‘’Ölmek bir sanattýr…’’(Alýntý)

Duraðan.

Olaðan dýþýndan da öte.

Sözcüklerin aksinde saklý o sessizliðin yankýsý

Ve içre dönük bir uhde.

Maviden tümleç, kýrýlgan özne emir kiplerinin de himayesinde yaþam ve söylenmeyi reddeden her türkü her nota.

Bir sarkaçsa þiir, sanatçýnýn hasý mý þair?

Ýklimler yandan çarklý ikilem yüklü ruhlarýn doðuþu ve batmayýþý yoksa mutluluk hakký tanýrdý evren bana.

Saðdýcým ve yoldaþým: rotam, kayýp güzergâhým ve duyulmaz iniltileri içimdeki iklimin aþkýn yoluna baþ koyup taþlandýðým oysaki taçtan bilmiþtim ben aþký ve þiiri ve öksüz cümlelerim ölümüne sevsem ne ki sevilmeyi ve sevmeyi reddeden bunca insanýn üstüne konmuþ bir yük gibi kayýp mizacým kayýk þirazem aþkýn notasý ve rotasý özlem bazen basireti baðlanan bir duyguya öykünüp dile getirmekten kaçýndýðým çok þey saklý içimdeki yýkýk þehirde.

Þiirin ruhunu giyindim ve saçlarým daðýnýk. Ayaklarým kanamýþ koþmaktan ve batan kýrýklarý yüreðimin nasýl da savrulmuþ dört bir yana.

O halde elinizden gelenin de fazlasýný yapýn ve daha çok daha çok yakýn canýmý.

Harlandý sözcüklerim üstüne döktüðüm kýzgýn yað gibi gözyaþlarým ve söyleyin lütfen söylemeyin ya da:

Hak ettim mi olup biteni ve hak ettiðim bu sevgisizliði daha nasýl tahammül edeceðim yazmadýktan sonra ve sevmedikten sonra turþusunu mu kuracaðým yüreðimin ve kalemin ve tezat yönlerde saklý olduðum bu bilinmeze ezelden beridir mi kayýtlýyým ben?

Bilemediðim bir de bilediðim.

Ne hacet aþka siz ki içinizdeki siste kayýp bir þehir gibi kardeþ þehirlere de ihanet ettiniz.

Yansýzým. Yaþsýzým. Yassýz olsaydým keþke belki de içimdeki yassý adadýr idamýn fermanýmýn saklý olduðu ve anamýn da ak sütü kadar helaldir benim içten gelen masum sevgim ve artýk dillendirmeyeceðim hiçbir maruzatýmý biliyorum artýk sonsuzluða kadar kabul görmeyeceðimi…

Ne hacet!

Ne de gam!

Yalnýzlýðýn alyuvarlarýnda söndü aký yüreðimin bense seferi bir acýdan nasiplenip seyyah yüreðimle diktiðim binlerce cümleden sonra sanmayýn da sakýn susup bir kenara çekileceðimi…