediğini alacak mısın?" dedi. Şaşırdım. Kim olduğunu bilmiyordum. Evet anlamında başımı sallayınca bana unutamayacağım bir ders verdi.
"Şimdi buna istediğini alırsan bundan sonra her isteğinde gözyaşını kullanacak ve daha fazlasını isteyecektir. Doyumsuz bir çocuk yetiştirmiş olursun." dedi. Çocuğun söylediklerini düşününce hakkı olduğuna kanaat getirdim. Ve çocuğumun dikkatini başka şeye çekerek istediğini almadım. Biraz sonra çocuk onu unuttu.
Kendi elimizle kendi canavarlarımızı yetiştiriyoruz. Küçükken ağlamasına dayanamadığımız çocuklarımızın büyüdüklerinde zorbalıklarının altında eziliriz.
Zorluklar, acılar insanı yavaş yavaş olgunlaştırır. Olgunlaştırmadığımız çocuklar ham kaldıkları için hep acı tat vereceklerdir.
Özgür Kanat masalımı okumanızı tavsiye ederim.
Seyit Ahmet Uzun
