Hangi rengin yansýmasýydýn, yâd edilesi dünde mi saklýdýr girift yüreðin?

Hani, mevsimin tenine dokunan yakamozun çýðlýðý mýdýr yoksa günü deþen yarýný þimdiden delen beyazý mevsimin öyle ya, bahara kavuþtuk bu gün ve yarýn ve neferi sevgi olan kimse yanan teninde mevsimin ve aþkýn kývýlcýmlarýna denk düþen o pürüzsüz geleceðin esintilerini kavurduk iþte gecenin zifiriyle ve bil ki peksimet tadýnda ve kývamýnda gelecek…

Seferisiyiz mevsimin.

Semazeniyiz de umudun.

Topuzunda güneþin yoksa esmer bir tende mi kayýtlýdýr unutulmuþ zemheri?

Ve iþte patiska yüreðine çaputlar baðlýyoruz dünün ve ölgün göðe dokunuyor o Ýlahi Ateþ.

Göðün bakýr teni.

Hayýr, hayýr, yetmez asla.

Varlýðýn kurþuni dökümü.

Ve fukara hanemde saklýdýr sefasýný yarýnýn þimdiden sürdüðüm.

Gözüme çektiðim kalemi unuttum çocukluðumda çünkü çocukça bir sevinç ve neþeydi benimki elbet kollarým dolu dolu kitapla, defterle saçýmda uçuþan sözcükleri saklý tuttuðum sandýðým ve nasýl nasýl da sadýðým içimdeki evrene.

Gözümün ucuyla deðil.

Gözümü diktiðim o temassýz kartta mý saklý yoksa üç kuruþluk geçim kaynaðým gel gör ki geçinemediðim þunca insan kimse tapan nefsine ve kimsesizliðimi çoktan sonlandýrdým ben.

Ne zamanki baþ koydum hayata Allah rýzasý ile…

Elbet sýnandýðýma vakýf.

Kuþkonmaz saflýðýnda bir adalet benimki ve kefesi yorgun düþlerim elbet diðer kefede saklý gerçekler ve bir orta yol bulmak adýna ansýzýn gelip de konduðum þu boþ sayfanýn kaymak teni.

Kara gözleri gecenin.

Kara gözleri sevgilinin.

Kardýðým aþk ve ilham.

Asla ait olmadýðým bir dünyadan firar edip masallara konduðum ve iþte o büyük aþký yaþadýðým kurbaða prensim belki de cebimde o çürük elma diþimin kovuðunda kalýr yalnýzlýðým…

Hurra.

Huda’m tek sýðýnaðým.

Hulasasý ömrün hürriyetimi sadece yazarken savunduðum ve savurduðum iç sesim beyitlere serildiðim.

Müphem deðil önüm ve itina ile ördüðüm sözcüklerim kat çýktýðým Ýlahi Aþkýn dokunulmazlýðýnda yanýp tutuþtuðum.

Gökten üç melekse inen ve akýl melekelerim ile ruhum huzurla sinen ve duyduðum o siren sesi geceyi delen ve dilimde Besmele.

Solum karýncalanýrken bense karýnca kararýnca yaþayýp coþkuyla yazar ve severken.

Mevsimin ýrký yok.

Göðün tentesinde saklý daha dün göç eden flamingolar.

Kollarým dolu dolu mevsimin yapraklarýyla.

Yaradaným benim þükürler olsun beni yarattýðýn için ve içimde o ters lala çünkü ait olmadýðým tek gerçek yalan yüklü dünyanýn diðer yüzü iken elimde sürekli döndürdüðüm madalyon ve zar tutan kimse ve yek gelen rüzgâr bense yerle yeksan bunca zaman ve iþte burnumda tüten bir ilkbahar sabahý Nisanýn son günlerinde Mayýsa doludizgin koþan.

Tembihliyim atalarýmdan.

Terbiyeli isem kime ne içimdeki hazandan.

Týmarýný yaptýðým o güzelim tay belki de tay tay oynayan bir çocuðun günlüðüne dikip de gözüme ve bir nazar suresi okuyup nazarlardan korusun Mevla’m diye.

Dik yakalý ruhum.

Dik baþlý bazen çetrefilli sancým.

Dikim de dimdik ve eðildiðim her vakit Rabbimin karþýsýnda en çok da dolu baþak tadýnda ruhumda biriken coþku ve sevgi.

Mizahý ömrün ve miladý.

Kaybolan meali dünün.

Ne gam ne gam.

Gamlý bay kuþ yuvana talibim.

Kalem-kakan kalbimle kaktýðým baþýma dünde yarým kalan onlarca hikâyem ve iþte ben artýk bir masala transfer oldum ve masal kahramaný hüviyetimle insanlýðýmdan bir süreliðine firar ettim ve göç vakti telaþýmla sökün ettim yüreðim ve solum nasýl çýlgýn saðýmda Besmele dilimde bir nazire dünüme gülümseyebildiðim yarýn ise yeni bir gün.

Bahar bu gün geldi yüreðime ve yurduma.

Yarýnlarýn da tebaasý iken umut dilekçem ve sundum Rabbime ve fermanýmý henüz yazmadým ben ki fedaisi duygularýn ve nesirlerden taþan sözcüklerim ve evet, ben bir masalýn esiriyim artýk hatta efsane bellediðim dünün akan rimeline konan bir kelebek gibi bazen çamura batan ayaklarým ama suyla temizlendiðim kolayca bu yüzden çocuklar gibi koþuyorum içimin ormanlarýnda ve yollarda ne kadar yaðmur suyuyla dolmuþ çukur varsa resmen þap þap girip çýkýyorum içimdeki mevsim çocukluðumu çaðýrdý madem.

Bir gün ve bir gün daha.

Yarýnlar muadili ömrün dünü dünde býrakmak çok mümkün.

Hoþ geldin bahar.

Hoþ geldin umut.

Ha,  gayret güzel ülkem…

Bir bulut üstüne konduðum bir de umut ve iþte içimdeki sayaç çýlgýnca baðýrýyor kulaðýmýn dibinde:

‘’Unut, unut dünde kalan neyse…’’

Bakiyesi mi ömrün lakin daha vakit var sona üstelik sonlanmadan ömür daha ne çok el çýrpacaðýz ve bu zor günleri atlatmanýn vereceði huzurla bir bakacaðýz ki göz açýp kapayana kadar her þey geride kalmýþ.