NE OKUMAYA DOYDUM, NE DE AÐAÇ DÝKMEYE

Ahmet AYAZ

Gaziantep Güneþ Gazetesi 13 Ekim 2020

.................................................................

           Ben 1976 yýlýndan bu güne kadar, okuduklarý ve yazdýklarý ile yaþayan bir gönül neferiyim. Bugün evimde otururken her ne hikmet ise, çocukluk yýllarýmý hayal ettiðimde, ne okumaya, nede aðaç dikmeye doymadýðým kanaatine vardým. Bu vesile ile bilgisayarýmý önüme alýp yazmaya baþladým. Acý ve Tatlý günlerimi. Askeri okulu gözden kaybedince, diðer yatýlý okullarýn da kapýlarý yüzüme kapadý. 1960 tarihinde Oðuzeli Ortaokulu';nda okurken, Rahmetli Babam Halaf Ayaz’ýn 60 TL ye bir gözlüðü alamayýp, beni okuldan çýkarmasýný bir türlü unutamýyorum. Mekaný Cennet olsun, Rahmetli Matematik öðretmenim Bilge Ersoy Sekban’ýn, “Amca Ahmet’in gözlüðünü ben alacaðým, bütün okul masraflarý da bana ait” demesine raðmen. O yýl, kýþ günlerim yas içinde geçmiþti. Evin içinde kendime teselli arardým. Ders kitaplarýma bakarak aðlardým. Kimseciklere görünmeden gizli gizli. Allaha sitem ederdim, aðzýmdan ateþ saçýlýrdý, her ah çekiþimde. Bu halimi kimsecikler bilemezdi, benden baþka. Okumak, yazmak benim yaþam þeklimdir. Þair-Gazeteci-Yazar olmak, benim aklýmýn ucundan bile geçmezdi. Ulu Önderimiz Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ün çocukluðuna özenirdim. Kendi iç dünyamda. Ben bir general olmalýyým derdim. Okumayý, aðaç dikmeyi çocukluðumda çok severdim. Fakat aðaç dikmek için köyümüzde bir avuç topraðýmýz yoktu. Bir gün Rahmetli Zeki DEMÝR, Burhan ÖZDEMÝR bir de ben. Köyümüzde “”Mehmet Arkan” Çopur Kiyanýn kavaklýðýndan birer tane dut fidaný söktük. Bu dut fidanlarýný Burhan ile Zeki kapýlarýnýn önündeki hayvan gübresi attýklarý yere diktiler. Benim ki elimde kaldý. Çünkü dikecek yerimiz yoktu. Köyümüzde Rahmetli Malkoç Mustafa “Mustafa Ýnci” bana dedi ki “Oðlum Ahmet elindeki dut fidanýný götür de evinizin damýna dik dedi. Dam: “Kerpiçten yapýlan evin üzeri “ Beni bir efkar bastý aðladým. Daha sonra eve gidince babam bu dut fidanýný köyün ortak kullandýðý harman yerine dikti. Týnazdere Köyünde bir tepe dedemin adýyla söylenir hala. Dedem Çarko Ahmet savaþtan dönmemiþ. “Çarkonun Tepesi” denilen arazi, dedemin kullandýðý arazý iken, geçen zaman içinde, Tapu ve Kadastro Müdürlüðü tarafýndan aðanýn üzerine yazýlmýþ. Gelelim daha sonrasýna. Biraz büyüdüm, arkadaþým Mehmet Þevket Ýspir’in tabiri ile, biraz çalýþtým, çabaladým. Ama çarýðý yýrtmadým. Koçaklar Köyünde Rahmetli Ýbrahim Koçak ile Tilbaþar (Gündoðan) Köyünde ortaklýk buðday ektim. Barak Ýçme sularýnda 3 yýlý aþkýn bir süre içinde yazlý-kýþlý aralýksýz olarak çalýþtým. Elimde toplam 5000 TL param oldu. Askerliðimi yaptým ama, daha bekardým. Rahmetli Ýbrahim Koçak Beye 5000 TL';yi borç olarak verdim. Ýbrahim Koçak, 40 dönümlük bir tarlayý dönümü 1000 TL den satýyordu Bu parayý babamdan habersiz o tarlaya, kaparo olarak saydýrdým. Babam razý olmaz ise bu para yanýyor dedim. Nihayetinde rahmetli babamda üzerini tamamladý, 40 dönümlük sulu tarlayý dönümü bin TL den 40 bin TL ye satýn aldýk. 5 dönümü benim param ile satýn aldýðýmýz tarladan ben, hisseme düþeni aldým. Daha sonra satýn aldýðýmýz Kesmelikte 33 dönümlük yerde 39 aðaç fýstýk vardý. Biz bu yerin beþ bölü dördünü, fýstýk fidanlýðý yaptýk. Bu fýstýk fidanlarýný babam ile ikimiz diktik. Oðuzeli’nin (Zýranba) Yakacýk köyünde bir dut fidanýný dikecek yerimiz yok iken. 40 dönüm sulu tarla, Kesmelikte 33 dönüm fýstýklýk, Kerizdaðýnda 43 dönüm tarla Kuttuk Nahsen’in evinin yanýnda 7 dönüm kýraç tarla. Babamýn üzerinde 123 dönümlük tapulu tarla oldu. Ben çalýþýp para biriktirirken, þimdiki Demokrasi Meydanýn yerinde, Zümrüt Aile Gazinosu vardý. Zümrüt Aile Gazinosunda da, Necla Erol, Selçuk Ural, Hayri Þahin, Ýsmail Þenbahar gibi bir çok sanatçýlarýn konserlerini kaçýrmazdým. Çünkü çocukluðum Müzeyyen Senar, Hamiyet Yüceses, Abdullah Yüce gibi sanatçýlarý dinleyerek geçti. Hani bir söz var.” Oðlum deli malý neylesin. Oðlum akýllý malý neylesin”. Ben hisseme düþen köydeki taþýnýlmazlarýmý kardeþime, kardeþimin oðullarýna yok pahasýna sattým. Köylülerimiz ile þehirde karþýlaþtýðýmýz zaman “Yaho Ahmet Bey! Kardeþin, yeðenlerin köyde çiftlik yaptýlar. Niçin gelip gitmiyorsun?” diyenler beni mutlu ediyorlar. Aklýma hemen o dut fidanýný dikmeye bir yer bulamadýðým geliyor. Yine aklýma Malkoç Mustafa’nýn sözü geliyor. “Oðlum, Ahmet eve götür de, o dut fidanýný evinizin damýna dik” Þimdi yine eskiye döndüm. Hiçbir þeyim kalmadý. Son söz. Ne aðaç dikmeye doydum, ne de okumaya doydum. Yeterince de okudum, yazdým kanaatindeyim. 2015 Gaziantep Üniversitesi Fen Edebiyat Fakültesinde Esra Güllübardak Tiryakiye tez konusu oldum. 2016 Uþak Fen Edebiyat Fakültesinde Kübra Aksoy’a tez konusu oldum. Azerbaycanda, Azerbaycan Türkçesiyle þiirlerim yayýmlandý antolojilerde. Þef kadrosunda Sosyal Hizmetlerde Ýl Müdür Yardýmcýlýðýna vekalet ettim.. Tam 11,5 yýl. Türk Dünyasýnda, bilinen bir Þair oldum, Gazeteci Yazar oldum. Þair olarak Antalya, Adana, Sivas, Erzincan, Kayseri, Kýrþehir, Nevþehir, Kozaklý, Osmaniye, Ceyhan, kendi ilçem olan Oðuzelin’e, Oðuzeli Kaymakamý Arif Gül ve Oðuzeli Belediye baþkaný M. Sait Kýlýç tarafýndan davet edildim. Öðrenciler ile söyleþi yaptým, kitap imzaladým. 1958 tarihinde mezun olduðum Yakacýk Köyü Ýlkokulu Kütüphanesine, kaymakam, belediye baþkaný ve basýn mensuplarýnýn huzurunda 362 adet kitap baðýþýnda bulundum. Gaziantep Üniversitesinde defalarca þiirler okuyup, konuþmalar yaptým. Konuyu baþa almak istedim. Büyüdüm gözlük de aldým. Gözlük yetersiz kaldý. Ticaret Lisesinin gece bölümünde tahtaya kör gibi bakardým. Ýngilizce öðretmenim Rahmetli Hatice Güllüye, Matematik Öðretmenim Ýsmet Güner';e minnettarým. Ýsmet Güner';e, senenin baþýnda bir defa söyledim. Yazý tahtasýný ön sýrada olduðum halde iyi göremediðimi. Senenin sonuna kadar unutmadý, rakamlarý büyük yazdý

Defolu gözler ile 1 adet öykü, 2 adet antoloji, 2 adet araþtýrma, 15 adet þiir olmak üzere, 20 adet kitap yayýmladým. Askerin Türküsü adlý þiirim Tuðgeneral Zafer Özkan tarafýndan bestelettirilerek 1995 tarihinde, Van Ýlimizde 10. Piyade Tugayý Marþý yapýldý. Mezuniyetim de ancak Lise olabildi. Gaziantep Üniversitesinin önünden geçerken hala içim yanýyor. Bir üniversite okuma imkanýmýn olmadýðýna.

Saygýdeðer okurlarým. Bu köþemi Yakacýk Köyündeki öðrencilere bir mesaj olarak yazdým. Okuma imkanlarýný deðerlendirsinler. Yeþilliði, aðacý ve aðaç dikmeyi sevsinler. Benim bir incir tarlam olmadý. Elma, armut, nar, kayýsý, kiraz, hurma bahçem de olmadý. 1991 tarihinde keriz daðýna zeytin dikecektim. Trafik kazasýnda 2 ayaðým birden kýrýldý. O sýrada kendimi unutmuþ, hayattan ümidimi kesmiþtim. Yüce Allah þifasýný esirgemedi. Tam iyi deðilsem de, ayakta olduðuma þükürler olsun diyorum. Þimdi o tarla da elimden gitti. Bari Yakacýk Çocuklarýnýn ki olsun diyorum. Barýþý, sevgiyi, kardeþliði sevsinler. Ben, Yakacýk Köyünü çok seviyorum, Çünkü benim temelim yakacýk Ýlkokulunda atýldý. Yakacýklýlarý da seviyorum. Hepsi ile dostluk ve akrabalýk baðým var. Çok deðerli aðabeylerim, amcalarým, dayýlarým ve arkadaþlarýmýn kimileri yaþýyor, kimileri ebediyete göç ettiler. Mekanlarý cennet olsun diyorum. Hayatta olanlara da saðlýk ve afiyetler diliyorum. Þimdi “Çalakalem” isimli þiir kitabýmýn kapak yazýsýndan küçük bir alýntý ile sohbet yazýmý noktalýyorum. “Sevdayý çocuklara sattým, ve katma deðer kattým; Barýþý, sevgiyi kardeþliði.”