‘’Kapama gözlerini; karanlýktan korkarým

Atlýlarý kaybeder yolunu, hasretimin

Posta güvercinleri geri dönmez ülkeme

Yaslý dereler gibi ýssýzlýða akarým

Kapama gözlerini; karanlýktan korkarým.’’(Alýntý)

Düþlere talimim…

Talibim de aþka.

Tebessümler ektiðim hazanýn çorak topraklarýnda rahmeti yaðdýrsýn diye Rabbim, yaþlar salýyorum dört bir yanýma ve salýyorum çocuk kalbimi ve seviyorum doya doya nihayetinde kendimi.

Meali yoksunluk belki de varlýklarýmýzýn.

Yoklukla ve açlýkla terbiye ettiðim bedenim ve susuz kaldýðým aç kaldýðým uzun yýllar ve ben mutluyum.

Cümleler can simidim.

Sevgi diþlediðim simidim.

Aþksa rüyam ve matemim ve mabedim hatta matemim.

Dokunsalar gülüyorum.

Dokunmadýklarýnda ise aðlýyorum…

Ah, ben…

Ayarým yok.

Sessizlikse minvalim ve öykündüðüm illa ki dünüm ve kendim ve kimsesizlik rüzgârýný dindiriyorum O’nu her andýðýmda ve bandýðým ruhum elbet özleme elbet sevgiye.

Hasretimse yeknesak.

Düþlerimse kimi zaman yerle yeksan.

Yerde açan çiçeðim kimi zaman bazense ruhumu salýyorum rüzgâra ve ansýzýn göðe konuþlanýyorum.

Ýþte Þimal Yýldýzýyým.

Ýþte sultanýyým göðün ve mehtabýn eteklerine dolanýyor varlýðým ve ýþýyan yüreðim ama üþümeyen ve düþen gözlerimden inancýn eþliðinde bitimsiz damlalar ve sevginin furyasýnda deðil sevginin samimiyeti ve içtenliðinde mest oluyorum.

Aralýksýz seviyorum.

Acýmla daðlanýyorum.

Dar bir koridorda sýkýþýp kalmýþken feraha çýkýyorum.

Sözcükler ve çiçekler ve renkler.

Koyu gözleri gecenin ve demlendiðim ela parýltýlarý gözlerimin ne cefasý bitiyor ne sefasýný sürüyorum ömrün ama insanlýðýmla da nam salýyorum.

Nemalandýðým o kadar çok duygu var ki ve de reddettiðim.

Bir isyansa dünümde kalan tövbe haþa.

Bir rövanþsa dünümle ne ala.

Allah var gam yok madem…

Huzurun kumaþýnda saklý inanç ve sevgi ve deliþmen yüreði bazen dalýp da uzaklara gittiðim bazense dibi gördüðüm ama fukara yüreðimle hep de tepede gözüm.

Ölü bir düþ’ üm ben: ölümsüzlüðü düþünen

Sönmek bilmeyen bir yangýn

Sevmekten, kaçmaktan bitap düþen

Hasretin otaðý kurduðu bulutun minvalinde

Sakar bir sevdayým ben

Sevecen iklime nazire eden

Deliþmen rüzgârýyým kalbin

Ýsyanýný dindiren

Semada saklý bir yýldýz

Belki de yüreðimde saklý o teyakkuz.

Issýzlýðý celp eden

Maviden mintaným ve gözlerim

Kurak iklimlerde yaðan rahmetin

Beþi bir yerde duygularým

Ve ruhum

Ve efkârým

Ve devasa yalnýzlýðým…

Sarnýcým matem

Aþkla yýkadýðým mabedim.

Refüze edildiðim yeryüzünde seken

Kör bir kurþun

Kör bir kuþu yuvasýndan eden

Kor hecelerde saklandýðým

Külyutmaz yetilerimle küllerimden

Doðduðum

Zemherilerse saklý bir ýslýk

Aþký ýskaladýðým katýksýz bir ömür.

Resmi olmayan düþlerim var hakkýný teslim etmem gereken de gülüþlerim en çok da sevginin muhatabý iken ve ben hayallerin de müdavimiyim ayný zamanda ve kaptan köþkünde yaþýyorum ruhumun ve yaldýzlý yolunda bilinmezin sadece açmýyorum da ellerimi elbet açmaza her düþtüðümde tüm benliðimle teslim oluyorum bilinmeze.

Bir milatsa anda saklý.

Dolan miadý ise dünün yarýna odaklý.

Gün yüzlü bir seyyah ve derviþ gibi gidip geldiðim yürek tekkem ve umut teknem ve tekmili sevginin ve tezahürü umudun ve ufkun bitiminde yeniden doðuyorum ve doðuruyorum da binlerce duyguyu asýlý kaldýðým kubbe ve soytarý karanlýk ve semazen yüreðim emsalsiz bir rüzgâr beni uzaklara götüren ve tahayyül dahi edemeyeceðim güzelliklere vakýf oluyorum.

Atlas yüreðinde aþkýn.

Semanýn da salkýmlarýnda sürüklenen bir yýldýz gibi kuyruðumda saklý peþimden gelenler.

Bir ben bir ben daha asla iki etmiyor ve içten içe bölünüyorum de artçý sarsýntýlarla bir azalýyorum bir çoðalýyorum aþkýn ölçeðinde umudun da sarkacýnda saklý hümayunu duygularýn ve hükümranlýðýnda Mevla’mýn adý olmayan d/okunuþlarla içten içe esiyorum.

Hazan ya da bahar ne ki bir günde yaþadýðým.

Umudun mizacý iken mevsimin rahlesine seriliyorum ve sarmalýnda bulutlarýn bazen rahmete eþ düþüyorum bazen yokluða karýþýp varlýðýmýn mealini duyumsuyorum ve vardýðým her sonuç beni Ýlah Aþka sürüklüyor ve sevginin kudretine aþkýn niyazýnda sekiyorum kuþlar gibi göç mevsimi adeta her gecenin ritim bozukluðunda yüreðimin tik taklarý ve damlayan musluk gibi: týp týp týp bazen sessizlikle s/özlendiðim ve yüreðimin gürültüsünde huzura ve mutluluða boðulduðum.

Aþkýn nüansý ile yeniden hayat bulduðum ve yüreðimin altýna attýðým o gülümseyen imza çünkü bu, benim…