Renklerin boy verdiði, derinlerde saklý bir gülüþsün yüreðimi celbeden aþkýn haset yüklü gölgelere de verip veriþtirdiði.

Her hazanda makul bir güneþ dilerken evrenden…

Her hüzünde dahi saklý iken mutluluk…

Uðurlu sayýmsa illa ki on üç.

Rengim mahzun ve soluk olsa da rakýmý yüksek bir daðda cirit atýyor düþlerim ve düþ pazarýndan ýsmarladýðým her gülücük de adresime teslim.

Dün teslim oldum birliðime ve bilmiyordum bakaya kaldýðýmý.

Bu gün ise yüreðimin emir eriyim ve tüm emir kiplerine kucakladým bir avazda.

Ne tekerim kýrýk.

Ne de takýlýyým düne.

Bazen pedallarýnda hayallerin bazense yerimde saydýðým belki de ifa ettiðimden de çok öte bir hüznün içimde çöreklendiði ve iþte az da olsa gülümser gibiyim hem bakma da gözlerimin ýslaklýðýna.

Ses etmeden yaþamak da yetmiyormuþ.

Ses ettiðimde ise hep geri püskürtüldüðüm.

Sevdikçe sevesim gelirken artýk ses dahi etmiyorum birini yüreðime almýþken ve bu duygu sýrf aþktan da ibaret deðil.

Yürek çatýmýn altýnda oynaþan binlerce duygu ve inan ki abartýsýz hissettiðim tüm bunlar ve tümden gelen bir coþkuyla tüm evreni sevip sahiplenebilirken bu tümevarýmla sonunda kendime ulaþtým ve artýk kendime severken seslenmiyorum kendime:

‘’Hey, sen pembe düþlü kýz bekleme yapma.’’

Direksiyonu bir kýrýyorum ki ve iþte zincirleme kazaya sebebiyet vermeden soluðu ýssýz bir sokakta alýyorum ve bu sefer gözüme kâðýt toplayanlar iliþiyor ve gün içinde mademki kimse ile selamlaþmadým ya da içimden gelen tek bir sözcüðü dahi söyleyemedim ve kapýsýný açýp yüreðimin yanýna sekiyorum çocuklarýn:

‘’Aç mýsýn?’’

Sorulacak soru mu?

Sonra ceplerine týkýþtýrýyorum kalan paramý ve ‘’kendinize iyi bakýn’’ deyip gönül rahatlýðý ile uzaklaþýyorum.

Huylu huyundan vazgeçmiyor iþte ve aralýksýz çaldýrýyorum telefonlarýný telefonumda kayýtlý kim varsa ve elbet yanýt alamadýðým için içime akýtýyorum gözyaþýmý ve sevgimi pay edemediðim bir dünya dolusu insan için nasýl da yanýyor içim.

Yanan gaz lambasý geliyor aklýma fi tarihinde hayal meyal hatýrladýðým.

Kýþýn salonda yanan sobamýz geliyor aklýma hani ailecek masaya toplanýp da kýzarmýþ ekmekle kahvaltý yaptýðýmýz.

Ve günümde mevcut her kim her ne ise.

Sessizliðin verdiði acý ve hüzün çöküyor içime ve sevebildiðimden de öte elimden bir þey gelmezken baþým yana düþüp de karanlýkta kendimle konuþurken ve dürtükleyen birisi omzumdan elbet günü öldürüp yeni bir güne öykündüðüm ve tüm günün stresini içimde yaþarken yazabiliyor olmanýn verdiði huzur ve ümit ile konuyorum sandalyeme kanatlarýmdaki ýslaklýðý silip damarlarýmdaki mürekkebi de çalkalayýp uzanýyorum beyaz ve temiz sayfanýn üzerine.

Hala kirlenmemiþ biri olarak seviyorum yüreðimi.

Belki de insanlar sevgiden ve ilgiden çekiniyorlar fazlasýyla.

Sevgi kirletir misali içime akan sevgi nehri bazense ç/aðlayan yürek þelalem ve varlýðýmla dokunulmaz olduðum da deðil varlýðýmla dokunmadan sevdiðim kim varsa…

Dünde kalanlar hep ayný yerde.

Gün içinde sayýlarý artan yaþayan ölüler.

Sevdiðim kim varsa bir yerlerde iþte ve umurlarýnda olmadýðým gibi bir de kendimi bir ömür suçlamýþken:

Onlarý seviyor olmam ve karþýlýk alamamam hep benim suçummuþ gibi sadece kendimi suçladýðým ve iþte sonunda keþfettiðim o gizemli þifre.

Ne zamana ayak uyduruyorum ne de haris gölgelere üstelik ben gölgeleri dahi zararsýz ve masum bellemiþken.

Gecenin ilerleyen saatleri ve yalnýz olduðum halde hissettiðim o sýcaklýk ve umut teknem yavaþ yavaþ yol almaya baþlamýþken ve yüreðim kan deðil de sevgiyle karýþýk mürekkep pompalarken…

Öncemde mevcut nerede ise herkes ve safça sevdiðim.

Anýmda saklý bir kudret Rabbime koþtuðum.

Yarýnlarsa artýk umurumda deðil ne de olsa her þeyi oluruna býraktýðým gibi elimden geleni de yaparken ve herkesten fazla bir güç sarf edip ayakta kalmak adýna nihayetinde kendimle de uzlaþýp ilerleme kaydetmiþken.

Gün içinde karþýlaþtýðým herkes ve her duygu ise çat kapý üstüne üstük sokaktan gelen sesler ve perdeyi aralayýp bakýyorum dýþarýya gecenin kör karanlýðýnda ve ayazýnda ekmek teknesini dolduran birkaç çocuk ve adlarý kâðýt toplayana çýkmýþken ya da kiminin hor görüp de sokak çocuðu ya da serseri diye nitelendirdikleri.

Birileri birbirini illa ki bazý densiz sýfatlarla itham ederken ve ben de bundan payýmý çoktan almýþken…

Derken kulaðýma gelen o fýsýltý ve de gaipten gelen coþku oysaki yalnýzým ve çevremde kimse yok ama hala da duyuyorum o sesi:

‘’Hey, sen bekleme yapma. Otur da tamamla yazýný.’’

Karþý gelmem mümkün mü üstelik bir ömürlük yenilgi addedilen her þeye herkese müteþekkir iken…

Yoksa nasýl nasýl severdim kendimi ve de hayatý?