Ölü bir renk; ölü bir iklim:

Muadili olduðum yakanýn efsunlu sesi.

Titreyen turuncu güneþim her volta attýðýmda semada rast geldiðim ýþýðým, semazen yüreðimde saklý devasa kanatlý yalnýzlýðým.

Temkinle sevdiðim.

Tahayyül dahi edemediðim andaki mevcudiyetim arsýz yüreðim, ikbalim ve kývancým ve teselli kusursuz addedilsin diye sevgim ayrý bir bahçede büyüttüðüm kozamdan sökün eden ipeksi tenim servetim ve mürüvvetim.

Ýsli bir lamba üflediðim.

Sisli bir þehir kendini saklayan.

Asasý ruhumun asaleti yüreðin kývancýn meali ölümsüzlükle eþleþen kalemimden damlayan mürekkebin renginde bir ölüm dilediðim tam da noktayý koyduðumda þiire nokta atýþý yapabilmenin hükmünde üç noktalý bir sevdanýn tülünde salýnan gizemli varlýðým ganimetim hatta gaipten gelen kâh hüznüm kâh neþem.

Hangi rengin ulemasýydý þair söyle:

Kutsanmýþ hangi duaydý

Seferi tanýklýðýnda sevdanýn

Kanýksanan o minval ki

Ölümle eþleþen bir b/ölü iki iken þair

Ölümsüzlüðün cýngýlý ruhta nükseden

O devridaim

Öznesi muðlaktý gülüþünün

Kýrýk penceresinin sevdalýsý kuþlar

Muadili olduðu kadar merhametin

Rabbine koþtuðu her dua vakti

Kendinden kendine uzanan o köprüde

Bir yýkýma uðramýþ olmanýn aciz tesellisi ile

Sýrdan surdan ibaret deðildi hem þehir

Bir vecize ki surlarýndaki sýrlar

Bir aheste vazgeçiþ ki kendinden

Meylettiði her acý

Dirhem dirhem eksilen kendinden

Konuþlu olduðu sevdanýn merhalesi

Göðün uçsuz bucaksýz bekâreti

Bir noktaya denk düþse ne ki ne silueti?

Hangi düþ’ ün mensubusun, ey sevdalý yüreðimin satýr arasýna doðan güneþ misali tüm yorgunluðumla dibe çöktüðüm dibi gördüðüm hangi hâsýla hangi fasýla bakracý ruhun ve saydam rahlem ve dinim ve imaným ve idrakim ve hazan mensubu bir çöl çiçeði misali hýrpani sözcüklerle telli duvaklý gelin ettiðim kalemin ikbali kalemin sevdasý varsýn kaile alýnmasýn varlýðým: tefe konduðum t/av olduðum metruk hecelerin girizgâhýnda saklandýðým kadar gözümden sakýndýðým sevdiklerim, sevdiceðim ey, annem çivit mavisi gözlerinde gezinen yelkenli gibi gölgeler gibi kavruldu mu bir kere yalnýzlýðým ve gül cemalim…

Bir elimden tutan.

Bir elemden sökün eden.

Bir ahraz ki yaþam.

Bir mahþeri yalnýzlýk ki sözümü geçiremediðim hem kelam hem ahvalim sarpa saran bunca ziyan.

Haznesi geniþtir yüce Rabbimin.

Havsalamdan taþan nice duygu nice yitim.

Bir düþ’ ün de mensubu iken þeffaf kalbim ve kabrim.

Göðün mealidir uçuþan öbekler:

Kuþ misali sektiðim ki bir kaldýrým serçesidir yüreðim.

Bir azapsa hayat.

Bir eziyet ise beklemek.

Sabýrla þükürle daim kýlmak adýna yolumu.

Sabýr ve sükûtla baþýmý da yasladým mý Rabbime.

Bir metafordur kimi zaman meylettiðim.

Bir melankoli ki renkten renge girdiðim.

Giriþken deðilim asla.

Fazlasýyla gergin.

Bir minvalde.

Bir de en tepede.

Azýðýmla yalnýzlýðýmla kök söktüren kimse söz dinlemez kalbime.

Göðün þatafatý.

Yerin dibi.

Yâdýmda saklý tek teselli.

Ruhumu ve sevdiklerimi emanet býraktýðým yüce Huda.

Aþkýn arzý yalnýzlýðýn sancýsý göðün bakracý yerküreni rüzgârý.

Edimlerim.

Hayallerim gerçek kýldýðým gerçek kýlacaðým.

Þaným almýþ yürümüþ mademki bir kere.

Matemimle mabedimle mahremimle.

Bununla sakit olsun, diyebilmenin gücü ile…

Bozguna uðramýþ atlas yüreðim ve saðdýcým selametim yüce Rabbim:

Sensin Sen, tüm teslimiyetimle kendimi ve sevdiklerimi Sana sadece Sana emanet ettiðimden de ötesi yok iken kuþ yüreðimle kulluðuma binaen boynum Senin katýnda nasýl da nasýl da kýldan ince.

Allah var gam yok mademki…