Epey oldu evleneli... Otuzu devirdik hatun ile ve ailesi ile... Kýrka doðru son sürat yol alýyoruz vesselam... Öyle de derler sadece o sevdiðin kadýnla deðil tabi ailesi ile de insan içli dýþlý oluyor hele de sevecen ve cana yakýn insanlar varsa karþýnda... Bacanaðým Ali Aðabey benden bir on yaþ kadar büyük sayýlýr... Daha çocukken bilmezdik bacanak bacanak, kime deniyor, kim bu bacanak dedikleri? Evlenince ister istemez öðreniyor insan.

Yýllar yýlý Ýstanbul'da mermer atölyesi vardý, sonra Ýstanbul'u býrakýp Bursa'ya yerleþtiler. Yeðenler daha o zaman orta okula filan gidiyorlardý þimdi kocamanlar... Evlendiler çoluk çocuk sahibi bile oldular. Bacanak Bursa'da da bir müddet mermer iþine devam etti, sonra býraktý yaþ alýnca...

Ýlk zamanlar hep aðabey aðabey derdim. Bir türlü bacanak diyemezdim, saygýdan olsa gerek. Sonra bizde kýdemli damat olunca, aðzým alýþtý bacanak demeye baþladým, ben bacanak bacanak deyince oda bana bacanak demeye baþladý. Çok hoþuma gitmeye baþladý bu kelime... Þimdilerde ise neredeyse ismini bile unuttuk desem yeridir...

Normalde resmi olarak bir tane bacanaðým var, ancak birde yandan bacanaklar var ki onlarý da çok seviyorum aslýnda. Hoþuma da gidiyor, onlarýnda bana, benimde onlara Bacanak diye seslenmemiz. Hanýmýn teyzesinin kýzlarý var iki üç tane, onlarýn kocalarý  bana bacanak bacanak deyince bende onlara demeye baþladým, öyle gidiyor iþte...

Esas bacanaðým geçenlerde gözünden katarakt ameliyatý oldu, bakalým bayramda yol göründü bize yine, gideceðiz inþallah doðru ikinci memleket Bursa'ya... Bacanak da, öbür yandan, saðdan soldan bacanaklarda bizi bekler, hasret gideririz inþallah... Çok candan insanlar hele de memleketlin olduðu zaman daha bir güzel...