Hangi düþ’ e takýlý bir nidasýn sen ve hangi esintide saklýdýr hicranýn?

Uðurladýðým mevsimin sayýlý zemherisisin sen her üþüdüðümde ölümüne açtýðým bir çiçek ve her sevdiðimde yaþamýn da meali iken sefil varlýðýn.

Bir tebessümüne tav oldum ben kâinatýn ve parmak arasý ýssýzlýðýmla üç maymunu oynayan insanlardan olmadým.

Þakýyan iç sesim.

Uyumsuz addedilen varlýðým ne de olsa asla nasiplenmedim ben insanlarýn yalanlarýndan.

Ne hikmetse ölmedim.

Bir nimet bildiðimse hep sevgiydi: ah, o bitimsiz insan sevgim.

Koþulsuz sevdim ben çaðýn ötesinde bir milat iken sevgim ve çað atlayan zamanýn da gerisinde kaldýðým.

Kaynakçam idi Mevla’m ve her O’na seslendiðimde yanýt bulan sorularým.

Tohuma kaçan hayaller misal.

Toprak misali kokan ellerim ve doðanýn bir yaratýsý iken benliðim topraktan geldiðim topraða gideceðim.

Tozpembe bildiðim ömrün karanlýðýna ise yeni yeni vakýfým ve gecede dahi aydýnlýk görüyorum evreni ne de olsa sihirli bir ýþýk var içimde nükseden bazense gündüz ýþýklarý kapalý tuttuðum bir oda gibi ýþýyan içim ve üþüyen yüreðim.

Mevsimin her dilimi benim için bir dilemma ve mevsimlerden mevsimler örüyorum tek bir günde ve makul olmadýðýný bilsem bile bir günde kaç mevsim yaþýyorum.

Yasýmla büyüyorum ve yaþatýyorum da hayallerimi ve yaþýmý koruduðum bazense yaþýmý kuruttuðum.

Kurmalý bebek gibi kimi insan ve dillerine pelesenk yaptýklarý sevgiyi asla özveri ile yaþamýyor yaþatmýyorlar da.

Müdavimi olduðum tek bir duygu yok ama müridi olduðum muazzam bir dinim var ve iþte acýlardan nemalandýðým ve þükür duygusu ile sabrýmý büyüttüðüm ve insanlýk makamýnda sýr olan duygulardan inþa ettiðim bir cennet benimki.

Bazen içim içime sýðmazken.

Bazense taþkýn bir nehir gibi bentleri aþtýðým bazense çorak bir toprakta açan çöl çiçeði gibi en çok da dikenlerimi kendime batýrdýðým.

Irký yok duygularýmýn da acýlarýmýn da.

Ýman gücümde saklýyým ben ve yüreðimin pimini sevdiðim ilk gün çektim.

Ekimde saklý bir güneþim ben ve ekin mevsimi.

Ektiðim neyse biçtiðim.

Ýçtiðim neyse taþtýðým.

Kaygýlarýmla yürüdüðüm bazense kayýp düþtüðüm.

Bir mizansense aþk itibar ettiðim.

Bir izlekse hayat ihya ettiðim.

Bir renksem hem siyahý hem beyazý sevdiðim

Üstünü örttüðüm gülüþlerim var düþlerin eþlik ettiði bir mikado çöpünde saklýdýr fermaným içimde dizgisi yalnýzlýðýn dýþýmdaki yýlký atlarý…

Araf’ta asýlý bir duayým ben dudaklarýmda ölümcül bir gizem.

Açýk etmediðim deðil açýk býraktýðým kapýdan dönen rüzgâr ve için için döven ve devinen binlerce acý.

Açmadým gözlerim doðduktan sonra ve babam koymuþ adýmý ve asla solmamak adýna üzerim titreyen tüm sevdiklerim.

Baðdaþ kurduðum bir yüreðim var benim ve hala anlaþýlmaz iç sesim ve bastýrdýðým isyan. Þüphesiz mezar taþýma yazacaðým o tek cümleyi:

‘’Asla anlaþýlmadým oysaki ben nasýl da sevmiþken sizi.’’

Bir olmanýn güzelliði ve batýlý birin aslýnda birdirbir oynayan bir çocuktan da yok iken farkým.

Asýlý kaldýðým o kanca aþkýn muhtarý ve sevginin muhtýrasý bir gizem içimde saklý belki de benim gizin içinden çýkmayan bir düþ kelebeði ne de olsa bir günlük deðildir ömrüm ve ömrü de þiirlerimin sadece sancýlandýðým ve þiir olup yaðdýðým üzerime üzerime tüten dumaný yangýnýn elbet içimde solmak bilmeyen o meþale.

Günü tehir ettiðim her gece.

Tefe konduðum onca destursuz cümle.

Tav olduðumsa hayata ve mevsimlere.

Transa geçtiðimse her mehtap her asýlý kaldýðým her askýntý acý ve buðrasý dünün.

Kaypak gölgeler ise uzaðýna kaçtýðým.

Kardan adam gibi eridiðim ve burnumun düþtüðü lakin kýþ güneþinde doðduðum bir çiçeðin g/izini sürüp karýn damladýðý o zeminde can suyu iken sevgim elbet açmaya doyamadýðým yediverenlerin müdavimi içimdeki çiçek bahçesi gel gör ki þahit tutulduðum þu rüzgâr ve firarisi olduðum hayallerimin de tek temennisi iken sevginin git gide büyüdüðü.

Israrla yazdýðým.

Aralýksýz yandýðým.

Bazense dünde kaldýðým ve mazimi andýðým.

Gel-geç bir sevda deðilken benimki devinen yüreðimden damlayan her hece ve iþte ihbar ettiðim sevgili ilham perim bazen fersah fersah uzak benden bazense o çýðýrtkan sesiyle beni benden eden.

Günü uyuttum geceyi de avuttum.

Þiarým olan umudu ise koydum en tepeye ve basireti baðlanan mutluluða tutundum ve iþte tutuklu kaldýðým her hecede kayboldum yeniden ve yeniden ve bulmaksa kendimi o da çok eskiden bir hikâye aralýksýz kök söktürdüðüm içimdeki çocuk bazen kökü kuruyan ulu çýnar týpký babamdan bana yaðan rahmet bense onu sevgiyle ve özlemle anarken…

Her telden çaldýðým.

Öðrenci ve öðretmen.

Bazen hiçliðimle kendime muhalif en çoksa varlýðýn tokuþtuðu duvar dibi ve ben saksýda unutulmuþ bir çiçek iken ansýzýn kaybolup göðe konduðum en yüksekteki izlek.

Ölümüne sevdiðim hayatýn kýrýk penceresi.

Kendime uzak kýlýndýðýmýn da güncesi.

Deryalar aþtýðým dünyalar devirdiðim derdimle yakýndýðým en yüce makam ve illa ki tutunduðum ve bana geri dönen her duyguda þükre ve sabra doyduðum.

Müzmin bir rengim ben bazen solan bazense çok seven ve unutamadýðým mazimde seken bir kurþun gibi saplandýðým içimde yerle yeksan olan binlerce hayal gibi tutunduðum ömre ve Rabbime tutuþan yüreðim mevsimlerde kayýp düþen bir yýldýz gibi aslýnda mahþeri kalabalýkta seçildiðim ve saçýldýðým zerreler bazense saçýma konan bir kelebek gibi sevdiðim o çiy tanesi evrenin de armaðaný iken gecemle gündüzümle asýlý kaldýðým gök kubbenin en deli dolu müdavimi hem insan olmanýn hem de yokluðun kucaðýnda türettiðim yüzlerce cümle ve yüz bulduðum sadece evrenin o devasa ç/aðrýsý…