Meczup bir satýrda doðmaksa yeniden en makulü idi ölüm sonrasý hüzün biçtiðim her þiirden arda kalan üç beþ imge gibi içimi tarayan kâinatta saklý kýlavuzu iken atlas yüreðimden esen meltemin þiddeti…

Hangi hayalin gerçeðisin o hüzün bahçende yakuttan gözleri aþkýn ihlaslý yüreðin çaldýðý tek marþ iken ikilem yüklü ömrün öðretilerinde diktiðin sökükleri güncenin ve sarkýtlar diktiðin her gecenin hükmü geçerken kalemine…

Varlýðýnýn hegemonyasýnda saklý bir sýrdan ötesi deðilsin, ey aþk ve içimde devinen kýblenin o davudi sesinde ölüp dirilmelerin hikmeti elbet vuku bulan bir fýrtýna öncesi sokulduðum içine o kovuðun hani köklerinde sen saklý iken bense bir ardýç kuþu gibi didiklerken evreni…

Gönülden sevdimse yok artýk önemi varlýðýmdan dökülen kaya parçalarýndan inþa ettiðim o binada saklý bir duvar yazýsý gibi içime çekildiðim koca ömrün ertesinde ellerimde serzeniþ yüklü evren en çok da ayaklarým geri geri giderken elbet uyumsuz varlýðýmda kanatlarýma teyellediðim gökyüzü.

Rengimse çalýntý gülüþümden arda kalan izafi bir beyazlýk.

Sandalýmda saklý hüzün damlalarý elbet akan içimden dýþarý taþan hüzün çeþmesinde saklý bir buse gibi alnýma konan gecenin örtüsüne saklandýðým ve örgün düþlerimden ördüðüm yeni bir iklimin müjdesi…

Verilen her muhtýra öncesi.

Zebanilerin tartakladýðý cennet yüreðim.

Körü körüne sevenlerden, yaþayanlardan da olmadým hem…

Hala hamdýr yüreðim: sevginin kývýlcýmlarýndan üreyen bulutlarýn daðýnýk mizacýnda saklanmýþ bir kuþ gibi kýrýlganlýðýmsa en üst boyutta yine de krizantemler dökülmüþ avuçlarýmda bir matemi yüklenip gizlice seðirttiðim yürek mahzeninde serildiðim boylu boyunca sinemde saklý o batmak bilmeyen güneþin de ta kendisi elbet sýrça köþkümdür aþkýn bahçesi…

Satýr aralarýnda yaþamanýn mucizesidir zafer sarhoþluðum en çok da aþkýn kýblesi ve menkýbesi taþkýn sezilerimde saklanmýþ bir çift kumru gibi üstünü örttüðüm yüreðimin çýrpýnýþlarýna hükmeden o þeritte ansýzýn bulduðum aþk çeþmesi bir o kadar yüreðimde saklý sebilin da bitimsiz coþkusu.

Yolum kesiþmiþken aþkla.

Körleþmiþken gözlerim içimde rüzgârla elbet hiç üþümediðim kadar üþüdüðüm hayatýmýn neresinde ise on senesi hayali fener vücuduma eþlik eden belime kadar uzanan saçlarým dýþýnda bir de gözlerimde asla sönmeyen o feri.

Rengim beyaz bu gün.

Dünse pembe ve mavinin dürtüsü ile içimden esen meltem elbet ellerimin de soðukluðunu aldý içime doðan güneþin mevcudiyeti hala kýþ mevsimini yaþarken Ýstanbul aþkýn muhterem dokusunda üç beþ satýrla yeniden uçuþa geçtim ölüm sonrasý dirilen cümlelerim sayesinde can bulduðum.

Anlatacaðým çok þey var ve anlamsýzlýðýn dahi anlam olduðu.

Rengim hep pembe gözlerimse kordan hecelerle örtüþen bir yangýn gibi ve elemin beyitlerine serildim gecenin nazýnda saklý bir hükümlü gibi volta attýðým içimin mahpushanesi.

Eklem yerleri sözcüklerin hayli sancýlý bir ömrün de seyyahý iken kalemin nazarýnda sökün eden ah, o bitimsiz coþkum ve aþkýn saydam tabakasýnda uçuþan ateþ böcekleri gibi sönmek bilmeyen ateþin de meczubu iken sil baþtan yazdýðým ve yaþadýðým ve yaþattýðým kadar…

Huzura dönük yüzü hayatýn hep de uzak kýldýðým kendimi ve kendimi bir kum saati bilip da aralýksýz kum döken denizler gibi belki de içinde dönendiðim dehlizde saklý bir sayaç öðütüldüðüm kadar da öðütleri insanlarýn kulaklarýmda nice küpe sallantýlý bir kaygý belki de ve serzeniþim de hep ama hep kendime.

Gölgem koca bir es vermiþ.

Vücudumsa aðrýlý ve yorgun.

Yüreðimin üstüne örttüðüm atlastan yorgun ama aþkýn da feri ile devinen bir kýble adeta bazen seðirten sözcüklerim bazen seken bir kurþun gibi belki de ben iken bacaðýma sýktýðým o saçmalardan alýp da nasibimi severken illa ki aksayan yüreðim ve iç sesim ve nasýl da titrek ellerim hele ki aþkýn koyu ve iri gözlerinde kaybolmanýn ertesi içine düþülesi bu aþkýn belki de firari kahramaný elbet sebepsiz sevebilen bir neferi iken kâinatýn.

Mevsimlerden ördüðüm saçlarý kaderin ya da tam tersi.

Ýlahi bir esinti her ezan vaktinde yüreðimin saðdýcý.

Ýhbar ettiðim içimdeki kaçkýn aþýðý ve sebepli sebepsiz aðladýðým günden güne büyüyen bir ateþ ve hasret en çok da alt belleðimde saklý.

Kýyamda iken.

Kýrýlgan bir biblo gibi ve her düþtüðümde bölündüðüm sayýsýz parça ve sil baþtan içimin alarmýný kurup kendime bahþedilsin diye cennetten bir bahçe elbet solmam da açmam da an meselesi en azýndan acýma sadýk.

Hadi, ertele düþlerini yeniden…

Sahi, kimse bana hükmeden elbet deðirmen misali içimdeki çarklardan saklý dünkü neþem ve özgürlüðüm daha ilk günden yasak kýlýnmýþken ve ben sadece severken ve yazarken özgürüm o da muhtevasýdýr çocuk yüreðimin ve bin yaþýnda dahi olsam hala mahcup bir edayla aþka hem uzak hem yakýn kimliðimle asla da benzemediðim kimse içimde çarpan bir yürekten sökün eden sayýsýz öz alt kümesi içimdeki saflýðýn ve huzura dönük yüzü ile ikbalimde saklý rahmeti bir an evvel Rabbim bana sunsun diye özümle sözümle bir ve de ait olduðum aþkýn kýblesinde çaktýðým o asker selamý ile aþkýn emir eri olmakla eþ deðer elbet.

Kalemime hükmeden öncesinde yüreðimde saklý bir cevher iþte aþkýn mutabýk olduðu koca ömrün girift varlýðýnda ben hala çocuk kalmanýn verdiði o coþku ve mahcubiyetle gözlerinde kaybolmak aþkýn ve þarkýlarýn eþliðinde sadece yüreðim güm güm atarken demir aldýðým bir ömrün sol anahtarý ile açacaðým kilidi o bilinmez esintinin ve kubbeme denk düþen bir hasret ki aþkýn nazenin fýsýltýlarýnda kaybolmanýn verdiði o coþku ve huzur duygusuna nasýl da hasret düþtüðüme sadece Mevla’m iken tek tanýk…