Düþleri yeknesak o yakamozlarýn sanrýlý varlýðýndan bitap düþtüðüm.

Sekanta sýðan bir ömür aslýnda iki asra denk düþen hayatýmýn bakiyesinde saklý mazinin iniltisi.

Satýr baþlarýnda nöbet tutuyorum.

Uzaðýndayým hayatýn ve dibine vurduðum yalnýzlýðýmla avunuyorum ben sistematik bir çöküþ benimki ve iç döküþ.

Tutuþan iyelik eklerim var ve düþlerde saklý fenni sünnetçi ile gerçekleri uðurluyorum acý çeken gövdesinde çýnar aðacýnýn sýðýndýðým bir düþ kovuðunda bedenimden ayrý düþen uzuvlarýma yabancý gözlerle öyle bir bakýyorum ki…

Satýlýk bir yurt gibiyim: göçmen kuþlarýn misafir kaldýðý içimin yurdunun odalarý ve bir b/ölü aþk olma ihtimalim ile bölündükçe bölünüyorum parantezlere ve uyumlu bir insan olmayý reddediyorum bilindik topluma.

Bilinmedik ne varsa içimde istifli.

Bilinen kareköküm belki de ne de olsa rakamlarla içli dýþlý geçti hayatým.

Ya, bir bankanýn kasasýnda saklý külçe külçe altýn.

Ya da yuvaladýðým hayallerle örtülü gök kuþaðýn iniltisinde sýradan bir renk olmayý çoktan reddettim.

Karanlýk iken meczup yanýk ve aydýnlýk bilinen kalan yarým kürede su doku oynayan bir Afrika yerlisi gibiyim. Sýký sýký örülü saçlarým bazen kurutmadýðým yaþlarým ve kökü kurumuþken mutluluðun soyut bir alfabede sekiyorum bir harften diðerine ve idare ediyorum hayatý oysaki ikame ettiðimi söylüyor kimlik numaram.

Düþ pazarýnda satýlýk yakamozlar var ve kývamýnda acýlar belki bir yanardað gibi kustukça ateþini ben kutsanmýþ þehrin þüheda maziyim ve gün mizaçlý bir þiir olmak adýna düþtüm yola gecenin kör karanlýðýnda.

Unutulmuþ ve uyutulmuþ ütopyalarým var benim ve sedef kakmalý yalnýzlýk bazen somurtan bazen seken belki de sarkan göz torbalarý lanetin.

Ýçimin izdihamýnda ütülemek adýna duygularýmý geldim ve kondum karanlýðýn sýrtýna bense beylik bir rüzgârdan fazlaydým fýrtýna gibi estiðim aþkýn kýraç yollarýnda kýrýþan yüzü mazinin ve sevdalý atimin.

Gölgemi savuþturdum baþýmdan ve yine geldim tünedim sevgili, o devasa yüreðine ve bilirim de benim için artýk bir oda ayýrmadýðýný yüreðinde bense acý çeker ve açýlarýný dik baþlýlýðýmýn ütülerken hala kýrýþýklarýný kovamadým duygularýmýn.

Hýþýrtýlý sesi rüzgârýn ve Ekim’e merhaba dediðim günün bitiminde…

Bak, bak nasýl da sokuldum kollarýna mabedimin matem örülü üstü yüreðin kývýlcýmlarýndan da tutuþturdum þömineyi ve beyitler döküyorum ateþe daha da büyüsün diye bu acý.

Basmakalýp sözcüklerim yok benim.

Ve silip de süpürdüðüm yer sofrasýnda tabak tabak imge ve sözcük ve bol soslu bol acýlý ve kaþýkladýðým kadar sevgiyi korumak adýna metanetimi bir bulvardan diðerine koþuyorum.

Binlerce cümleyi ayný anda kurabilirim elbet ertesinde infilak edip de göçmeyeceðim ne malum bu yalan dünyadan?

Kaç doz ise içime çektiðim acýnýn dilaltý elbet el üstünde tuttuðum kadar sevgiyi ve aþký biliyorum artýk karþýlýðýnda çekeceðim acýnýn fazlasý da beklemekte beni yeni günde.

Güne uyansam ne ki geceyi sýkýp da limon gibi þiirler damlarken ucundan yasýmýn ve yaþlý gözlerimde mimozalar büyütüyorum aslýnda karanfil kokulu bir esans gibi içimi koklayýp da peþine düþtüðüm bu cennet bahçesinin tahayyül edemeyeceðim kadar uzaðýnda olduðunu biliyorum.

Yüreðimin uzun ve dar koridorlarý.

Usumun ferahlýðýnda bir anda kaybolup uçsuz bucaksýz bir denize misafir oluyorum.

Aklýmýn hizasýnda saklý þiirler ve þiirlerin saðýnda elimde tespih ve Besmele solda saklý bir yarayý solfeje uygun hale getirmek adýna piyanonun tuþlarýna dokunuyorum ve fildiþi tuþlarla eþleþip adeta piyanonun can çekiþen ruhunda teselli buluyorum.

Bedenim yok.

Aklýmsa sýra dýþý.

Akil bir rüzgâr ve alýcý kuþlar.

Protesto ediyorum doðayý ve doðaüstü bir güçle yanaþýyorum gönlümün iskelesine.

Pabuç býrakýyorum yabani gölgelere ve sýrlarýmdan surlar örüyorum ve sarmalýnda sevdalý þehrin sararýp soluyorum gün batýmýnda ýsrarla topraðý karýþtýrdýðým ne de olsa insan topraðýna alýþýyor öldükten sonra.

Defalarca ölüp de huzurlu bir ölü olamadýðým ne kadar da doðru.

Defalarca doðduðum gün gibi aþikâr ama gün yüzü göremediðim de yadsýyamayacaðým bir gerçek.

Ceplerimde çürük elmalar.

Cevizler kafamdan da büyük bazen bir sincaba dönüþtüðüm bazense diþlek bir tavþanla bölüþtüðüm havucum.

Havanýn da ayarý yok iþte.

Kýþ güneþi belliyorum Ekimin ilk gecesinde ayna tutuyorum yorgun yýldýzlara ve neye denk düþtüðümü bilemezken çiçek olup açýyorum gül bahçesinde ve ansýzýn solup gökteki bir yýldýza denk düþüyorum.

Adým gibi mizacým da uyumsuz birbiri ile.

Hem gülüm hem yýldýzým madem ve iþte mutluluða ve huzura erecekken içine düþtüðüm kaos ile itiyorum yüreðimi en uzak köþeye.

Sevginin katsayýsý bildiðim özlem.

Özlem çektiðim deðil de özendiðim belki de hemcinslerime elbet kocaman bir yalan…

Yalandan sevgi sözcükleri ile kim ise bir diðerinin ruhu ile cilveleþen ve ben saygý ve sevgi mýntýkasýnda sevdiðimi söylemekten dahi acizim ve caným yana yana seviyorum ve can çekiþtiriyorum aþka ve muhafaza ettiðim içimdeki kâhin çocuk ve o da biliyor acýmýn günbegün büyüdüðünü.

Hem acým büyüyor hem içimde saklý aþk.

Ve büyütüyorum gözümde kimse sevdalandýðým aslýnda kaçýyorum da varlýðýndan aþkýn ve tek kiþilik yaþýyorum aþký ben.

Refüze edilen yüreðim.

Ve sevmekten yorulduðum.

Söylemeye yeltenip de geri durduðum ve gözüme kestirdiðim bir kadýnda kendimi görmeyi hayal ediyorum oysaki çocuk yüreðimle sadece çanta kulpunda saklý bir resim gibi ya da bir sembol ve gözden uzaklaþýyorum ve göze aldýðýmdan fazla çektiðim acýlar.

Sürüldüðüm bir coðrafyada…

Süründüðüm aþkýn poyrazýnda.

Savrulduðum hece hece ve savunmamý yapýp gözden kaybolduðum.

Hiç var olmadýðým gibi yokluðumla eðer ki hayat kýymete binecekse gidiyorum iþte arkama bakmadan çekip gidiyorum hem kendimden hem aþktan.

Patavatsýz yüreðimle sevip da kahrolduðum ve tek kiþilik yaþýyorum aþký ben ve yaþadýðým acýnýn fazlasýný da yaþatýyorum çevremdekiler ve mutsuzluðun dokunulmazlýðýnda sadece dokunuyorum içimdeki yaraya ve üstüne alkol döküyorum ki acým can çekiþsin ve sevgi illa ki tahribat gücü en yüksek olan duygu.

Sevdiðimden de fazlasýný sözcüklere dökerken…

Sayýp da sövdüðüm elbet içimdeki piþmanlýk ve acý eþiði ve ölümüne seviyorum ben ve tek kiþilik aþka mumlar dikiyorum ve adaklar adýyorum ölen varlýðýmýn da bir hatýrasý iken yazdýklarým ve kalemim ve kale’ m düþtüðünden bu yana kalemim da acý doðuruyor ve doðan güneþe deðil beni çaðýran karanlýða koþuyorum hiç olmadýðým kadar mutsuz ve âþýk iken…